مجله خبری ایمنا: استاد حسن ثقفیان ، جامعه شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه است. ایشان به عنوان کسی که پیش تر در سطح حرفه ای فوتبال بازی می‌کرده است، اشراف کاملی به وضعیت مالــی فوتبالیست های قدیم دارد. در ادامه بخشی از مصاحبه با ایشان می آید:
سابق تمام عشق بازیکنان ، غیـــرت پیراهن و نام تیم بود . به کسی حقوق و مزایا پرداخت نمی کردند . مثلا ما که یک فصل کامل برای تیممان بازی کردیم ، یک جفت کفش آدیداس اصل جایزه گرفتم که بیست و شش هزار تومان ارزش داشت، شانزده هزار تومانش را تیم پرداخت و ده هزار تومان هم خودمان پرداختیم . آنقدر این کفش ها برای ما با اهمیت بود که وقتی لنگه راست آن فرسوده شد ، لنگه چپش را نگه داشتیم و با یک لنگه غیر اصل می پوشیدیم.بی پولی همیشه هم نوستالژیک نیست، خاطرم هست در میانه فصل، تیم رقیب با یک گرمکن و ساک ورزشی توانست نیمی از بازیکنان مهم ما را از تیم جدا کند و زمینمان بزند.در کل تیم ، بازیکنی که خودرو شخصی داشته باشد نبود. آنهایی که وضعشان بهتر بود موتور گازی داشتند، اعیان ها یاماها 125 سوار می شدند و هوندا هم که البته در حکم بنز الآن بود. مالک باشگاه پیکان جوانان داشت و معاونانش هم ژیان ، هیلمن و...یک بار دندان دروازه بان تیم شکست ، پول نداشت دندانش را ترمیم کند، به همان وضعیت سال ها ماند و لقبی هم متناسب با دندان شکسته اش به او نسبت دادند. اخیرا فهمیدم بی دندان به دیار باقی شتافته است. یک بار هم در سری مسابقات اصفهان، پای من قلم شد ولی تیم در نهایت موفـــق شد جام قهرمانــــی را بـــبـــرد . یـــک کتابچه جایزه دادند و لوح تقدیر که هنوز دارمش! اما باز هم جای شکرش باقیست می توانم راه بروم و به سرنوشت دروازه بان بی دندان دچار نشدم .( در پایان از ایشان پرسیدم آیا دلایل مالی باعث شد فوتبال را کنار بگذارید ، ایشان پاسخ دادند، خیر، در بازی فینال رفتم پنالتی بزنم، یکی از هم تیمی ها گفت بزار من بزنم، من تمرکزم به هم خورد و پنالتی هدر رفت ...سر خورده شدم و همان و همان شد ! )
منبع: روزنامه اصفهان زیبا
نظر شما