سیدرضا اسحاقی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص عارضه سوءظن و بدگمانی در دوره سالمندی، اظهار کرد: علامت‌های سوءظن به صورت تدریجی شروع می‌شود و به تدریج در طول ماه‌ها و سال‌ها شخص نسبت به اطرافیان، عملکرد، گفتار و وعده‌های آنها بدبین و نگران می‌شود و بسیار محتاط رفتار کرده و پذیرش اطرافیان برای او سخت می‌شود.
وی با بیان اینکه این عارضه در ابتدای امر چندان واضح نیست، افزود: به مرور زمان اطرافیان متوجه این عارضه فرد مسن می‌شوند و در اثر بروز این بیماری فرد سالمند تا اندازه‌ای نگاه‌های منفی نسبت به اطرافیان و به خصوص افراد نزدیک‌تر پیدا می‌کند و به مرور این دایره نگاه‌های منفی و بدگمانی وسیع‌تر و شامل همسایه‌ها، دوستان و افراد غریبه هم می‌شود.
این متخصص پزشکی سالمندان، تصریح کرد: در تجربه‌های بالینی، اشخاص سالمندی که دچار این بیماری هستند و به مراکز مربوطه برای درمان مراجعه نکرده‌اند متأسفانه از این عارضه رنج می‌برند. هم مردان و هم زنان به نوعی درگیر این بیماری می‌شوند و خودشان از بروز این بیماری آگاهی ندارند و این اتفاق یکی از بزرگترین چالش‌ها در زمینه تشخیص و درمان این بیماری است.
اسحاقی خاطرنشان کرد: هم مردان و هم زنان درگیر این سوءظن و بدگمانی‌ها هستند و در دو دهه اخیر با آمدن فضای مجازی و شبکه‌های ماهواره‌ای میزان شیوع آن به مراتب بیش از گذشته شده است و در واقع می‌توان بخشی از این مورد را به این مسئله هم نسبت داد. از سوی دیگر بروز این بیماری جنبه ژنتیکی ظریفی نیز دارد. اگر در خانواده‌ای از قدیم در بین اقوام فردی این نوع رفتارها را داشته باید مشکوک بود که شاید رگ ژنتیکی باریکی از او به فرد مبتلا به این بیماری به ارث رسیده که می‌تواند در رفتار و واکنش‌های او اثرگذار باشد.
وی بیان کرد: باید بدانیم اگر در طول زمان به بیماری سوءظن و بدگمانی بی‌توجهی شده و تشخیص به‌هنگام داده نشود و برای درمان فرد مبتلا اقدام نشود بیمار وضعیت نامناسب‌تری را با به تأخیر انداختن روند درمان تجربه می‌کند.
معمولاً افراد مسن زیر بار این واقعیت نمی‌روند
این فلوشیپ سالمندی معتقد است: هر زمانی شخص مسن نسبت به خود و اطرافیان به دلیل این بیماری شک کرد باید سریع برای درمان اقدام کند. اما یکی از بزرگترین موانع این است که شخص درگیر این مسئله زیر بار واقعیت نمی‌رود و در حقیقت خود را فردی سالم، عقل کل، باهوش و بالاتر از دیگران می‌داند.
وی ادامه داد: این گروه از اشخاص بروز این بیماری در وجودشان را اصلاً نمی‌پذیرند و شاید ماه‌ها و سال‌ها طول می‌کشد تا این پدیده و پروسه انکار را طی کنند و در نتیجه اتفاقات ناگواری طی این مدت می‌افتد که باعث آزار و اذیت اطرافیان فرد بیمار می‌شود.
اسحاقی تاکید کرد: درمان این بیماری نیز تا حدودی سخت است و مانند یک سردرد و دندان درد نیست که با مصرف یک آنتی‌بیوتیک درد را ساکت کنیم. پروسه درمان طولانی و زمان بر بوده و ممکن است چند ماه و چند سال باشد. این بیماری درمان ترکیبی دارد، در حقیقت از دو زاویه مشاوره، دارو و ترکیب همکاری خود فرد و اطرافیان است و درمان باید به صورت زوجی و خانوادگی باشد، از سوی دیگر این درمان ترکیبی وقت و هزینه زیادی می‌برد در نتیجه افراد کم صبر و کم حوصله ممکن است که از پروسه درمان زود خارج شوند.
وی بیان کرد: فراوانی این بیماری بالا رفته، اما قابل درمان است. با مصرف دارو می‌توان روند درمان را کنترل کرد و دو ماه که از مصرف داروها طی شد خود فرد مبتلا وقتی که حس و نگاه جدیدی به محیط اطراف پیدا کرد، حسرت روزهایی را می‌خورد که با این عارضه و با حال بدبینی و بدگمانی طی کرده است.
این متخصص پزشکی سالمندان، اظهار کرد: باید خود فرد و اطرافیان نسبت به درمان اقدام کرده و به مراکز مشاوره و درمانی مراجعه کنند. این موضوع را بپذیرند که پروسه درمان بیماری سوءظن و بدگمانی طولانی و هزینه‌بر است و بعد از طی شدن دو یا چند ماه شخص به مرور از فاز این بیماری خارج می‌شود.
نظر شما