افزایش شکستگی‌های حلقه لگنی در افراد مسن به دلیل پوکی استخوان

برزو قزوینیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، درباره شکستگی‌های حلقه لگنی در افراد مسن اظهار کرد: امروزه به دلیل افزایش سن متوسط افراد، جراحان با رشد سریع شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان و نارسایی حلقه لگنی مواجه هستند، تعداد و تنوع این نوع شکستگی‌ها در سراسر جهان به سرعت در حال افزایش است.

وی افزود: مکانیزم تروما، علائم و درمان شکستگی‌هایی که به دلیل پوکی استخوان ایجاد می‌شود، از دیگر انواع آسیب‌های حلقه لگنی در افراد بالغ متفاوت است، برخلاف شکستگی‌های حلقه لگنی در افراد جوان‌تر، شکستگی‌های لگن ناشی از پوکی استخوان در افراد مسن از ترومای به ضربه کم ایجاد می‌شود.

متخصص ارتوپدی تصریح کرد: انواع متعددی از شکستگی‌های حلقه لگنی وجود دارد که میزان ناپایداری در هر یک متفاوت است، ضایعات معمول در لگن پشتی به صورت شکستگی‌های عمودی در توده جانبی، استخوان ساکروم ایجاد می‌شود؛ چنین بیمارانی ممکن است حین حرکت، درد شدید یا افزایشی را تجربه کنند، اما برخی بیماران، آسیب‌های پیش‌رونده استخوانی را تجربه می‌کنند که منجر به جابه‌جایی‌ها و بی‌ثباتی‌های پیچیده می‌شود.

وی با اشاره به علائم و درمان شکستگی‌های لگنی ناشی از پوکی استخوان گفت: از آن‌جا که شکستگی‌های لگنی ناشی از پوکی استخوان نتیجه ترومای با ضربه کم است، تصاویر بالینی بیمار متفاوت از تصاویر بالینی فرد جوان‌تری است که دچار شکستگی حلقه لگنی شده است.

قزوینیان اضافه کرد: دردی که فرد را از جنبش و حرکت باز می‌دارد، بارزترین نشانه شکستگی‌های حلقه لگنی است، در حالی که بیمار هیچ علائمی از ناپایداری همودینامیک ندارد، به همین دلیل تثبیت وضعیت اورژانسی در این حالت ضروری نیست.

وی ادامه داد: بیشتر شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان نیازی به درمان‌های جراحی ندارند و با حداقل جابجایی قابل اصلاح هستند، اما بهترین راه درمانی برای دررفتگی‌های مفصل ساکروایلیاک، شکستگی‌های دوطرفه ساکروم، شکستگی‌های هلالی شکل، جداشدگی‌های Spinopelvic وایجاد ثبات با انجام عمل جراحی است.

متخصص ارتوپدی افزود: زمانی که ضایعات جزئی و وضعیت بیمار به‌طور تقریبی ثابت باشد، درمان شامل استراحت در بستر و مصرف داروهای مسکن است که پس از مدتی با خارج شدن از بستر و تحمل جزئی وزن توسط سمت آسیب‌دیده دنبال می‌شود؛ سپس درجه پوکی استخوان و متابولیسم استخوان‌سازی باید ارزیابی و درمان دارویی متناسب با آن آغاز شود.

وی اظهار کرد: به محض کاهش شدت درد، تحمل وزن توسط سمت آسیب‌دیده افزایش پیدا می‌کند تا به مرور تحمل وزن کامل حاصل شود. درد ممکن است به مدت شش تا هشت هفته بعد از تروما ادامه داشته باشد.

قزوینیان با بیان اینکه در مورد شکستگی‌ها یا دررفتگی‌های لگن پشتی، درمان جراحی گریزناپذیر است، خاطرنشان کرد: تنها با استراحت کردن در بستر، بهبود استخوانی اتفاق نخواهد افتاد؛ بیماران برای مدت طولانی بستری خواهند شد و از عوارضی همچون زخم‌های ناشی از فشار، ذات‌الریه، عفونت ادراری، ضعف عضلانی و سندرمی که پیش از این به عنوان «بیماری شکستگی» شناخته می‌شد، رنج می‌برند. روش جراحی مناسب برای درمان به مورفولوژی و وضعیت ناپایداری بیمار بستگی دارد.