غذاهای سال نو در فرهنگ‌های مختلف

به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، آغاز سال نو در سراسر جهان با غذاهای خاص و شیرینی‌های ویژه فرهنگ‌های مختلف همراه است؛ برای مثال نودل نماد طول عمر، لوبیا چشم‌بلبلی نماد شانس و ماهی هریس نماد فراوانی هستند. اگرچه جزئیات این سنت‌ها متفاوت است، اما موضوع مشترک همه این است که از غذا و نوشیدنی برای استقبال از سالی پربرکت استفاده شود. در ادامه با غذاهای سال نوی چندین کشور آشنا می‌شویم.

اولیبولن در هلند

اولیبولن نوعی دونات سنتی هلندی است که از خمیر نان با مخمر تهیه و در روغن داغ سرخ می‌شود. اولیبولن معمولاً با کشمش، اما گاهی با تکه‌های سیب، پوست مرکبات یا ترکیبی از آنها پر می‌شود و همیشه با پودر قند پوشانده می‌شود.

اولیبولن سابقه‌ای چندین سده‌ای در هلند دارد. دو نظریه اصلی در مورد منشأ آنها وجود دارد؛ نخست این‌که آن‌ها یکی از شیرینی‌هایی بودند که توسط قبیله‌های ژرمن در هلند و بلژیک در دوره یول (Yule) مصرف می‌شدند. دوره یول بین ۲۶ دسامبر و ۶ ژانویه است و در این مدت، غذاهای مختلفی به‌عنوان قربانی برای ارواح ارائه می‌شدند.

نظریه دیگر این است که اولیبولن‌ها در قرن پانزدهم توسط مهاجران یهودی پرتغالی به هلند آورده شده‌اند. اولین دستورالعمل ثبت‌شده برای اولیبولن در کتاب آشپزی هلندی De verstandige kock در سال ۱۶۶۷ یافت شده است. در آن زمان، به نام کیک‌های روغنی شناخته می‌شد، اما تا پایان قرن نوزدهم، نام توپ‌های روغنی برای آن‌ها رایج شد.

هوپین جان، آمریکا

هوپین جان یک غذای سنتی آمریکایی جنوبی است که ریشه‌های عمیقی در فرهنگ این منطقه دارد. این غذا که از برنج، لوبیا و گوشت تهیه می‌شود، معمولاً در روز اول سال نو به‌عنوان نمادی از شانس و رونق سرو می‌شود. هوپین جان از بین مردم گولا، یک گروه قومی آفریقایی-آمریکایی که در مناطق ساحلی کارولینای جنوبی، کارولینای شمالی، جورجیا و فلوریدا زندگی می‌کنند، سرچشمه گرفته است. این غذا احتمالاً از غذاهای برنج و لوبیا که غذاهای اصلی برای بردگان آفریقایی غربی بودند، تکامل یافته است.

در گذشته، هوپین جان با لوبیای گاو (cowpeas) تهیه می‌شد، اما امروزه به‌دلیل در دسترس بودن بیشتر، از لوبیای چشم بلبلی استفاده می‌شود. این غذا معمولاً شامل گوشت‌های دودی مانند بیکن یا استخوان‌های گوشت است که به آن طعم بیشتری می‌بخشد. هوپین جان که اغلب با کلم سبز پخته شده (به دلیل رنگی شبیه به پول) و نان ذرت (به رنگ طلا) سرو می‌شود.

سوبا نودل؛ یک غذای سنتی ژاپنی

سوبا نودل یکی از غذاهای سنتی و محبوب ژاپن است که از آرد گندم سیاه (باکویت) تهیه می‌شود. این نودل‌ها به‌دلیل طعم منحصربه‌فرد و انعطاف‌پذیری در روش‌های مختلف طبخ، هم به صورت گرم و هم سرد سرو می‌شوند. درصد آرد گندم سیاه در این نودل‌ها می‌تواند از ۴۰ تا ۱۰۰ درصد متغیر باشد. سوبا نودل‌ها معمولاً به ضخامت اسپاگتی هستند. سوبا نودل‌های سرد که با سس تسویو (tsuyu) سرو می‌شوند معمولاً از ترکیب سس سویا، میرین و داشی (یک نوع آبگوشت) تهیه می‌شود. سوبا نودل‌ها تاریخچه فرهنگی غنی در ژاپن دارند که به قرن ۱۳ میلادی برمی‌گردد، زمانی که توسط راهبان ذن از چین معرفی شدند.

فرآیند تهیه سوبا نودل به‌عنوان یک فعالیت تفریحی شناخته می‌شود که هم برای محلی‌ها و هم گردشگران جذاب است. این فرآیند شامل ترکیب آرد گندم سیاه با آب و ورز دادن خمیر است که سپس به صورت ورقه‌های نازک درآورده و به شکل نودل برش می‌خورد. برای علاقه‌مندان به رژیم غذایی گیاهی، سوبا نودل‌ها می‌توانند در یک آبگوشت گیاهی تهیه شده با مواد مانند کونبو و قارچ شیتاکه سرو شوند که یک نسخه لذیذ و بدون گوشت حیوانات از این غذای سنتی ارائه می‌دهد.

در رسم دیگری به نام موچیتسوکی، دوستان و خانواده برنج شیرین و چسبناک را شسته، خیس و بخارپز می‌کنند و به صورت توده‌ای صاف می‌کوبند. سپس مهمان‌ها به نوبت تکه‌های آن را می‌چسبانند تا نان‌های کوچک موچی در بیاورند که بعداً برای دسر مصرف می‌شوند.

سنت دوازده انگور در اسپانیا

سنت خوردن دوازده انگور یک رسم محبوب در اسپانیا است که در سال نو برگزار می‌شود. این سنت منحصربه‌فرد شامل خوردن یک انگور با هر یک از دوازده ضربه زنگ ساعت در نیمه شب است که نمادی از شانس و رونق برای هر یک از دوازده ماه آینده به شمار می‌آید.

ریشه‌های این سنت چند داستان دارد که یکی از آن‌ها به سال ۱۹۰۹ برمی‌گردد، زمانی که کشاورزان انگور در آلیکانته اسپانیا، با تولید بیش از حد انگور مواجه شدند. برای تشویق فروش، آنها ایده خوردن دوازده انگور در نیمه شب را به‌عنوان نمادی از شانس خوب تبلیغ کردند. با این حال، بعضی از گزارش‌ها نشان می‌دهد که این سنت ممکن است از آداب و رسوم گذشته مانند رسم فرانسوی خوردن انگور در شب سال نو تکامل یافته باشد، که توسط افراد مرفه مادرید در قرن نوزدهم پذیرفته شد.

برای شرکت در این سنت، افراد باید تمام دوازده انگور را قبل از اینکه ساعت ۱۲:۰۱ صبح یشود، بخورند. هر انگور نمایانگر یک آرزو برای سال آینده است و موفقیت در انجام این چالش باعث شانس خوب در سال آینده می‌شود. انگورهای مورد استفاده معمولاً انواع سفید آلدو از آلیکانته هستند که به دلیل بافت نرم و رسیده آنها شناخته شده‌اند.

تامال در مکزیک

تامال‌ها یکی از قدیمی‌ترین غذاهای سنتی در مکزیک هستند که ریشه‌های آن به دوران پیش از کلمبیا می‌رسد. این غذای محبوب از masa (آرد ذرت) تشکیل شده و در برگ‌های ذرت یا موز پیچیده می‌شود و به روش بخارپز تهیه می‌شود.

تامال به عنوان یک غذای قابل‌حمل برای جنگجویان، شکارچیان و مسافران در دوران باستان استفاده می‌شده است. این غذا در تمدن‌های کهن مانند اولمک، تولتک، آزتک و مایا بسیار محبوب بوده است. آزتک‌ها و مایاها تامال را به‌عنوان یک غذای مقدس می‌دانستند و آن را در مراسم مذهبی و آئین‌های سنتی به کار می‌بردند.

تامال در مکزیک و سایر کشورهای آمریکای لاتین نه‌تنها به‌عنوان یک غذای محبوب، بلکه بخشی از سنت و فرهنگ این مناطق شناخته می‌شود. در مکزیک، تامال‌ها به بیش از ۵۰۰ نوع مختلف تقسیم می‌شوند که هر یک با موادی مانند گوشت، مرغ، لوبیا، پنیر و سبزیجات و همچنین سنت‌های خاصی تهیه می‌شوند.

در مکزیک، خرید تامال‌ها در روزهای خاص مانند روز کندل ماس (Candlemas Day) که در دوم فوریه برگزار می‌شود، یک سنت است. با وجود گذشت زمان، تامال همچنان به‌عنوان یک غذای سنتی و فرهنگی در مکزیک و سایر کشورهای آمریکای لاتین باقی مانده است. این غذا نه‌تنها به‌دلیل طعم و مزه، بلکه به‌علت نقش مهمی که در حفظ سنت‌ها و فرهنگ‌های محلی ایفا می‌کنند، بسیار محبوب است.

کوتچینو با عدس: غذای سنتی ایتالیایی

کوتچینو با عدس (Cotechino con Lenticchie) یک غذای محبوب ایتالیایی است که ریشه‌های عمیقی در سنت دارد، به‌ویژه در روز بعد از سال نو تهیه می‌شود. این غذای دلپذیر از منطقه امیلیا-رومانیا سرچشمه می‌گیرد، اما در سراسر ایتالیا مورد استقبال قرار دارد و نمادی از شانس و ثروت است.

کوتچینو، یک سوسیس بزرگ و خوشمزه ایتالیایی، که از پوست و گوشت احشام تهیه می‌شود با نمک و ادویه‌ها طعم دار شده است. این سوسیس به پخت آهسته نیاز دارد و معمولاً به مدت چند ساعت در آب جوش قرار می‌گیرد. در این غذا از عدس سبز یا قهوه‌ای نیز استفاده می‌شود که شکل سکه‌ای عدس‌ها به باور مردم، ثروت و شانس را در سال جدید به ارمغان می‌آورد.

برای تهیه این غذا، کوتچینو به مدت طولانی در آب جوش قرار می‌گیرد تا نرم شود، سپس به صورت برش‌های نازک برش داده شده و روی عدسی که با سبزیجات معطر مانند کاکوتی یا رزماری و گاهی با پانچتا یا پروشیوتو پخته شده است، قرار می‌گیرد. ایتالیایی‌ها اغلب در مراسم سال نو از شلوار قرمز استفاده می‌کنند که به باور آنها عشق و شانس را به همراه می‌آورد.

اگرچه دستورالعمل‌های سنتی بر کوتچینو و عدس تمرکز دارند، اما برخی از نسخه‌ها شامل افزودن سبزیجات مانند هویج و ساقه کرفس به غذا یا سرو آن با پوره سیب‌زمینی است. با این حال، مواد اصلی و اهمیت فرهنگی این غذا بدون تغییر باقی مانده است.

ماهی هرینگ ترشی: سنت مشترک در لهستان و اسکاندیناوی

ماهی هرینگ ترشی در هر دو کشور لهستان و اسکاندیناوی به‌عنوان یک غذای محبوب شناخته شده است که قرن‌هاست در این مناطق رواج دارد. این روش سنتی برای تهیه ماهی نه‌تنها میراث فرهنگی این مناطق را به نمایش می‌گذارد بلکه نشان‌دهنده سنت‌های مشترک فرهنگی آنها نیز هست.

در لهستان، ماهی هرینگ ترشی که به Śledź marynowany معروف است، به‌عنوان یک پیش‌غذا یا میان‌وعده رایج است که اغلب در مراسم‌های خاص مانند شب کریسمس (Wigilia) و جمع‌های خانوادگی سرو می‌شود. این غذا معمولاً در مخلوطی از سرکه، شکر و ادویه‌ها قرار داده می‌شود و همراه با پیاز و گاهی سیب یا تخم‌مرغ پخته سرو می‌شود. همچنین این غذا به همراه نان سیاه جو بسیار محبوب است. در آشپزی لهستانی، ماهی هرینگ به اشکال مختلف از جمله خام، تخمیر شده، ترشی داده شده و دودی شده استفاده می‌شود.

در اسکاندیناوی، به‌ویژه در سوئد، ماهی هرینگ ترشی که به Inlagd Sill معروف است، بخشی ضروری از غذاهای سنتی به شمار می‌رود. این غذا از قرن هجدهم به بعد در سوئد رواج داشته است. سوئدی‌ها ماهی هرینگ ترشی را اغلب همراه با کره، پنیر و نان سرو می‌کنند. حفظ ماهی هرینگ از طریق ترشی در اسکاندیناوی به دلیل دشواری در حمل‌ونقل ماهی تازه به مناطق داخلی بسیار مهم بود.

در هر دو فرهنگ لهستانی و اسکاندیناوی، ماهی هرینگ ترشی به‌دلیل طعم و اهمیت فرهنگی آن ارزشمند است. در هر دو منطقه، این غذا نمادی از سنت و جامعه است که اغلب در وعده‌های غذایی جشنواره‌ای و جمع‌های خانوادگی سرو می‌شود. این غذا همچنین به دلیل محتوای بالای اسیدهای چرب امگا -۳، از نظر سلامتی نیز محبوب است.