به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در حال حاضر درمانی برای بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ASL) وجود ندارد و تنها روشهای اندکی برای بهبود کیفیت زندگی یا افزایش امید به زندگی بیماران وجود دارد. ویژگی اصلی بیماری این است که قبل از پیشرفت در کل بدن، علائم آن در یک محل خاص پدیدار میشود.
مبتلایان به "ا ی ال اس" عملکرد عضلات به ویژه عضلات مخطط (ماهیچه اسکلتی) خود را به تدریج از دست میدهند و با تضعیف ماهیچهها به فلج عمومی دچار میشوند، به گونهای که توانایی هرگونه حرکت از آنها سلب می شود. به گفته محققان اکنون تنها دو نوع دارو برای این افراد وجود دارد که به آنها کمک میکند بیشتر زنده بمانند. بنابراین کشف داروهای جدید به خصوص برای مراحل اولیه بیماری ضرورت دارد.
گروهی از پژوهشگران دانشگاه "Illinois" در شیکاگو برای اولین بار مجموعهای از علائم زیستی را برای تشخیص افراد مبتلا به ASL از افراد سالم شناسایی کردند. آنها نمونههایی از نورونهای حرکتی شرکتکنندگان را بررسی کردند و سلولهای جمع آوریشده از طناب نخاع کسانی که به دلیل ALS فوت کرده بودند و همچنین افراد سالم بدون مشکل نوروژنتیکی را با هم مقایسه کردند.
یافتههای جدید نشان داد تفاوتهای چشمگیری بین نورونها و دیگر سلولهای موجود در نخاع افراد مبتلا به ASL و افراد سالم وجود دارد. این تفاوتها به دلیل عملکرد دو نوع سلول عصبی خاص به نامهای "میکروگلیا" و "آستروسیت" است. بررسیهای جدید حاکی است که ترکیب سلولی افراد مبتلا به ALS بسیار متفاوت از افرادی است که هیچ مشکل عصبی ندارند. ممکن است در آینده محققان بتوانند ساز و کار اصلی این بیماری را بهتر تشخیص دهند و استراتژیهای درمانی هدفمندی ارائه کنند.
نتایج این مطالعه در مجلهNeurobiology of Disease منتشر شده است.
نظر شما