به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، همه‌روزه بر آگاهی شهرنشینان و مدیران در مورد مزایای تردد سبز و کاهش حداکثری عبور و مرور به وسیله خودروهای موتوری افزوده می‌شود و همین امر، برنامه‌ریزان را به طراحی دوباره معابر شهری برای افزایش سازگاری آن‌ها با گرایش‌های جدید حمل‌ونقل سوق داده است. در واقع، مدیران در اغلب شهرهای جهان عزم خود را جزم کرده‌اند تا زیرساخت‌های شهری را به گونه‌ای تغییر دهند که زمینه را برای تشویق هرچه بیشتر مردم به اتخاذ تردد سبز سوق می‌دهد و به دنبال آن، نه‌تنها رفاه جسمی و روانی برای آن‌ها به ارمغان می‌آید، بلکه تردد سبز به کاهش انتشار گازهای آلاینده و تحقق اهداف پایداری شهری منجر می‌شود.
پنتبدرا در شمال اسپانیا، یکی از بهترین نمونه شهرهای جهان با بیشترین قابلیت پیاده‌روی به‌شمار می‌رود که طی چند دهه گذشته به عنوان الگویی برای سایر شهرهای جهان به منظور توسعه مسیرهای پیاده‌روی عمل کرده است. مدیران شهر در سال ۱۹۹۹ مرکز آن را به مساحت ۳۰۰ هزار متر مربع به طور کامل به پیاده‌راه تبدیل کردند و از این طریق منافع اقتصادی، اجتماعی و سلامت بی‌شماری را برای شهروندان به ارمغان آوردند. سال‌ها بعد، مدیران مادرید در اسپانیا به پیروی از طراحی جدید پنتبدرا، مدعی شدند که از الگوی مشابهی برای حذف تردد خودروهای شخصی در شهر بهره خواهند گرفت و معابر شهری را به مالکیت مردم در خواهند آورد.
هلسینکی در فنلاند نیز از دیگر شهرهای موفق جهان در زمینه توسعه معابر سبز به‌حساب می‌آید که برنامه‌ریزان آن از گسترده‌سازی تردد پاک تا سال ۲۰۲۵ خبر داده و مدعی شده‌اند تا تاریخ ذکر شده، عبور و مرور خودروهای خصوصی در بسیاری از مناطق شهر به‌طور کامل ممنوع خواهد شد.
بدیهی است که توسعه تردد سبز تنها به شهرهای اروپایی محدود نمی‌شود بلکه فرایندی فراگیر است که همه‌روزه بر طرفداران خود در سراسر جهان می‌افزاید. به عنوان مثال، بوگوتا در کلمبیا هر هفته روزهایی بدون خودرو را تجربه می‌کند که به بیش از یک میلیون نفر جمعیت امکان تنفس هوای پاک را در معابری با تردد کاملاً سبز می‌دهد. در واقع طی یک دهه گذشته، پایتخت کلمبیا به عنوان یکی از نمونه‌های بین‌المللی تردد سبز عمل کرده است که مردم آن بیشترین بهره را از عبور و مرور در خیابان‌های بدون خودرو برده‌اند و نسبت به سایر پایتخت‌های کشورهای همسایه خود، بالاترین کیفیت زندگی را تجربه کرده‌اند.
توسعه پیاده‌راه سازی معابر شهری
پیاده‌راه‌سازی معابر شهری یک رویکرد محلی است که به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است و پیامدهای مثبت بسیاری را برای شهرها و شهروندان نظیر کاهش انتشار گازهای آلاینده، تشویق مردم به انجام فعالیت‌های فیزیکی و به دنبال آن بهبود سلامت جسمی و روانی، ایجاد شهرهای پایدار و توسعه چشم‌اندازهای سبز را به دنبال داشته است.
در شهری همچون پنتبدرا به عنوان یکی از مناطق بدون خودروی جهان، وقوع سوانح خیابانی از زمان ممنوعیت عبور و مرور از طریق وسایل نقلیه شخصی به حداقل رسیده است، ضمن اینکه رفتار اجتماعی بهبود قابل‌توجهی را تجربه کرده است. علاوه بر این، پایداری شهری به‌طور چشمگیری افزایش یافته است، چراکه انتشار گاز دی اکسید کربن از زمان پیاده‌راه‌سازی معابر به میزان بیش از ۷۰ درصد کاهش یافته است.
بدیهی است از آن‌جا که انتشار گازهای گلخانه‌ای یکی از مهم‌ترین مشکلات شهری به‌شمار می‌رود که به وقوع بحران‌های آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی منجر شده است، مدیران می‌توانند از طریق پیاده‌راه‌سازی معابر اثرات آن را در شهرها به حداقل برسانند زیرا بخش اعظمی از این گازها ناشی از تردد وسایل نقلیه موتوری در معابر شهری است.
جالب است بدانید که پیاده‌راه‌سازی معابر شهری می‌تواند مزایایی فراتر از کاهش انتشار گازهای آلاینده را برای شهرها و شهروندان به ارمغان بیاورد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به رونق اقتصادی اشاره کرد. مطالعاتی که توسط گروهی از محققان اهل بریتانیا در مورد ترویج تردد سبز در لندن انجام شد حاکی از افزایش رونق ۴۰ درصدی در اقتصاد شهری بود و جالب اینکه، بهبود وضعیت اقتصادی نیویورک به دنبال توسعه مسیرهای پیاده‌روی و کاهش فضاهای تجاری بدون استفاده تا ۴۹ درصد نیز افزایش یافت. از سوی دیگر، گزارش‌ها حاکی از آن است که تبدیل خیابان‌های مکزیکوسیتی به پیاده‌راه‌ها، افزایش ۳۰ درصدی فعالیت در مراکز تجاری و کاهش ۹۶ درصدی وقوع جرم را به دنبال داشت.
نگاهی اجمالی به تردد در جهان
گزارش‌ها حاکی از آن است که از زمان توسعه خودروهای خصوصی در دهه ۱۹۵۰، زیرساخت‌های شهری به منظور سازگاری هرچه بیشتر با وسایل نقلیه، تغییرات بی‌شماری را تجربه کرد که به دنبال آن، مالکیت شهرها از آن خودروها و نه مردم شد. حاکمیت وسایل نقلیه بر معابر شهری همچنان ادامه یافت تا اینکه دولت هلند در سال ۱۹۷۳ و به دنبال وقوع بحران انرژی اوپک (سازمان کشورهای صادرکننده نفت) دستور ممنوعیت عبور و مرور تمام خودروها را در روزهای یکشنبه و به مدت سه ماه صادر کرد، پس از آن، مدیران بوگوتا در سال ۱۹۷۴ به اعمال اقدام مشابهی در شهر پرداختند. اگرچه بسیاری از شهروندان از این استراتژی‌ها استقبال می‌کردند، با این حال به نظر می‌رسید که در هر دو منطقه ذکر شده، راحتی تردد از طریق وسایل نقلیه، گرایش بخش اعظم شهرنشینان را همچنان به عبور و مرور از طریق خودروها سوق می‌داد.
افزایش سریع مالکیت خودروها توسط مردم و کاهش گرایش آن‌ها به عبور و مرور از طریق وسایل نقلیه عمومی در نیمه دوم قرن بیستم، به بحران‌های آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی منجر شد و تداوم خود را حفظ کرد تا اینکه یک بار دیگر، به‌ویژه پس از شیوع بیماری کووید -۱۹، مدیران بر ترویج تردد سبز به عنوان یکی از کارآمدترین روش‌های مبارزه با آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی تاکید کرده‌اند که به دنبال آن، توسعه پیاده‌راه‌ها به گرایشی جهانی تبدیل شده است.
شواهد نشان می‌دهد که همه‌روزه بر تعداد افرادی افزوده می‌شود که به تردد سبز از طریق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری، استفاده از اسکوترها و وسایل نقلیه روی می‌آورند و همین امر زیرساخت‌های شهری را نیز متحول کرده است زیرا مدیران کوشیده‌اند هرچه بیشتر تردد سبز را برای مردم تسهیل و خوشایند کنند تا مزایای آن را برای شهروندان و شهرها به ارمغان بیاورند.
نظر شما