به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، مدیریت منابع آب اتریش، پیشرفت در سیستم مدیریت سیل شهر وین را نقطه‌عطفی در مهار رویدادهای جوی می‌داند و باور دارد این شهر برای نزدیک به پنج هزار سال از خطر سیل در امان است، زیرا این سیستم به‌گونه‌ای طراحی شده است تا بتواند با جریانی برابر با ۱۴ هزار متر مکعب در ثانیه مقابله کند. آخرین باری که چنین سیلابی به این اندازه رخ داد، در سال ۱۵۰۱ میلادی بود. یکی از ارکان بنیادی این سیستم مهار سیلاب جزیره مصنوعی دانوب و کانال کنترل سیلاب به نام دانوب جدید است. هر دو در دهه ۱۹۷۰ میلادی در واکنش به سیلاب قدرتمند سال ۱۹۵۴ ساخته شدند که از سدهای موجود عبور کردند.
در سال ۲۰۱۳ این سیستم تحت آزمایشی مهم قرار گرفت؛ زمانی که حوضه آبریز دانوب یکی از بزرگترین سیلاب‌ها را در دو قرن گذشته تجربه کرد. جریان‌های سیلاب دانوب در وین به حدود ۱۱ هزار متر مکعب در ثانیه رسید، اما از بروز خسارات عمده به دلیل سیستم دفاع در برابر سیلاب وین جلوگیری شد. بر اساس گزارش مدیریت شهری وین، هیچ‌یک از خانوارها در وین تهدید نشدند، در حالی که ۴۰۰ هزار خانوار در سراسر اتریش تحت تأثیر این رویداد قرار گرفتند.
با این حال، چنین ویژگی به این معنا نیست که سیستم می‌تواند به طور کامل در برابر سیلاب‌های بزرگ مقاومت کند؛ برای مثال، در طول یک سیلاب بزرگ، وین‌فلاوس، یک رودخانه کوچک‌تر در وین، طغیانی شد و روی ریل‌های یک قطار زیرزمینی جاری شد و به همین دلیل، حمل‌ونقل عمومی برای مدتی مختل شد.
به طور کلی اتریش نزدیک به ۶۰ میلیون دلار در سال هزینه می‌کند تا بتواند با چنین سیلاب‌هایی مقابله کند. روش‌های مقابله با این سیلاب‌ها شامل تمرین‌های منظم برای اقدامات اضطراری همچون دیوارهای سیار است که برای مهار آب‌های فراوان ایجاد می‌شوند.
طبق آمار رسمی، سیلاب بزرگ سال ۲۰۰۲ میلادی، نزدیک به سه میلیارد دلار به کل کشور اتریش ضرر زد. با اینکه سیلاب سال ۲۰۱۳ نیز عظیم بود، اما ضرر آن نزدیک به ۸۶۶ میلیون دلار بود.
در حالی که سدها، سیل‌بندها و دیگر موانع به حفاظت از مردم با نگه‌داشتن آب در طول سیل کمک می‌کنند، اما مطالعات نشان می‌دهد که در طولانی‌مدت می‌توانند خطر کلی را افزایش دهند زیرا احساس کاذب ایمنی را به مردم القا می‌کنند و آن‌ها را تشویق می‌کنند که در نزدیکی آبراه‌ها ساکن شوند و خطر سیل را دست کم بگیرند؛ پدیده‌ای که به آن اثر سیل‌بند گفته می‌شود.
با این حال، جلوگیری از ساکن شدن مردم در نزدیکی رودخانه‌ها دشوار است، زیرا سیل‌ها به‌ندرت رخ می‌دهند و کنار رودخانه‌ها و دشت‌های سیل‌زا می‌تواند مناطق جذابی برای ساکن شدن باشد. در واقع، پژوهش‌ها نشان می‌دهند که حدود دو میلیارد نفر در جهان در دشت‌های سیل‌زا زندگی می‌کنند. تحقیق همچنین نشان می‌دهد که مردم در واقع حافظه کوتاهی در مورد خطر سیل دارند؛ آگاهی عمومی از خطر و چگونگی واکنش به آن در پی یک سیل بزرگ به‌شدت افزایش پیدا می‌کند، اما سپس به سرعت کاهش می‌یابد.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند که تغییرات اقلیمی به ایجاد طوفان‌های بارانی شدیدتر و سیلاب‌های بیشتر در بعضی مناطق اروپا منجر می‌شود. یکی از دلایل چنین تغییری این است که هوای گرم‌تر رطوبت و انرژی بیشتری را در خود نگه‌می‌دارد که طوفان‌های قدرتمندی همچون طوفان بوریس را تغذیه می‌کند.
تمام کشورهای شمال آلپ، برای مثال، اتریش، آلمان، فرانسه، جزایر بریتانیایی و سواحل غربی اسکاندیناوی، طی ۳۰ سال گذشته شاهد افزایش سیلاب‌ها بوده‌اند. تحقیقات نشان می‌دهد که سه دهه گذشته یکی از پرآب‌ترین دوره‌ها در اروپا طی ۵۰۰ سال گذشته بوده است. در سال ۲۰۲۱، تصاویر شوکه‌کننده‌ای از طغیان جویبارهای آب که در حال ویران کردن شهرهای غربی اروپا بود، تأثیر این بحران‌ها را نشان داد، همچنین سوالاتی درباره چگونگی آمادگی برای آن‌ها را به وجود آورد. بیش از ۲۰۰ نفر در این سیلاب جان خود را از دست دادند، از جمله ۱۸۴ نفر در آلمان که موجب تأمل در این موضوع شد که آیا کشوری به این ثروتمندی نمی‌توانسته است مردم خود را بهتر محافظت کند؟
تحقیقات نشان می‌دهد که به‌اشتراک گذاشتن درس‌ها در میان کشورهای متفاوت، به آماده‌سازی کشورهای اروپایی برای شرایط جوی شدید آینده بسیار حیاتی است. در سال ۲۰۲۳، تیمی از دانشمندان اروپایی که به تحلیل سیلاب‌های تاریخی پرداخته بودند، دریافتند که ۹۵.۵ درصد از سیلاب‌های شدید می‌توانستند بر اساس رویدادهای قبلی در دیگر مکان‌های مشابه در اروپا پیش‌بینی شوند.
نظر شما