به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بر اساس تحقیقاتی که پژوهشگران مختلف در زمینه پروژه‌های شهری انجام داده‌اند، تنها مواردی با موفقیت تا پایان اجرا می‌شوند که اجراکنندگان آن‌ها شامل معماران، سرمایه‌گذاران و حتی مشتریان به انجام تحقیقات مختلف در زمینه‌های متعدد بپردازند. گاهی تنها سهل‌انگاری یک دسته از ذی‌نفعان پروژه می‌تواند شکست نهایی را برای آن رقم بزند و این در حالی است که معمارانی بسیار باتجربه طراحی آن را به عهده گرفته و به پایان رسانده‌اند.
از سوی دیگر، زمانی که تحقیقات کافی در مورد احتمال تغییر بودجه‌های لازم برای پیاده‌سازی پروژه‌ها انجام نشود، باوجود پیشروی موفقیت‌آمیز، احتمال توقف آن‌ها در هر زمان وجود دارد. در ادامه به معرفی پروژه‌هایی می‌پردازیم که اجرای آن‌ها در ابتدا، میانه یا حتی نزدیک به پایان نهایی به دلایل مختلف با شکست مواجه شده است.
خیابان فنچورچ ۲۰ در لندن
خیابان فنچورچ ۲۰ یک مجتمع مسکونی در لندن، پایتخت انگلستان، است که در سال ۲۰۰۹ توسط یکی از معماران پرآوازه اهل اوروگوئه به نام رافائل وینیولی طراحی و در سال ۲۰۱۴ افتتاح شد. این آسمان‌خراش با هدف بهینه‌سازی فضای هوایی طراحی شد، به این صورت که هر چه طبقات بالاتر می‌رود، مساحت واحدهای مسکونی بیشتر می‌شود. رافائل وینیولی در ابتدای طراحی، سازه‌ای بسیار مرتفع‌تر از ساختمان کنونی طراحی کرده بود، اما بسیاری از طبقات بالایی آن ساخته نشد تا چشم‌اندازهای ساختمان‌های قدیمی شهر در افق لندن حفظ شود.
مردم لندن پس از احداث این مجتمع متوجه شدند که وجود این سازه در منطقه می‌تواند از جنبه‌های مختلفی تهدیدآمیز باشد و همین امر به ایجاد تغییراتی در آن منجر شد. به عنوان مثال، پنل‌های شیشه‌ای پوشش نمای خمیده فنچورچ ۲۰ باعث انعکاس نور شدید خورشید در محیط اطراف می‌شد و همین امر تغییر شکل دادن خودروها و حتی ایجاد آتش‌سوزی را به دنبال داشت. در نتیجه سراسر مجتمع با سایبان‌هایی پوشیده شد به این امید که از انعکاس نور خورشید به اطراف جلوگیری شود. البته همچنان و با وجود تغییر طرح اصلی، همچنان انتقادات زیادی به این سازه مبنی بر هدایت باد به سطح خیابان وارد می‌شود و محبوبیت چنین پروژه عظیمی میان مردم شهر به حداقل رسیده است.
آسمان‌خراش پونت سیتی در ژوهانسبورگ
ژوهانسبورگ، بزرگترین شهر آفریقای جنوبی، میزبان آسمان‌خراشی شگفت‌انگیز به نام پونت سیتی است که در سال ۱۹۷۵ احداث شد و همچنان عنوان بلندترین برج مسکونی قاره آفریقا را به خود اختصاص داده است. این سازه مرتفع با هدف ایجاد فضایی برای زندگی مجلل افراد سفیدپوست طراحی شد و واحدهای مسکونی بی‌شماری را در ۵۵ طبقه از سطح زمین در بر گرفت.
پونت سیتی آسمان‌خراشی استوانه‌ای شکل با فضای داخلی خالی است که تمام واحدها به شکل دایره‌ای حیاط مرکزی را در خود محصور کرده است. این سازه در زمان احداث خود، در بخش‌های زیرزمینی خود فروشگاه‌ها و مراکز متعددی را در بر گرفت و از نظر ارائه خدمات در سطح بسیار بالایی قرار داشت. طراحی این مجتمع برای ثروتمندان و ممنوعیت سکونت سیاه‌پوستان در آن نتایج بسیار نامطلوبی به جا گذاشت و به وقوع جرم‌های بسیار طی دهه‌های ۸۰ و ۹۰ در محله میزبان منجر شد. همین امر خالی شدن بسیاری از واحدهای مسکونی آن را به دنبال داشت. در نتیجه پونت سیتی به یک زاغه عمودی تبدیل شد و حیاط مرکزی آن را تپه‌ای از زباله‌هایی فرا گرفت که حتی ارتفاع آن از طبقه پنجم سازه نیز بالاتر می‌رفت.
پونت سیتی با وجود شهرت بسیار ناپسند خود میان مردم شهر در سال ۲۰۰۱ به مالکیت افراد جدیدی درآمد و تغییرات قابل‌توجهی را تجربه کرد. این آسمان‌خراش در حال حاضر دارای نگهبانی بیست‌وچهارساعته است، با این حال جو نژادپرستی همچنان بر آن حکومت می‌کند.
برج کمتار در جورج تاون پنانگ
جورج تاون پنانگ، منطقه‌ای مسکونی در مالزی، میزبان برجی به نام کمتار است که در دهه ۱۹۶۰ با هدف ایجاد یک مرکز شهری به منظور افزایش نشاط در منطقه احداث شد. این سازه به عنوان یک آسمان‌خراش مرکزی طراحی شد و رستوران‌ها، فروشگاه‌ها و مراکز اداری مختلفی را با در نظر گرفتن یک پیاده‌راه مرتفع برای کارکنان دولت پنانگ در بر گرفت.
گزارش‌ها حاکی از آن است که پس از ظهور این سازه در جورج تاون، نه‌تنها نشاط شهروندان افزایش پیدا نکرد بلکه تخریب بسیاری از ساختمان‌های مسکونی، رستوران‌ها و فروشگاه‌های قدیمی برای احداث آن با وخیم شدن وضعیت زندگی برای بسیاری از مردم نیز همراه بود. علاوه بر این، ساخت پیاده‌راه مرتفع سازه آغاز نشد و بسیاری از کارکنان مجبور به ترک فضاهای اداری و تجاری شدند. البته طی چند سال گذشته نصب مرتفع‌ترین راهروی مالزی و بلندترین نقاشی دیواری جهان بر کمتار به‌تدریج بر محبوبیت آن افزود و آن را از یک سازه بی‌کاربرد به چشم‌اندازی زنده در شهر تبدیل کرد.
شهر ورزش در رم
سانتیاگو کالاتراوا معمار برجسته اسپانیایی پس از موفقیت در احداث موزه علوم والنسیا در اسپانیا تصمیم گرفت شهرت خود را از طریق اجرای پروژه‌ای به نام «شهر ورزش» در رم، پایتخت ایتالیا، در جهان افزایش دهد که البته موفقیت آن با ناکامی مواجه شد.
در این پروژه احداث امکانات ورزشی مختلف برای دانشگاه تورورگاتا رم مورد توجه مدیران قرار گرفت، اما افزایش ناگهانی هزینه‌های ساخت‌وساز مشکلات بسیاری را پیش روی معماران قرار داد. به عنوان مثال، معماران در نظر داشتند یک استادیوم برای استخر آن احداث کنند تا میزبانی رقابت‌های جهانی شنا در سال ۲۰۰۹ را به عهده بگیرند، اما افزایش هزینه‌ها، اجرای پروژه را در میان راه متوقف کرد.
این استادیوم با صرف حدود ۲۰۰ میلیون یورو هزینه عمومی همراه بود، اما بی‌پایان ماندن تکمیل آن شکستی بزرگ برای معماران مربوطه به شمار رفت. اسکلت فلزی این استادیوم همچنان در بزرگراه وجود دارد و ناکامی پروژه را به تصویر می‌کشد.
نظر شما