به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، ساخت بزرگترین پمپ حرارتی هوا به آب جهان در هلسینکی، راهکارهای عملی برای مقابله با بحران مسکن در جهان، اگری‌ولتاییک؛ ضامن امنیت انرژی و غذایی، ابتکار دوستدار معلول مونیخ برای تردد بین فاصله ایستگاه‌های مترو، تولید انرژی پاک با قوطی‌های کوکاکولا و تفاله قهوه، راه‌اندازی مراکز مهارت‌افزایی و آگاهی اقلیمی در فضاهای عمومی لندن، ایجاد دوقلوی دیجیتال ترافیکی در شهر هوشمند آمریکایی، پاک‌ترین شهرهای اروپا را در این بسته خبری شهرهای جهان ایمنا بخوانید.
ابتکار دوستدار معلول مونیخ برای تردد بین فاصله ایستگاه‌های مترو
شهر مونیخ پروژه‌ای را برای آزمایش قابلیت ارائه خدمات حمل‌ونقل خرد بین ایستگاه‌های مترو در مرکز شهر و مناطق پیاده‌روی این شهر قدیمی راه‌اندازی کرده است. برای این منظور، ساکنان می‌توانند در مینی‌باس‌ها و ریکشاهای برقی سوار شوند تا فاصله بین این مکان‌ها را که اغلب بیش از ۵۰۰ متر است، طی کنند.
ممکن است ۵۰۰ متر، آن مسافتی نباشد که اجرای خدمات حمل‌ونقل عمومی را توجیه کند، اما واقعیت این است که پیمودن چنین فاصله‌ای برای افرادی که مشکلات حرکتی دارند، مانند افراد مسن، ناتوان یا افراد دارای معلولیت جسمی، می‌تواند دشوار باشد.
به همین دلیل است که وسایل نقلیه درگیر در این پروژه، اگرچه برای همه قابل دسترسی است، اما در درجه اول برای این گروه از افراد در نظر گرفته شده است، زیرا آنها بیش از سایرین به این جابه‌جایی نیاز دارند. میکروباس‌ها با ظرفیت حمل ۶ مسافر با فاصله زمانی ۱۰ دقیقه تردد می‌کنند.
استفاده از این ریکشاهای الکترونیک بسیار ساده است به‌طوری‌که می‌توان از وسط خیابان رانندگان را صدا کرد زیرا آنها در همه نقاط قابل مشاهده هستند. علاوه بر این، میکروباس‌ها را نیز می‌توان به صورت آنلاین در یک مکان مشخص درخواست کرد.
همه این میکروسرویس‌ها رایگان هستند و شهرداری مونیخ ۶۵۰ هزار یورو برای تأمین هزینه در نظر گرفته است. پس از پایان دوره آزمایشی، کارشناسان قابلیت آن را تجزیه و تحلیل خواهند کرد تا تعیین کنند که آیا باید به عنوان بخشی از شبکه حمل‌ونقل عمومی شهری در نظر گرفته شوند یا خیر.
تولید انرژی پاک با قوطی‌های کوکاکولا و تفاله قهوه
بحران زیست‌محیطی فعلی ناشی از تغییرات آب‌وهوایی ناشی از انتشار کربن‌دی‌اکسید، نیروی محرکه توسعه منابع انرژی جایگزین و ایجاد نوآورانه منابع جدید بوده است. تحقیقی روی دستیابی به فناوری نوآورانه‌ای برای تولید هیدروژن به‌عنوان منبع انرژی پاک، به یک یافته تاریخی از تولید انرژی با قوطی‌های کوکاکولا رسیده است.
قوطی‌های کوکاکولا؛ ماده خام تولید انرژی
محققان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) روشی نوآورانه برای تولید هیدروژن به‌عنوان منبع انرژی به روشی پایدار، سازگار با محیط زیست و بدون گازهای گلخانه‌ای کشف کرده‌اند.
این تکنیک شامل استفاده از آلومینیوم قوطی‌های نوشابه همچون کوکاکولا و ترکیب آن با آب دریا می‌شود که با انجام آن، محلول شروع به حباب زدن می‌کند و هیدروژن به روش طبیعی تولید، سپس به‌عنوان سوخت استفاده می‌شود.
این واکنش ساده با افزودن گلوله‌های آلومینیومی به یک لیوان آب دریای از پیش فیلتر شده به دست می‌آید. گلوله‌ها نیز باید به اندازه سنگریزه باشند و قبل از واکنش در محلولی از آلیاژهای فلزی کمیاب قرار گیرند که در خالص‌سازی آلومینیوم بسیار مؤثر است. به این ترتیب با آب دریا واکنش داده و گاز هیدروژن تولید می‌کند.
نکته جالب در مورد این کشف تاریخی اینکه یون‌های تشکیل‌دهنده نمک موجود در آب دریا دارای خاصیت حفظ آلیاژ و بازیابی آن هستند، بنابراین می‌توان از آب برای تولید گاز بیشتر استفاده مجدد کرد. به این ترتیب یک چرخه بی‌نهایت و پایدار به‌دست می‌آید که در آن تنها باید آلومینیوم کافی در دسترس باشد. در دنیایی که میلیون‌ها تن قوطی کوکاکولا در سراسر آن تولید و به‌عنوان زباله‌های قابل یا غیر قابل بازیافت پردازش می‌شوند، روش کشف‌شده برای دستیابی به هیدروژن بسیار مفید است.
شتاب‌دهنده‌ای به نام تفاله قهوه
این یافته تاریخی به همین جا ختم نمی‌شود، زیرا محققان به‌طور تصادفی تفاله قهوه را به واکنش اضافه کردند و متوجه شدند که سرعت واکنش شتاب گرفت و مقداری هیدروژن در پنج دقیقه تولید شد که معادل تولید آن در عرض دو ساعت بدون افزودن شتاب‌دهنده است. از آنجا که تفاله قهوه فراوان و ارزان است، استفاده از آن بسیار منطقی و مقرون‌به‌صرفه به‌نظر می‌رسد.
مطالعات بیشتر نشان داد که آنچه این فرآیند را تسریع می‌کند، ترکیبی به نام «ایمیدازول» است، یک ماده شیمیایی که در کافئین بسیار فراوان و فعال است.
چالش‌های تولید هیدروژن به روش حاضر
تنها محدودیت این یافته تاریخی این است که آلومینیوم تنها در صورت خالص بودن می‌تواند با آب دریا واکنش نشان دهد و هیدروژن تولید کند، حال آنکه در حضور اکسیژن هوا بلافاصله یک لایه بسیار نازک از اکسید روی آن ایجاد می‌شود که از واکنش جلوگیری می‌کند.
هیدروژن فراتر از یک منبع انرژی جدید است. بزرگترین چالش پیش روی خودروهایی بهره‌مند از چنین سوختی این است که باید مخازنی برای مهار آن داشته باشند، زیرا این گاز با توجه به فرار بودن، بسیار خطرناک است. این خطر در مورد شناورهای دریایی و زیر آبی، همچنین حجم اشغال شده توسط آنها افزایش پیدا می‌کند.
محققان برای جلوگیری از این امر در حال کار روی طراحی یک راکتور بسیار کوچک هستند و در نظر دارند وسیله‌نقلیه این راکتور، مقدار کمی گالیم ایندیوم و به‌عنوان سوخت، قوطی‌های نوشابه قدیمی همچون کوکاکولا و سایر محصولات را حمل کند. به این ترتیب این اکتشاف تاریخی از مواد قابل بازیافت کوکاکولا برای تولید انرژی به شکل گاز هیدروژن استفاده می‌کند و به کمک آن می‌توان از گاز هیدروژن به‌عنوان سوخت بدون نیاز به مخازن تحت فشار خطرناک استفاده کرد.
راه‌اندازی مراکز مهارت‌افزایی و آگاهی اقلیمی در فضاهای عمومی لندن
لندن از پروژه‌ای رونمایی کرد که به هشت سازمان اجتماعی اجازه می‌دهد مراکزی را برای ارائه آموزش اجتماعی در مورد اقدامات آب‌وهوایی و ایجاد ارتباطات اجتماعی در فضاهای کم‌استفاده همچون کتابخانه‌ها، سینماها، کلیساها و سالن‌های استیجاری و شخصی ایجاد کنند.
هدف این پروژه فراهم کردن فضاهای اجتماعی برای افراد محلی به‌منظور یادگیری طیف گسترده‌ای از مهارت‌ها است و به همه اجازه می‌دهد تا یاد بگیرند چگونه می‌توانند از اقدامات اقلیمی مثبت بهره‌مند شوند. ایجاد این فضاها کم‌هزینه و برای جامعه مفید است.
فضاهای اشتراکی در هشت مکان در هفت محله لندن راه‌اندازی شده است و تاکنون، ساکنان در فضاهای اشتراکی فعال مهارت‌های خیاطی و دوچرخه‌سواری، همچنین چگونگی صرفه‌جویی در هزینه‌ها را یاد گرفته و در طرح‌های کاشت و رشد محله‌ها، جلسات آشپزی کم‌هزینه، کم‌کربن و بدون گوشت شرکت کرده‌اند.
این پروژه فضایی اجتماعی برای اقلیم و اقدامات اجتماعی در شمال لندن را اجرا می‌کند و با موفقیت جوامعی را گرد هم آوردند تا روابط جدید ایجاد کنند، مهارت‌های جدید بیاموزند و منطقه محلی خود را ارتقا دهند.
بیش از هزار نفر در نخستین پاپ‌آپ شرکت کرده‌اند که در آوریل ۲۰۲۴ راه‌اندازی شده است و دو جلسه دیگر در سپتامبر اجرا خواهد شد. این فضاها از یک مرکز اجتماعی بلااستفاده، یک کتابخانه، یک باغ مدرسه ابتدایی و سالن‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. برنامه‌های هر فضای اشتراک‌گذاری سه ماه اجرا می‌شود و بعضی از آنها در تابستان برای ارائه فعالیت‌های سرگرم‌کننده و مفید برای خانواده‌ها انجام می‌شوند. کارگاه‌های هفتگی فضایی را برای ساکنان فراهم می‌کند تا دانش و مهارت‌های خود را با دیگران به اشتراک بگذارند. بسیاری از فضاها دست در دست هم با مقامات محلی خود برای ایجاد اقدامات اقلیمی در جامعه خود همکاری می‌کنند.
ارتباط مردم با طبیعت بسیار مهم است و این فضاها می‌تواند حس ارتباط با محیط وسیع‌تر و حس خوب بودن را به ارمغان بیاورد که یک مهارت نیرومند برای فراگیری چگونگی رشد است. چنین مکان‌هایی به عادی‌سازی حفاظت از محیط‌های محلی کمک می‌کند و عادت دور هم جمع شدن برای پاسخ به چالش‌هایی را فراهم می‌کند که تغییرات آب‌وهوایی می‌تواند در زندگی روزمره ایجاد می‌کند.
ایجاد دوقلوی دیجیتال ترافیکی در شهر هوشمند آمریکایی
پیچ‌تری کرنرز، نخستین شهر هوشمند ایالات متحده آمریکا، از ادغام عملکرد شرکت‌های فناوری شهر به‌منظور ترکیب تخصص‌های فنی خود در راستای بهبود ایمنی کاربران آسیب‌پذیر جاده‌ها خبر داد. این همکاری دوربین‌های کنترل ترافیک شهر را با تجزیه‌وتحلیل ویدئویی مبتنی بر هوش مصنوعی (AI)، سخت‌افزار ارتباطی خودروها و نرم‌افزارهای مدیریت داده ادغام می‌کند تا یک دوقلوی دیجیتال ترافیکی ایجاد کند.
به این ترتیب دوربین‌های هوشمند به‌عنوان حسگرهای ویدئویی عمل می‌کنند که کاربران آسیب‌پذیر جاده‌ها را شناسایی و طبقه‌بندی می‌کنند، سپس این اطلاعات را در اختیار واحدهای کنار جاده‌ای قرار می‌دهند. ترکیب این دو دستگاه می‌تواند حضور کاربران آسیب‌پذیر جاده را به وسایل‌نقلیه متصل انتقال و هشدارهای لازم را برای کمک به جلوگیری از وقوع حادثه نمایش دهد. این وسایل‌نقلیه هشدارهای بی‌درنگ عابران پیاده و دوچرخه‌سواران در جاده را حتی زمانی که از دید آنها پنهان باشد، دریافت می‌کند.
دوربین‌های کنترل ترافیک همچنین برای سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند (ITS) ویدئوهای زنده را برای نظارت پخش می‌کنند، هشدارهای هم‌زمان ارائه می‌دهند و داده‌های جاده را برای تجزیه‌وتحلیل ضبط می‌کنند.چنین ادغام‌های شراکتی استراتژیکی کمک می‌کند تا دستگاه‌های ارتباطی هوشمند، اجزای کلیدی راه‌حل‌های ایمنی بلادرنگ برای بزرگراه‌ها، راهروها و تقاطع‌ها به‌شمار بروند.
یکی از نتایج این همکاری در خیابان‌های متصل پیچ‌تری کرنرز با تردد روزانه بیش از ۱۴ هزار خودرو در آن، تشکیل ترکیب قدرتمندی است که نه‌تنها به سود کاربران آسیب‌پذیر جاده است، بلکه ایمنی وسایل‌نقلیه اضطراری، اتوبوس‌های متصل، ناوگان خدمات عمومی همچون برف‌روب‌ها و افزایش روزافزون خودروهای خودران را بهبود می‌بخشد، بنابراین رانندگان می‌توانند با اطمینان بیشتری تصمیم بگیرند و از مانورهای خطرناک اجتناب کنند.
داده‌های جمع‌آوری‌شده و حسگرهای دوربین‌ها به‌طور مداوم توسط یک سیستم ابری مدیریت می‌شوند تا بینشی را به مدیران ترافیک ارائه دهند. این اطلاعات به آنها اجازه می‌دهد تا جریان ترافیک را برای بهبود ایمنی تقاطع‌ها تنظیم کنند. دوربین‌ها همچنین اساس محکمی فراهم می‌کنند تا دیدگاهی را برای ایجاد یک اکوسیستم خودروی متصل و مشارکتی ایجاد کنند که به شهرها کمک می‌کند به اهداف چشم‌انداز صفر خود دست پیدا کنند. این همکاری بسیار فراتر از پیشگیری فوری از خطرات ترافیکی است و برنامه‌هایی را امکان‌پذیر می‌سازد که می‌توانند ایمنی جاده‌ای پایدار را تضمین کنند.
شناسایی کاربران آسیب‌پذیر جاده‌ها و ارتباط فوری با رانندگانی که به یک تقاطع نزدیک می‌شوند، برای جلوگیری از تصادف‌های جاده‌ای مهم است. تشخیص فوری ارائه‌شده توسط دوربین‌ها هشدارهای راننده را فعال می‌کند که اطلاعات و زمان لازم برای واکنش مناسب را به آنها می‌دهد و ایمنی را برای همه افزایش می‌دهد.
پاک‌ترین شهرهای اروپا معرفی شد
آژانس محیط زیست اروپا (EEA) گزارش رتبه‌بندی سالانه خود را در مورد کیفیت هوای شهرهای اروپایی منتشر کرد. یک بار دیگر، داده‌ها نشان می‌دهد شهرداری‌هایی که از این نظر بهترین عملکرد را دارند در دو منطقه جغرافیایی متمایز این قاره یعنی اسکاندیناوی و پرتغال جنوبی (از جمله مادیرا) واقع شوند.
اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، شهری که بکرترین هوای اروپا را دارد، شهر اوپسالا (سوئد) با ۳.۵ میکروگرم ذرات ریز در هر متر مکعب است. این شهرداری که در شمال پایتخت استکهلم واقع شده است، اقدامات مختلفی را برای دستیابی به موفقیت انجام داده است.
اوپسالا اقداماتی مانند ممنوعیت استفاده از لاستیک‌های میخ‌دار در بخش‌هایی از خیابان‌های اصلی خود، منطقه‌ای با سرعت ۳۰ کیلومتر در ساعت در مرکز شهر، ایجاد منطقه زیست‌محیطی برای وسایل نقلیه سنگین، تمیز کردن بهتر خیابان‌ها و اولویت‌بندی سیگنال‌ها برای اتوبوس‌ها را معرفی کرده است.
علاوه بر این، ساکنان تشویق می‌شوند تا از وسایل جابه‌جایی پایدارتری مانند دوچرخه‌سواری استفاده کنند و فرهنگ محلی طرز فکر را تسهیل می‌کند. بهترین عملکردهای دیگر، دوباره شهر سوئدی اومئو (در شمال سوئد) و فارو (در جنوب پرتغال) هستند.
ریکیاویک، تالین، استکهلم و هلسینکی نیز دارای میانگین غلظت ذرات ریزی بودند که کمتر از سطح دستورالعمل بهداشتی سازمان جهانی بهداشت (WHO) یعنی ۵ میکروگرم بر متر مکعب هوا (۵ میکروگرم بر متر مکعب) بود.
آژانس محیط زیست سطوح ذرات ریز را در بیش از ۳۵۰ شهر از ۳۰ کشور عضو منطقه اقتصادی اروپا EEA مطالعه می‌کند. داده‌ها از اندازه گیری‌های ذرات ریز روی زمین به دست می‌آید که توسط بیش از ۵۰۰ ایستگاه نظارت انجام شده است.
ساخت بزرگترین پمپ حرارتی هوا به آب جهان در هلسینکی
گرمایش منطقه‌ای شامل تولید گرما در یک مکان متمرکز و سپس توزیع آن، اغلب از طریق شبکه‌ای از لوله‌های زیرزمینی، به خانه‌ها و مشاغل در مناطق محلی است. فنلاند در حال ساخت بزرگترین پمپ حرارتی جهان به این شیوه برای گرم کردن خانه‌ها در پایتخت خود، هلسینکی است. این پمپ حرارتی هوا به آب برای کمک به کربن‌زدایی سیستم گرمایش منطقه‌ای شهر در حال نصب است. پمپ حرارتی با برق منابع تجدیدپذیر تغذیه می‌شود و می‌تواند در دماهای کمتر از منفی ۲۰ درجه سانتی‌گراد کار کند.
انتظار می‌رود نیروگاه حرارتی جدید فنلاندی، تأمین گرما را از پایان سال ۲۰۲۶ آغاز کند. وزارت امور اقتصادی و اشتغال فنلاند برای توسعه این نیروگاه، به شرکت انرژی توسعه‌دهنده این طرح یارانه اعطا کرده است.
هلسینکی هدف بلندپروازانه‌ای را تعیین کرده است که تا سال ۲۰۳۰ کربن‌خنثی شود و بهسازی سیستم گرمایش برای دستیابی به این امر بسیار مهم است. پس از تکمیل، کارخانه پمپ حرارتی به‌طور قابل‌توجهی انتشار کربن‌دی‌اکسید ناشی از گرمایش را کاهش می‌دهد و این شهر را به هدف کربن‌صفر شدن خالص نزدیک می‌کند. علاوه بر این، کارخانه جدید برای مشترکان ثبات قیمتی ایجاد خواهد کرد، زیرا تولید آن به راحتی قابل تنظیم است.
نیروگاه گرمایشی جدید که از یک پمپ حرارتی غول‌پیکر و دو دیگ برقی ۵۰ مگاواتی استفاده می‌کند، گرمای کافی را برای حدود ۳۰ هزار خانه در هلسینکی فراهم می‌کند و سالانه از انتشار ۲۶ هزار تن کربن‌دی‌اکسید پیشگیری می‌کند.
مبردها گرما را از یک مکان به مکان دیگر منتقل و به کارکرد مؤثرتر پمپ‌های حرارتی کمک می‌کنند، اما بسیاری از گازهای مورد استفاده در آنها برای محیط زیست مضر هستند و اتحادیه اروپا در حال حاضر بعضی از آنها را حذف کرده است. پروژه‌های گرمایش شهری که از فناوری‌های خنثی آب‌وهوایی استفاده می‌کنند، برای پیشبرد تلاش‌های جهانی در راستای کاهش انتشار کربن ضروری هستند و پمپ حرارتی جدید از کربن‌دی‌اکسید به‌عنوان مبرد استفاده می‌کند که در صورت نشت آن آسیب کمتری نسبت به جایگزین‌ها دارد.
گرم کردن خانه‌ها با انرژی‌های تجدیدپذیر
طبق داده‌های یورواستات، حدود نیمی از کل انرژی مصرف‌شده در اتحادیه اروپا برای گرمایش و سرمایش ساختمان‌ها استفاده می‌شود. بیش از ۷۰ درصد این انرژی هنوز از سوخت‌های فسیلی و به‌طور عمده گاز طبیعی تأمین می‌شود.
گزارش آژانس بین‌المللی انرژی در سال ۲۰۲۳ نشان داد که فنلاند در زمینه گرمایش منازل سازگار با آب‌وهوا پیشرو است و ۴۱ درصد از ساختمان‌های آن به پمپ حرارتی مجهز هستند. به‌طور تقریبی نیمی از کل انرژی مورد استفاده برای گرمایش و سرمایش این کشور در سال ۲۰۲۱ از منابع تجدیدپذیر تأمین می‌شد که بیشتر آن از زیست‌توده بود، بنابراین فنلاند از برنامه‌هایی خبر داد که زغال‌سنگ و گازی را جایگزین می‌کند که سوخت سیستم گرمایش منطقه‌ای هلسینکی را با زیست‌توده‌ای همچون چوب جایگزین می‌کند.
راهکارهای عملی برای مقابله با بحران مسکن در جهان
در حال حاضر حدود ۱.۶ میلیارد نفر در سراسر جهان به مسکن مناسب دسترسی ندارند و این رقم می‌تواند تا سال ۲۰۳۰ به سه میلیارد نفر برسد. قوانین مجمع جهانی اقتصاد برای آینده املاک و مستغلات یک نقشه‌راه عملی برای بازنگری در رویکرد صنعت ساختمان ارائه می‌دهد که بر اساس چهار ستون زندگی، پایداری، انعطاف‌پذیری و مقرون‌به‌صرفه بودن است.
برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد (UN-Habitat) معتقد است برای خانه‌دار کردن این سه میلیارد نفر، باید هر روز ۹۶ هزار خانه جدید ارزان‌قیمت در جهان ساخته شود. عوامل زمینهای که باعث بحران استطاعت مالی برای تهیه مسکن می‌شود ریشه در تغییرات ساختاری دهه‌های اخیر دارد که یکی از آنها شهرنشینی سریع و مدیریت ناکارآمد دولت‌ها در بخش مسکن عمومی است. یکی دیگر از تغییرات، تبدیل شدن مسکن از یک ضرورت اجتماعی به یک ابزار سرمایه‌گذاری است که باعث شده کارکرد ذاتی خود را به‌عنوان فراهم‌کننده فضای زندگی ایمن برای افراد از دست بدهد.
بسیاری افراد راه‌حل‌های شخصی خود را در مقابله با این بحران یافته‌اند، برای مثال در بریتانیا که بالاترین نسبت افراد بی‌خانمان را در فهرست سازمان توسعه و همکاری اقتصادی (OECD) دارد، شخصی یک تخت رایگان برای صدها بی‌خانمان در آپارتمان کوچک خود فراهم کرده است، اما این اقدامات فردی برای مقابله با یک بحران جهانی کافی نیست و به راه‌حل‌های هماهنگ و سیستمی نیاز است. در ادامه نمونه‌هایی از راه‌حل‌های واقعی برای بحران مسکن آورده شده است که در حال حاضر در جهان انجام می‌شود.
تعاونی زمینهای اجتماعی (CLTs)
تعاونی زمینهای اجتماعی یا همان CLTها سازمان‌های غیرانتفاعی هستند که زمین را از طریق اجاره‌های بلندمدت قابل‌تمدید اجاره و آن را از بازار املاک حذف می‌کنند. به این ترتیب درحالی‌که مالکیت زمین حفظ می‌شود، خانه‌های موجود در آن زمین می‌توانند خریداری یا اجاره شوند و تحت مالکیت تعاونی باشند و هر گونه سود حاصل از مسکن به جای اینکه به توسعه‌دهندگان خصوصی یا مالکان برسد، دوباره در جامعه سرمایه‌گذاری می‌شود.
هدف CLTها اطمینان از مقرون‌به‌صرفه بودن دائمی خانه‌ها با محدودیت‌های فروش مجدد است تا آنها را در دسترس افراد با درآمد کم و متوسط نگه دارد. این سازمان‌ها نیازهای اشخاص را برای دسترسی به زمین و حفظ امنیت اجاره، با درنظرگرفتن نیاز تعاونی به حفظ قابلیت خرید، تنوع کاربری اقتصادی و دسترسی محلی به خدمات مورد نیاز متعادل می‌کند.
شرکت تعاونی (DNI) در بوستون آمریکا که در سال ۱۹۸۸ تأسیس شد، بیش از ۳۰ هکتار از زمینهای جامعه را محافظت و در حال حاضر ۲۲۸ واحد مسکونی دائمی مقرون‌به‌صرفه، املاک تجاری، مزارع شهری و باغ‌های اجتماعی و زمینهای بازی را مدیریت می‌کند.
مشارکت عمومی و خصوصی (PPPs)
مشارکت عمومی و خصوصی یا همان PPPهای مسکن مقرون‌به‌صرفه، همکاری بین دولت‌ها و شرکت‌های بخش خصوصی برای تأمین مالی، توسعه و مدیریت پروژه‌های مسکن ارزان‌قیمت است. به‌طور معمول، دولت، زمین، حقوق توسعه و مشوق‌ها یا یارانه‌های مالیاتی را ارائه می‌دهد و توسعه‌دهندگان مسکن و سرمایه‌گذاران در تأمین مالی، طراحی معماری، ساخت‌وساز و مدیریت عملیاتی مشارکت می‌کنند.
یکی از نمونه‌های PPP برای ایجاد مسکن مقرون‌به‌صرفه، توسعه مجدد املاک ایوانهو در سیدنی استرالیا است. این پروژه ۲.۲ میلیارد دلاری یک سرمایه‌گذاری مشترک بین دولت نیوساوت ولز (NSW) و توسعه‌دهندگان خصوصی است و هدف آن تبدیل یک شهرک مسکونی عمومی سابق به یک منطقه مسکونی با مالکیت مختلط و توسعه سه هزار خانه شامل ۹۵۰ مسکن اجتماعی و ۱۲۸ واحد مسکونی ارزان‌قیمت اضافی برای خانوارهای کم‌درآمد خواهد بود.
مصالح ساختمانی کم‌هزینه
تعدادی از کشورهای جهان برای کاهش قیمت مسکن و سرعت بخشیدن به روند ساخت‌وساز به‌جای آجر و ملات، خانه‌ها را از مصالح ارزان‌قیمت می‌سازند. یکی از این کشورها هند است که کمبود مسکن در آن ۳۴ میلیون واحد برآورد شده است. دولت هند هزاران خانه را با استفاده از گچ تقویت‌شده با الیاف شیشه (GFRG) می‌سازد که ترکیبی از سنگ گچ با الیاف شیشه برای ایجاد یک پانل قوی و در عین حال سبک وزن است که برای دیوارها، کف و سقف استفاده می‌شود.
پانل‌های GFRG را می‌توان به‌صورت پیش‌ساخته تولید و سپس به محل ساخت‌وساز منتقل کرد تا زمان ساخت‌وساز و هزینه‌های نیروی کار را به حداقل برساند. هزینه ساخت یک خانه GFRG به دلیل قیمت پایین گچ، نیاز کمتر به سیمان و فولاد و کاهش هزینه‌های کارگری می‌تواند ۲۰ تا ۳۰ درصد ارزان‌تر از خانه ساخته‌شده با آجر و ملات باشد.
خانه‌های پرینت سه‌بعدی
خانه‌های پرینت سه‌بعدی یکی دیگر از راه‌حل‌های کاربردی برای مقابله با بحران مسکن هستند که در آنها اجزای ساختاری اولیه نظیر دیوارها و پایه‌ها با استفاده از چاپگرهای سه‌بعدی صنعتی ساخته می‌شوند که از یک طرح دیجیتال پیروی می‌کنند تا ملک را لایه به لایه با استفاده از سیمان، بتن و سایر مصالح ساختمانی چاپ کند. پس از پرینت سه‌بعدی سازه هسته، بخش‌های دیگری همچون پنجره‌ها و تأسیسات مکانیکی و الکتریکی از طریق روش‌های ساخت‌وساز سنتی به ساختمان اضافه می‌شوند.
مزیت اصلی خانه‌های پرینت سه بعدی کاهش زمان ساخت است، پرینت پایه‌ها و دیوارها ۲۴ تا ۴۸ ساعت طول می‌کشد و پس از آن هزینه‌های پایین‌تر است که تخمین زده می‌شود این خانه‌ها حداقل ۲۰ درصد ارزان‌تر از خانه‌های معمولی باشند.
در تگزاس، بزرگترین مجتمع خانه‌های پرینت سه بعدی جهان با همکاری شرکت‌های ساختمانی و معماری در حال ساخت است که ۱۰۰ واحد آن به‌عنوان بخشی از توسعه گسترده‌تر در جورج تاون به نام Wolf Ranch ساخته شده و با مساحتی از ۱۵۰۰ تا ۲۱۰۰ فوت مربع، سه تا چهار اتاق خواب دارند و به قیمت ۴۷۵ هزار تا ۵۹۹ هزار دلار به فروش می‌رسند.
اگری ولتاییک؛ ضامن امنیت انرژی و غذایی
یک مطالعه جدید نشان داد ترکیب کشاورزی با تولید انرژی سبز می‌تواند امنیت غذایی را افزایش دهد و درآمد اضافی برای کشاورزان ایجاد کند.
بر اساس این پژوهش، استقرار پنل‌های خورشیدی و رشد محصولات کشاورزی در یک زمین می‌تواند راه‌حلی برای تقویت برق تجدیدپذیر در چک، مجارستان، لهستان و اسلواکی باشد و به معادل ۶۸ درصد از تقاضای انرژی امروز در کشورها برسد.
مطالعه‌ای توسط اندیشکده انرژی Ember بیان می‌کند که ترکیب برق و تولید محصول توسط عملی به نام «اگری ولتائیک» به معنای ترکیب زمین کشاورزی و پنل‌های خورشیدی، تنها در ۹ درصد از زمینهای کشاورزی می‌تواند نیازهای برق کشاورزی و فرآوری مواد غذایی در منطقه را برآورده کند.
این سازمان غیردولتی مستقر در بریتانیا پیشنهاد می‌کند که ۱۸۰ گیگاوات پنل خورشیدی می‌تواند روی محصولات در سراسر کشورهای اروپای مرکزی نصب شود؛ یعنی سه برابر ظرفیت هدف‌گذاری شده تا سال ۲۰۳۰ که در پیش‌نویس برنامه‌های انرژی ملی تعیین شده و هفت برابر بیشتر از کل ظرفیت نصب شده در سراسر کشورها در حال حاضر.
امنیت غذایی
این تجزیه و تحلیل نشان می‌دهد که علاوه بر ایجاد یک جریان درآمد اضافی برای کشاورزان، نصب پنل‌های خورشیدی می‌تواند حفظ آب را در سال‌های خشک بهبود ببخشد، محصولات را از آب و هوای شدید محافظت کند و در بعضی موارد در واقع باعث افزایش بازده شود. این گزارش نتیجه می‌گیرد که برای میوه‌های سایه‌دوست، پنل‌های خورشیدی (PV) کشاورزی می‌تواند منجر به افزایش محصول تا ۱۶ درصد شود.
در شرایطی که اروپا به طور فزاینده‌ای در معرض تهدید قرار دارد، امنیت غذایی و تأمین انرژی کاملاً حیاتی است. نصب پنل‌های خورشیدی در ترکیب با کشاورزی می‌تواند به مزرعه‌داران کمک کند تا در هر دو زمینه منفعت داشته باشند و در عین حال کسب‌وکار را پایدار و سودآور نگه دارند.
در فرانسه، آلمان، ایتالیا و هلند، مقررات اجازه استفاده مشترک از زمین برای کشاورزی و تولید برق را بدون از دست دادن یارانه‌های کشاورزی می‌دهد، واقعیتی که تاکنون بیش از ۲۰۰ پروژه PV کشاورزی را در سراسر اروپا مستقر کرده است.
در لهستان، یک مطالعه موردی با در نظر گرفتن PV کشاورزی و گندم به این نتیجه رسید که درآمد در هر هکتار می‌تواند دوازده برابر بیشتر از درآمد حاصل از محصولات گندم به تنهایی باشد؛ با سود بالقوه سالانه ۱۲۶۸ یورو در هکتار از فروش ترکیبی برق و گندم.
نظر شما