بیماری قلبی را می‌توان با ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، داروها و در بعضی موارد جراحی، به طور مؤثری مدیریت کرد. با یک درمان مناسب، می‌توان علائم بیماری‌های قلبی را کاهش داد و عملکرد قلب را بهبود بخشید.
بیماری‌های قلبی با چه روش‌های درمان می‌شوند؟
به گفته دکتر حسین دباغیان متخصص قلب و عروق ( https://ghalbe-salamat.com/) اگر بیماری کرونری قلب برای شما تشخیص داده شود، انجام ساده تغییراتی در سبک زندگی، می‌تواند خطر ابتلاء مجدد به این بیماری را کاهش دهد. به عنوان مثال، ترک سیگار پس از حمله قلبی، به سرعت خطر ابتلاء مجدد به آن را در آینده کاهش می‌دهد و احتمال بروز آن، مساوی با یک فرد غیر سیگاری خواهد شد.
سایر تغییرات در سبک زندگی، مانند تغذیه سالم و ورزش منظم، نیز سبب کاهش خطر ابتلاء به بیماری قلبی در آینده می‌گردد.
داروهای قلب
داروهای مختلفی برای درمان بیماری قلبی استفاده می‌شوند و معمولاً هدف آنها، کاهش فشار خون یا گشادی عروق است. برخی از داروهای قلبی عوارض جانبی دارند، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا بتوانید داروی مناسب خود را پیدا نمائید. پزشک عمومی یا متخصص، گزینه‌های درمانی مختلف را با شما در میان می‌گذارد. مصرف داروهای قلبی را نباید بدون نظر پزشک و به طور ناگهانی قطع کرد زیرا این کار، باعث تشدید علائم می‌شود.
داروهای رقیق کننده خون
رقیق کننده‌های خون، گروهی از داروها هستند که می‌توانند با رقیق کردن خون و جلوگیری از لخته شدن آن، به کاهش خطر حمله قلبی کمک کنند. رایج‌ترین داروهای رقیق کننده خون عبارتند از:
- آسپرین با دوز کم
- کلوپیدوگرل
- rivaroxaban
- ticagrelor
- پراسوگرل
استاتین ها
در صورت بالا بودن کلسترول، داروی کاهنده کلسترول به نام استاتین ها برایتان تجویز می‌شود.
این داروها عبارتند از:
- آتورواستاتین
- سیمواستاتین
- روزوواستاتین
- پرواواستاتین
استاتین ها، اثر خود را با جلوگیری از تشکیل کلسترول و افزایش تعداد گیرنده‌های لیپوپروتئین های کم چگال (LDL) در کبد اعمال می‌نمایند. این امر، به حذف کلسترول LDL از خون کمک کرده، و احتمال بروز حمله قلبی را کاهش می‌دهد. هر داروی استاتینی، مناسب همه افراد نیست، بنابراین ممکن است لازم باشد برای یافتن داروی مناسب خود، چندین نوع مختلف را امتحان کنید.
مسدود کننده‌های بتا
مسدود کننده‌های بتا، از جمله آتنولول، بیسوپرولول، متوپرولول و نبیولول، اغلب برای جلوگیری از آنژین و درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند. این داروها با جلوگیری از اثرات یک هورمون خاص در بدن، سبب کاهش ضربان قلب و بهبود جریان خون می‌گردند.
نیترات‌ها
نیترات برای گشاد کردن رگ‌های خونی مورد استفاده قرار می‌گیرند و گشادکننده‌های عروق نیز نامیده می‌شوند. این داروها به اشکال مختلف از جمله قرص، اسپری و پچ های پوستی مانند گلیسیرین تری نیترات و ایزوسورباید مونونیترات در دسترس هستند.
نیترات‌ها، با شل کردن رگ‌های خونی اثر خود را اعمال می‌کنند و بدین ترتیب سبب افزایش جریان خون، کاهش فشار خون و تسکین درد قلبی می‌گردند. نیترات‌ها می‌توانند عوارض جانبی خفیفی از جمله سردرد، سرگیجه و برافروختگی پوست ایجاد نمایند.
جراحی قلب
اگر رگ‌های خونی در اثر تجمع آتروما (رسوبات چربی) تنگ شده باشد یا علائم آن با استفاده از دارو کنترل نشود، ممکن است برای باز کردن یا بایپس عروق مسدود شده، به اقدامات مداخله‌ای یا جراحی نیاز باشد. در اینجا به بررسی برخی از روش‌های اصلی درمان انسداد عروقی می‌پردازیم.
آنژیوپلاستی کرونری
آنژیوپلاستی کرونری، به عنوان مداخله پوستی عروق کرونر (PCI)، آنژیوپلاستی ترنسلومینال پوستی عروق کرونر (PTCA) یا آنژیوپلاستی با بالون نیز شناخته می‌شود. اصطلاح عامیانه این عمل، فنر زدن قلب یا فنرگذاری قلب می‌باشد.
آنژیوپلاستی، ممکن است یک درمان فوری برای فرد مبتلا به آنژین، یا دارای علائم ناپایدار باشد. با انجام آنژیوگرام کرونری (نوعی عکسبرداری اشعه ایکس که برای بررسی رگ‌های خونی استفاده می‌شود) مشخص می‌گردد که این درمان برای شما مناسب است یا خیر.
عمل فنر زدن قلب به عنوان یک درمان اضطراری در هنگام حمله قلبی انجام می‌گیرد. در طی این عمل، یک بالون کوچک وارد رگ می‌شود تا بافت چربی شریان باریک شده را به بیرون فشار دهد. این کار منجر به بازیابی جریان خون می‌شود.
در این روش، معمولاً یک استنت فلزی در شریان قرار می‌گیرد تا آن را باز نگه دارد. همچنین می‌توان از استنت های حاوی دارو استفاده نمود. این استنت ها، با آزادسازی دارو، سبب جلوگیری از تنگی مجدد شریان می‌گردند.
پیوند عروق کرونر
پیوند عروق کرونر (CABG)، همچنین به عنوان جراحی بای پس، بای پس قلب یا جراحی بای پس عروق کرونر نیز شناخته می‌شود و در افرادی که دچار تنگی یا انسداد عروق شده اند، انجام می‌گیرد. با آنژیوگرافی کرونری مشخص می‌شود که این درمان برای شما مناسب است یا خیر. بای پس عروق کرونری بدون پمپ (OPCAB)، نوعی جراحی بای پس عروق کرونر است که قلب، بدون نیاز به دستگاه ریوی-قلبی، به خون رسانی را ادامه می‌دهد.
یک رگ خونی، بین شریان اصلی که از قلب خارج می‌شود (آئورت) و بخشی از شریان کرونر قرار می‌گیرد (پیوند می‌شود) و منطقه تنگ یا مسدود شده را دور می‌زند. گاهی اوقات، شریانی که خون دیواره قفسه سینه را تأمین می‌کند، مورد استفاده قرار می‌گیرد و به یکی از عروق قلب متصل می‌شود. در این حالت خون، ناحیه مسدود یا تنگ شده را دور می‌زند.
پیوند قلب
گاهی اوقات، هنگامی که قلب به شدت آسیب می بیند و دارو دیگر مؤثر نیست، یا هنگامی که قلب نتواند به مقدار کافی خون در بدن پمپاژ نماید (نارسایی قلبی)، ممکن است فرد به پیوند قلب نیاز داشته باشد. پیوند قلب شامل جایگزینی قلب آسیب دیده یا از کار افتاه، با قلب سالم اهدا کننده است.
نظر شما