به گزارش خبرنگار ایمنا، محققان بین‌المللی با تجزیه و تحلیل تحقیقات پیشین دریافتند مصرف غذای سرخ شده با افزایش احتمال بروز بیماری‌های شدید قلبی و سکته مغزی ارتباط دارد. در این مطالعه که با تجزیه و تحلیل اطلاعات ۲۶ تحقیق با همکاری بیش از یک میلیون داوطلب انجام گرفت، مشخص شد افرادی که بیشترین میزان غذای سرخ شده را در طول هفته مصرف می‌کنند، در مقایسه با افرادی که کمترین میزان این نوع غذاها را دریافت می‌کنند، ۲۸ درصد بیشتر در معرض بیماری‌های شدید قلبی، ۲۲ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلاء به بیماری‌های قلبی مزمن و ۳۷ درصد بیشتر در معرض ابتلاء به نارسایی قلبی قرار دارند.
همچنین مشخص شد با افزایش مصرف هفتگی غذای سرخ شده به میزان ۱۱۴ گرم، خطر بروز این بیماری‌ها به ترتیب به میزان ۳، ۲ و ۱۲ درصد افزایش می‌یابد. بیماری‌های قلبی عروقی مهمترین عامل مرگ و میر در سراسر جهان است. کاهش وزن، کلسترول، چربی، کنترل قند، اجتناب از تنش و استرس و ورزش منظم روزانه مهمترین عوامل در کنترل این عارضه هستند.
سکته مغزی به دلیل وقفه‌ای کوچک در جریان خون مغز یا انسداد رگ‌ها به وجود می‌آید. در این حالت جریان اکسیژن و مواد غذایی به مغز محدود می‌شود و بخشی از بافت مغز آسیب می‌بیند. حدود ۸۵ درصد از تمام موارد سکته‌های مغزی بر اثر انسداد یک شریان مغزی یا یک لخته خون ایجاد می‌شود که به آن سکته مغزی ایسکمیک گفته می‌شود. گاهی نیز سکته مغزی هموراژیک (خونریزی) است که در اثر پارگی عروق مغزی ایجاد می‌شود.
در حال حاضر سکته مغزی مهمترین عامل ناتوانی در سراسر جهان و دومین علت مرگ و میر است. نکته حائز اهمیت این است که این عارضه به طور کامل قابل پیشگیری است. در سال جاری ۸۰ میلیون نفر در سراسر جهان از سکته مغزی جان سالم به در بردند؛ ولی بسیاری از این افراد با چالش‌های اساسی از قبیل ناتوانی جسمی، مشکلات ارتباطی، تغییر در نحوه تفکر و احساسات، از دست دادن شغل و درآمد و روابط اجتماعی روبرو هستند.
فشار خون، استعمال دخانیات، چاقی و نداشتن فعالیت بدنی از جمله مهمترین دلایل سکته مغزی محسوب می‌شود. رژیم غذایی گیاهی غنی از آجیل، سبزیجات و دانه‌هایی مانند سویا، خطر بروز سکته مغزی را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
آیا موز عامل افزایش وزن است یا کاهش؟
موز حاوی عناصری که موجب چاقی شود نیست، اما خوردن بیش از حد هر ماده غذایی می‌تواند باعث افزایش وزن می‌شود. چگونه می‌توانید موز را میل کنید که به افزایش وزن شما کمک کند، ارزش غذایی که موز برای بدن فراهم می‌کند.
در حقیقت، موز حاوی عناصری که موجب چاقی می‌شود نیست، اما خوردن بیش از حد هر ماده غذایی می‌تواند باعث افزایش وزن شود و این افزایش وزن به دلیل افزایش کالری مصرف شده است؛ بنابراین اگر از طرفداران موز هستید، می‌توانید آن را به عنوان یک عنصر کمک کننده به افزایش وزن اصولی در رژیم غذایی خود بگنجانید.
عکس آنچه گفته شد، همچنین می‌توان با خوردن به اعتدال موز نیز آن را به رژیم‌های کاهش وزن اضافه کرد. این تعداد کالری مصرفی شماست که میزان افزایش یا کاهش وزن شما را تعیین می‌کند و هدف شماست که مشخص می‌کند موز یا سایر مواد غذایی باعث کاهش یا افزایش وزن شما می‌شود.
یک موز کوچک حاوی ۹۰ کالری است، در حالی که یک موز بزرگ حاوی ۱۲۱ کالری است، بنابراین اگر می‌خواهید وزن خود را افزایش دهید، می‌توانید هر روز علاوه بر رژیم منظم، دو عدد موز بزرگ نیز بخورید، این مقدار حدود ۲۴۲ کالری به کالری دریافتی روزانه شما می‌افزاید که این مقدار برای افزایش وزن شما کافی است.
فواید زعفران برای سلامتی
زعفران دارای مزایای درمانی و بهداشتی فراوانی است و به سلامت بدن کمک می‌کند. برخی از فواید زعفران عبارتند از:
کمک به هضم غذا
زعفران برای کاهش مشکلات مربوط به گاز و اسیدیته مؤثر است و بدین شکل به هضم کمک می‌کند. علاوه بر این دارای خواص گرمایشی است و می‌تواند گرفتگی معده را کاهش دهد. نوشیدن روزانه یک فنجان چای زعفران می‌تواند هضم غذا را بهبود ببخشد.
درمان بی خوابی
از زعفران می‌توانید برای درمان اختلالات خواب و درمان بی‌خوابی استفاده کنید. خاصیت آرام بخش زعفران باعث تسکین اعصاب و ایجاد آرامش می‌شود. این خصیصه به نوبه خود یک خواب راحت را به دنبال خواهد داشت.
تقویت بینایی
برای بهبود بینایی می‌توانید عصاره زعفران را به عنوان مکمل غذایی مصرف کنید. برای دریافت دوز مناسب با پزشک متخصص خود مشورت کنید.
بهبود حافظه
زعفران تأثیر مثبتی بر یادگیری، تمرکز و حافظه دارد. برای بهبود حافظه خود به طور منظم چای زعفران یا شیر زعفران بنوشید.
مبارزه با افسردگی
زعفران میزان زیادی کاروتنوئید و ویتامین B دارد و به افزایش سطح سروتونین و سایر مواد شیمیایی در مغز کمک می‌کند که به افسردگی مربوط می‌شود.
درمان آسم
زعفران به افراد مبتلا به آسم کمک می‌کند و در بهبود تنفس تأثیر دارد. التهاب در ریه را کاهش می‌دهد و باعث می‌شود که هوا بهتر از ریه عبور کند. این تسهیل در تنفس به کاهش شدت حملات آسم کمک می‌کند.
طول عمر بیشتر با مصرف مواد قندی
متخصصان رژیم غذایی معتقدند که عدم مصرف مواد قندی می‌تواند به کاهش وزن و بهبود سلامت کمک کند اما نتایج تحقیق جدید محققان ژاپنی نشان می‌دهد که بدن ما از موادی مانند گلوکز برای بهبود عملکرد خود استفاده می‌کند.
محققان دانشگاه مترو پولیتن توکیو اظهار کردند: بهبود جذب گلوکز می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی طول عمر مگس میوه را افزایش دهد. این مورد در انسان نیز صادق است و جذب بهتر گلوکز در مغز کلید زندگی طولانی‌تر و سالم خواهد بود.
محققان تاکید کردند: مگس‌های پیر با جذب بهتر گلوکز قادر به مقابله با کاهش عملکرد حرکتی مرتبط با سن می‌شوند و مگس‌های میوه این آزمایش با مصرف گلوکز عمر بیشتری داشتند. محققان پیشنهاد می‌کنند که ترکیب مواد قندی با یک رژیم غذایی بهتر باعث افزایش طول عمر در افراد مسن نیز می‌شود.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد، مغز ۲۰ درصد اکسیژن و یک‌چهارم گلوکز بدن را مصرف می‌کند. برای تأمین انرژی، بدن از گلوکز (یک قند ساده) برای ایجاد آدنوزین تری فسفات (ATP) استفاده می‌کند، این‌ها «پیک‌های انرژی» در سراسر بدن هستند که از طریق فرایندی به نام گلیکولیز تشکیل می‌شوند.
با افزایش سن، سلول‌های مغز توانایی ساخت ATP کمتری پیدا می‌کنند. محققان معتقدند بین کاهش ATP و کاهش گلوکز در بدن ارتباط وجود دارد. اگرچه متخصصان بهداشت ممکن است توصیه کنند با افزایش سن چه میزان از این مواد مصرف کنیم.
اما این مطالعه نشان می‌دهد که غذای بیشتر و گلوکز بیشتر درواقع به این روند کمک می‌کند. این گروه تحقیقاتی هنوز اذعان دارند که یک رژیم غذایی سالم به زندگی طولانی‌تر منجر می‌شود.
دانشیار کانای آندو و گروه وی توانایی بدن در تبدیل گلوکز به ATP را با استفاده از مگس‌های میوه Drosophila بررسی کردند. آنان اول تأیید کردند که میزان ATP در سلول‌های مغزی مگس‌های مسن‌تر پایین‌تر و جذب گلوکز کمتری دارند. آنان کشف کرد که علت این مورد در مگس‌های مسن آنزیم‌های کمتر برای گلیکولیز است. این گروه با اصلاح ژنتیکی مگس‌های میوه پروتئین‌های حمل‌کننده گلوکز به نام hGut۳ بیشتری تولید کردند. نتایج نشان داد که میزان بیشتر این پروتئین‌های خاص به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش تعداد ATP در سلول‌ها می‌شود.
علاوه بر این، hGut۳ بیشتر به کاهش آنزیم‌های گلیکولیز ایجادشده در دوران پیری کمک می‌کند. اگرچه این آسیب طبیعی را که با افزایش سن موجودات در سلول‌ها ایجاد می‌شود متوقف نمی‌کند اما این مورد در مگس‌های میوه به دلیل جذب بهتر گلوکز موجب می‌شود از مشکلات عملکرد حرکتی کمتری رنج ببرند.
در قسمت دوم آزمایش، گروه، مگس‌ها را برای جذب بهتر گلوکز در یک رژیم غذایی محدود قرارداد و مگس‌ها طول عمر بیشتری داشتند. محققان دریافتند که افزایش جذب گلوکز در بدن درواقع گلوکز بیشتری را به سلول‌های مغزی ارسال نمی‌کند اما آندو و گروه تحقیق معتقدند که بهبود جذب گلوکز به بدن کمک می‌کند تا گلوکز مصرفی خود را مؤثرتر استفاده کند و به‌نوبه خود به مغز کمک می‌کند تا انرژی موردنیاز برای کارکرد را سال‌ها و سال‌ها حفظ کند.
ویتامین‌هایی برای جلوگیری از ریزش مو
برخی اوقات ریزش مو به خاطر کمبود ویتامین رخ می‌دهد. چنین شرایطی را می‌توان به کمک اضافه کردن مواد غذایی غنی از ویتامین به رژیم غذایی یا استفاده از مکمل بهبود بخشید.
فولیکول‌های مو همانند پوست ما در معرض محرک‌های داخلی و خارجی قرار دارند. برخی از ویتامین‌ها خاصیت آنتی اکسیدانی دارند و می‌توانند با فاکتورهای خارجی ریزش مو مبارزه کنند. برخی از ویتامین‌ها می‌توانند سطح هورمون‌ها را متعادل سازند و جلوی ریزش مو را بگیرند این ویتامین‌ها عبارتند از:
ویتامین ب کمپلکس
بیوتین و پا نتوتنیک اسید (ویتامین B۵) برای درمان ریزش مو مورد استفاده قرار گرفته‌اند. بیوتین می‌تواند با ساخت مجدد مو به آن‌ها کمک کند ریزش کمتری داشته باشند. موها ممکن است به خاطر استفاده بیش از حد از شامپو، قرار گرفتن در معرض نور خورشید، استفاده از سشوار و صاف کردن آسیب دیده باشند. یکی از نشانه‌های اصلی کمبود بیوتین در بدن، ریزش موها است. کمبود این ویتامین ممکن است به خاطر سیگار کشیدن، عملکرد نادرست کبد یا حتی بارداری رخ دهد.
ویتامین C
با افزایش سن، تولید رادیکال‌های آزاد افزایش می‌یابد و مقدار آنزیم‌هایی که از بدن دفاع می‌کنند کاهش پیدا می‌کند. همین امر به ساختار سلولی آسیب وارد می‌کند و باعث نابودی موها می‌شود. ویتامین C به عنوان یک آنتی اکسیدان می‌تواند با استرس اکسیدا تیوی که به ریزش یا سفید شدن موها می‌انجامد مبارزه کند.
ویتامین D
فولیکول‌های مو بسیار حساس به هورمون هستند؛ ویتامین D نقش مهمی در هومو ستازیس کلسیم، تنظیم سیستم ایمنی و تمایز رشد سلول دارد. در جهان علمی، شناخته شده است که طاسی منطقه‌ای معمولاً در بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D دیده می‌شود.
نظر شما