حتی اگر دنیا نشنود، آن‌ها فریاد می‌زنند

به گزارش خبرگزاری ایمنا، در گوشه‌ای از جهان که آسمان با دودِ انفجارها تیره شده و زمین از اشک و خون خیس است، گروهی ایستاده‌اند؛ نه اسلحه در دست دارند، نه سپر و زرهی برای محافظت از جانشان. تنها سلاحشان یک دوربین، یک میکروفون و قلمی است که با آن، درد یک ملت را بر صفحه تاریخ حک می‌کنند، آن‌ها خبرنگاران غزه هستند؛ شاهدانی که هر روز مرگ را از نزدیک می‌بینند، اما هرگز اجازه نمی‌دهند حقیقت در میان شعله‌ها بسوزد.

روزهایی که به شب نمی‌رسند

صبح در غزه با صدای انفجار آغاز می‌شود؛ خبرنگاران، پیش از آنکه آفتاب طلوع کند، خود را به مناطق بمباران شده می‌رسانند و می‌دانند که هر ثانیه ممکن است آخرین لحظه زندگیشان باشد، اما همچنان می‌دوند. می‌دوند به سمت درد، به فاجعه و جایی که باید روایتگر رنج باشند.

در میان آوارها، جست‌وجو می‌کنند برای یافتن صدایی که هنوز زنده است؛ گاهی دست کوچکی از زیر خاکسترها پیدا می‌شود و آن‌ها، با چشمانی اشکبار، دوربین را روی آن می‌گیرند. این تصاویر، سکوت جهان را می‌شکند؛ این تصاویر، وجدان‌های خفته را بیدار می‌کند.

قلم‌هایی که از خون رنگ می‌گیرند

اما در این میان، در میان آتش و خون، تصاویری در حافظه‌ها به ثبت می‌رسد؛ آن‌ها در حالی می‌سوزند که دوربینشان هنوز روشن است، در حالی که آخرین کلمات گزارششان ناتمام می‌ماند و شهادت آن‌ها، گواهی می‌دهد که حقیقت در غزه چه قیمتی دارد. شهدای رسانه؛ کسانی که با جانشان هزینه دادند تا دنیا بداند در این گوشه محاصره شده چه می‌گذرد.

اما حتی مرگ هم نمی‌تواند صدایشان را خاموش کند. نوشته‌هایتان، عکس‌هایشان و گزارش‌هایشان همچنان فریاد می‌زنند: «ما اینجا بودیم. ما دیدیم. شما هم باید بدانید.»

اما در این میان چرا حضورشان ضروری است؟

آن‌ها تنها صدای مردم بی‌پناه هستند؛ وقتی دنیا سیاست‌زدگی را بر انسانیت ترجیح می‌دهد، وقتی رسانه‌های بزرگ سکوت می‌کنند یا تحریف می‌کنند، این خبرنگاران هستند که حقیقت را بی‌پرده نشان می‌دهند. آن‌ها اجازه نمی‌دهند غزه فراموش شود.

در این میان هر تصویر، یک شهادت است؛ یک کودک مرده در آغوش مادرش، یک بیمارستان ویران شده، یک خانواده که در یک لحظه همه‌چیز را از دست داده است؛ این‌ها فقط خبر نیستند، این‌ها اسناد جنایت هستند و این خبرنگاران هستند که این اسناد را ثبت می‌کنند تا روزی دادگاه تاریخ برگزار شود.

آن‌ها سدِ دروغ هستند؛ در جنگ، نخستین قربانی، حقیقت است. قدرت‌های سلطه‌گر می‌خواهند روایت خود را تحمیل کنند، اما خبرنگاران غزه اجازه نمی‌دهند واقعیت دستکاری شود. آن‌ها با گوشت و خون خود از حقایق محافظت می‌کنند.

حتی اگر دنیا نشنود، آن‌ها فریاد می‌زنند؛ بسیاری ترجیح می‌دهند چشم‌هایمان را ببندند، اما این گزارشگران، با هر نفس، با هر قدم، با هر فیلم و عکس، فریاد می‌زنند: «ببینید! اینجا چه اتفاقی دارد می‌افتد!»

پایانی که هرگز نمی‌آید

خبرنگاران غزه می‌دانند که ممکن است فردا زنده نباشند. اما تا آخرین لحظه، دوربین‌هایشان روشن است. چون می‌دانند اگر آن‌ها نباشند، جهان غزه را تنها خواهد گذاشت. اگر آن‌ها نباشند، کشتارها در تاریکی تاریخ گم خواهد شد؛ آن‌ها قلم به دست، قدم در مسیری گذاشته‌اند که بازگشتی ندارد، اما هر کلمه‌شان، هر تصویرشان، جرقه‌هایی است که شاید روزی آتش عدالت را برافروزد.

در جهانی که سکوت خیانت است، صدای آن‌ها آخرین امید است.