به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه عواملی نظیر تغییرات اقلیمی، بالا رفتن قیمت سوخت‌ها و ارتباطات اجتماعی گرایش مدیران سراسر دنیا را به توسعه شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای افزایش داده است، چراکه در چنین مناطقی، دسترسی تمام شهروندان به همه امکانات عمومی با تنها یک ربع ساعت پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا تردد از طریق وسایل نقلیه عمومی فراهم می‌آید. البته شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای عنوانی است که آنه ایدالگو، شهردار پاریس، برای توسعه مناطق خودکفا در پایتخت فرانسه شکل داد، با این حال پس از آن مدیران در بسیاری از نقاط دیگر دنیا با الهام از این رویکرد، مفاهیم دیگری نیز مانند شهرهای ۲۰ دقیقه‌ای، پنج دقیقه‌ای و حتی یک دقیقه‌ای را توسعه داده‌اند و تلاش کرده‌اند دسترسی شهروندان خود را به امکانات و خدمات عمومی در کوتاه‌ترین مسافت ممکن در نزدیکی محل سکونت آن‌ها ممکن کنند.
به عنوان مثال، شهردار کپنهاگ در دانمارک عزم خود را جزم کرده است تا مناطقی پنج دقیقه‌ای را در سراسر شهر ایجاد کند و این در حالی است که مدیران ملبورن از توسعه مناطق ۱۰ دقیقه‌ای در پایتخت استرالیا خبر داده‌اند. در میان کشورهای سراسر دنیا، به‌تازگی شهرهای نیوزلند بیش از سایر نقاط دنیا مدعی ایجاد شهرک‌های خودکفا شده‌اند و به عنوان مثال شهردار کرایست‌چرچ از تقسیم شهر به مناطق ۱۵ دقیقه‌ای و دولت همیلتون از ایجاد محله‌های ۲۰ دقیقه‌ای خبر داده است. این ایده‌ها به این معنی نیست که ساکنان این شهرها دقیقاً در زمان وعده داده شده می‌توانند به رفع تمام نیازهای خود بپردازند، بلکه این رویکردها قابلیت دسترسی به تمام خدمات و امکانات عمومی را در نزدیکی محل سکونت خود و تنها از طریق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و وسایل نقلیه عمومی به تصویر می‌کشد.
تحقیقاتی که به‌تازگی انجام شده حاکی از آن است که مدیران در تمام شهرهای نیوزلند در تلاش هستند قابلیت دسترسی ساکنان خود را به خدمات و امکانات عمومی افزایش دهند که به نظر می‌رسد در این زمینه بسیار موفق عمل کرده‌اند، با این حال چالش‌های متعددی مانع پیشرفت هرچه بیشتر آن‌ها در این زمینه می‌شود.
شهرهای نیوزلند
اجرای طرح کاهش انتشار گازهای آلاینده در نیوزلند، مستلزم پایین آوردن نرخ انجام سفر از طریق خودروها به میزان ۲۰ درصد تا سال ۲۰۳۵ است که تحقق این هدف توسعه سایر رویکردهای تردد سبز را در سراسر شهرها می‌طلبد. در این راستا، استراتژی‌های حمل‌ونقل متعددی در شهرهای مختلف در حال اجرا است، با این حال مدیران تا حد زیادی نسبت به نحوه ارزیابی اثرات آن‌ها در تحقق هدف نهایی با چالش مواجه شده‌اند. البته گروهی از محققان از طریق ارزیابی ۴۲ شهر در نیوزلند و ۵۰۰ شهر بزرگ در ایالات متحده آمریکا رویکردی یکپارچه را برای ارزیابی عملکرد شهرها در افزایش قابلیت دسترسی به امکانات و خدمات عمومی برای شهروندان ارائه داده و توانسته‌اند از این طریق، قابلیت آگاهی مدیران از عملکرد خود برای تحقق اهداف پایدار را نیز فراهم بیاورند.
کمک به توسعه استراتژی‌های پایدار و کارآمد برای طراحی شهرها از دیگر اقدامات این محققان در فرآیندهای مربوطه بوده که اثربخشی خود را در شهرهای نیوزلند به خوبی به تصویر کشیده است. این پژوهشگران لیستی از میزان دسترسی شهرها و حتی کوچک‌ترین سکونتگاه‌های نیوزلند به خدمات و امکانات عمومی تهیه کرده‌اند که بر اساس آن، شهرهای ولینگتون (۸۰ درصد)، نیپیر (۷۹ درصد)، بلنیم (۷۶ درصد)، پالمرستون نورث (۷۳ درصد) و اینورکارگیل (۷۲ درصد) به ترتیب به عنوان شهرهایی با بیشترین قابلیت دسترسی به خدمات و امکانات عمومی در ۲۰ دقیقه‌ای محل سکونت شهروندان شناخته شد. البته نرخ دسترسی ساکنان این شهرها به خدمات عمومی در فاصله‌های کمتر (پنج دقیقه‌ای، ۱۰ دقیقه‌ای و ۱۵ دقیقه‌ای) متفاوت بود که به دنبال آن ولینگتون، نیپیر، پالمرستون نورث، بلنیم و اینورکارگیل به ترتیب به عنوان شهرهایی با بیشترین دسترسی به خدمات عمومی شناخته شد.
نتیجه تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که ۶۱ درصد از شهروندان ولینگتون می‌توانند با حداکثر ۱۵ دقیقه پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا استفاده از وسایل نقلیه عمومی به تمام خدمات عمومی دسترسی پیدا کنند که این نرخ در شهرهای آمریکایی نیویورک و سان‌فرانسیسکو به‌ترتیب به ۸۸ درصد و ۷۳ درصد می‌رسد. جالب است بدانید که تنها ۴۳ درصد از ساکنان اوکلند، پرجمعیت‌ترین شهر نیوزلند، در ۱۵ دقیقه‌ای محل سکونت خود به خدمات و امکانات عمومی دسترسی دارند و قابلیت دسترسی به خدمات عمومی برای ساکنان همیلتون در ۱۵ دقیقه‌ای محل سکونت خود، که مدیران آن مدعی توسعه شهرک‌های ۲۰ دقیقه‌ای شده‌اند، تنها به ۳۹ می‌رسد. از سوی دیگر، مدیران کرایست‌چرچ که ادعا کرده‌اند شهر را از نظر خودکفایی به محله‌های ۱۵ دقیقه‌ای تبدیل کنند تاکنون توانسته‌اند تنها دسترسی ۳۹ درصد از شهروندان را به امکانات و خدمات عمومی در یک ربع ساعت محل سکونت خود فراهم بیاورند.
پنتبدرا
مسئولان پنتبدرا، پیاده‌روی را میان ساکنان به یک اولویت مدیریت شهری تبدیل کرده‌اند. در واقع، دسترسی به تمام خدمات در این شهر بسیار راحت با پیاده‌روی انجام می‌شود زیرا مکان‌های عمومی و مراکز متعدد در فاصله نزدیک به یکدیگر قرار گرفته است و در نتیجه ساکنان می‌توانند تنها از طریق پیاده‌روی تمام نیازهای خود را برطرف کنند.
تحولاتی که طی دو دهه گذشته در طراحی شهری اتفاق افتاده، افزایش تعداد فروشگاه‌ها، رستوران‌ها و سایر مراکز تجاری را در پی داشته است که همین امر به سهم خود، در افزایش گرایش مردم به اتخاذ تردد سبز جهت انجام امور روزمره خود نقش مهمی ایفا کرده است. علاوه بر این، توسعه مراکز ورزشی و مسیرهای دوچرخه‌سواری، آگاهی مردم از مزایای تردد پاک را افزایش داده و آن‌ها را به پیمودن مسیرهای طولانی‌تر به حومه‌ها نیز تشویق کرده است.
پیاده‌راه‌سازی در پنتبدرا از سال ۱۹۹۹ آغاز شد و تحولاتی که در این زمینه اتفاق افتاد، از شهر یک چشم‌انداز فراگیر و پاک به وجود آورد. نتایج مثبت این اقدام به قدری بود که مدیران را به بستن تمام خیابان‌های مرکز شهر به روی خودروها و ایجاد پیاده‌راه‌های زیبا سوق داد. البته خودروها در صورت ضرورت می‌توانند در مرکز شهر تردد کنند، با این حال محدودیت سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت برای آن‌ها در نظر گرفته شده است، ضمن این‌که هر خودرو برای زمان بسیار کوتاهی می‌تواند در خیابان‌ها حرکت کند.
منچستر
شهرداری منچستر در نظر دارد یک استراتژی جسورانه و بلندپروازانه را برای ترویج پیاده‌روی اجرا کند. برنامه شورا این است که همه شهروندان منچستر به‌عنوان بخشی از زندگی روزمره خود، برای تردد در شهر بتوانند در امنیت کامل و با آسایش، شادمانی و رضایت از گزینه‌های پیاده‌روی و البته دوچرخه‌سواری بهره‌مند شوند.
مسئولان قصد دارند تا سال ۲۰۲۸ پیاده‌روی را به انتخابی طبیعی برای سفرهای درون‌شهری تبدیل و دوچرخه‌سواری را در شهر دو برابر کند.
شهرداری منچستر از کاهش سرعت ماشین‌ها به ۲۰ مایل در ساعت، کاهش محدودیت‌های سرعت ۴۰ مایلی فعلی به ۳۰ مایل در ساعت، ایجاد یک خیابان مدرسه در هر بخش، توانمندسازی حداقل ۷۰ درصد از مدارس ابتدایی و ۴۰ درصد از دبیرستان‌ها برای انتخاب پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری به‌عنوان گزینه‌های حمل‌ونقل تا سال ۲۰۲۸ و رفع موانع برای افزایش دسترسی به مسیرهای استاندارد دوچرخه‌سواری تا سال ۲۰۲۴، به‌عنوان استراتژی کاربردی برای ایجاد یک شبکه پیاده‌روی نام برد.
هیوستون
شهر هیوستون آمریکا در سال ۲۰۱۷، کمیته‌ای را برای شناسایی مکان‌های قابل پیاده‌روی راه‌اندازی کرد تا بررسی کند که چگونه این شهر می‌تواند فرصت‌های توسعه محله‌های قابل پیاده‌روی بیشتری را فراهم بیاورد. قوانین جدید به ایجاد مکان‌های پیاده‌رو و توسعه مبتنی بر حمل‌ونقل در سال ۲۰۲۰ شد. اقدامات جدید، توسعه‌های تجاری، اداری و مسکونی را تشویق می‌کند تا خیابان‌های پرجنب‌وجوش‌تر و قابل پیاده‌روی بیشتری ایجاد کند که از روش‌های جایگزین حمل‌ونقل پشتیبانی می‌کند و به دستیابی به اهداف برنامه اقدام آب‌وهوای هیوستون همچنین سایر ابتکارات کمک می‌کند.
یکی از بزرگترین این پروژه‌های دوستدار پیاده‌روی، طرح ترکیبی ۲.۵ میلیارد دلاری است که ۶۰ بلوک شهری را در بر می‌گیرد و شامل یک میلیون فوت‌مربع ساخت‌وساز جدید از جمله آپارتمان‌ها، فضای اداری، رستوران‌ها، فروشگاه‌های خرده‌فروشی و مراکز پزشکی و تفریحی است. هدف نهایی این پروژه در واقع تحقق هدف محله ۱۵ دقیقه‌ای است.
مزایای توسعه مناطق قابل دسترسی در شهرها
بدیهی است که مدیران شهرهای مختلف جهان با هدف تشویق مردم به اتخاذ روش‌های سبز تردد و کاهش وابستگی آن‌ها به خودروها تلاش می‌کنند مناطقی خودکفا را در شهرهای خود توسعه دهند و جالب این‌که مزایای چنین اقداماتی بسیار فراتر از کاهش انتشار گازهای آلاینده از خودروها پیش می‌رود.
افزایش انسجام اجتماعی یکی از مهم‌ترین مزایای توسعه مناطق خودکفا در شهرها به‌شمار می‌رود که پس از توسعه مناطق ۱۵ دقیقه‌ای در پاریس به‌خوبی مشهود بوده است. در واقع در شهرهایی با بالاترین قابلیت پیاده‌روی مردم می‌توانند بیشتر یکدیگر را ببینند و به برقراری ارتباط با هم بپردازند. بدون شک، محله‌هایی با بیشترین قابلیت دسترسی به امکانات عمومی از طریق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا تردد از طریق خودروهای شهری به افزایش فعالیت‌های جسمی میان شهروندان کمک می‌کند که این امر به سهم خود در بهبود وضعیت جسمی و حتی روانی آن‌ها بسیار اثربخش است.
سلامت عمومی از دیگر مزایای سکونت در شهرهایی با بیشترین قابلیت پیاده‌روی به‌شمار می‌رود؛ گزارش‌ها حاکی از آن است که توسعه مناطق خودکفا در بارسلونا، پایتخت کاتالونیا در اسپانیا، کاهش قابل توجه آلودگی هوا، صوت و گرما در شهر را به دنبال داشته و همین امر سالانه مانع مرگ زودهنگام ۷۰۰ شهروند شده است.
بهبود معیشت شهروندان از دیگر مزایای توسعه مناطقی با بیشترین قابلیت دسترسی به خدمات و مکان‌های عمومی به‌حساب می‌آید که از طریق کاهش نیاز به استفاده از خودروهای شخصی (به واسطه کاهش هزینه‌های مربوط به سوخت) محقق شده است.
نظر شما