به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در حاشیه شهر مویناق در غرب ازبکستان، بنای یادبودی به شکل هرم قرار دارد که اشاره آن به چشم‌اندازی عاری از آب که تا افق کشیده شده است. این بنا دریایی را به یاد می‌آورد که در نتیجه اشتباهات انسانی کوچک و ناپدید شده است.
دریای آرال زمانی حدود ۶۸ هزار کیلومتر مربع مساحت داشت و چهارمین منطقه بزرگ آبی داخلی جهان را به خود اختصاص می‌داد، اما از وقتی که دولت شوروی به منظور رونق کشاورزی، انحراف مسیر رودخانه‌های آمودریا و سیردریا به صحرای قره‌قوم را آغاز کرد، به تدریج کوچک شد.
زمانی هفت درصد از مصرف ماهی در اتحاد جماهیر شوروی از این دریا تأمین می‌شد، اما اکنون کارخانه‌های فرآوری ماهی مویناق تعطیل شده و کشتی‌های صیادها در شن فرو رفته‌اند. مویناق که پیش‌تر مجاور دریای آرال بود، اکنون محصور به یک بیابان تاریک تولیدکننده گردوغبار شده است، با این حال خوشبختانه ساخت سدهایی که رودخانه‌های جنوب را محدود می‌کند به توقف ادامه انقباض قطعه شمالی دریا در قزاقستان کمک کرده است.
با اینکه هیچ امید واقع‌بینانه‌ای برای بازگشت دریای آرال به همان شکلی که بود وجود ندارد، اما منطقه کاراکالپاکستان (قره‌قالپاقستان) بدون چشم‌انداز نیست و گردشگری منبع بالقوه‌ای برای اشتغال است. گردشگران برای تماشای دریای آرال در حال ناپدید شدن می‌آیند و به‌طور معمول چندصد دلار می‌پردازند تا چندین ساعت از مویناق به کنار آب برسند و در کمپ‌های یورت اقامت گزینند. افرادی نیز هستند که از روی کنجکاوی می‌خواهند ببینند دریا کجا بوده است و نمادهای آن مثل قایق‌های ماهیگیری زنگ‌زده و کشتی‌های به‌اصطلاح ارواح را ببینند. قلعه‌های تماشایی بیابانی بی‌شماری وجود دارد که بیش از دو هزار سال قدمت دارند، همچنین نوکوس، مرکز کاراکالپاکستان، دارای موزه مشهور هنر آوانگارد است که از دوران شوروی جان سالم به در برده و گاهی از آن به عنوان لوور صحرا نیز یاد می‌شود.
آنچه که برای مویناق اتفاق افتاده است به عنوان یکی از «فاجعه‌های بزرگ زیست‌محیطی جهان»، همچنین «فاجعه اقتصادی» است، اما داستان مویناق برای گردشگران قانع‌کننده و جذاب است.
نظر شما