به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، تجربه فضایی در معماری همواره به‌عنوان یک پدیده پیچیده شناخته شده است که ریشه در عواطف، ادراکات حسی و ترجیحات فردی دارد. نحوه درک، احساس و تعامل انسان با فضا، لایه‌های دیگری از پیچیدگی را ایجاد می‌کند و توافق بر سر تأثیر جوی فضا را به چالش تبدیل می‌کند. با این حال، معماران و طراحان همواره در پی خلق محیط‌هایی هستند که نه‌تنها کاربردی و راحت باشند، بلکه قادر به برانگیختن احساسات افراد و ثبت تأثیری ماندگار باشند.
مفهوم بالا بردن معماری به‌عنوان یک استراتژی طراحی، برای نخستین‌بار توسط لوکوربوزیه به کار گرفته شد. او خانه‌ای طراحی کرد که روی پایه‌های باریک قرار داشت و موجب می‌شد زمین زیر آن به یک سطح پیوسته تبدیل شود. پنجره‌های سبک و متناسب خانه، حس معلق بودن سازه را تقویت می‌کرد. این طراحی نه‌تنها یک حرکت نوین در زیبایی‌شناختی بود، بلکه با تغییر اساس تجربه خانه، نشان داد چگونه بالا بردن یک ساختمان می‌تواند رابطه جدیدی بین معماری، تردد و منظره ایجاد کند.
بالا بردن سازه‌ها و محو کردن مرزها
اولویت‌ها در جامعه معاصر تغییر کرده است و معماری مدرن بر پایداری، هماهنگی با طبیعت و تعامل با جامعه تأکید می‌کند. آزادسازی سطح زمین در معماری به طراحی سازه‌هایی اشاره دارد که بالاتر از سطح زمین قرار می‌گیرند یا به‌طور یکپارچه با آن ادغام می‌شوند و از این راه رابطه‌ای منحصربه‌فرد بین معماری، طبیعت و تجربه انسانی ایجاد می‌کنند.
دفتر معماری اونموری در تایتوی ژاپن با پروژه باغ خالی، نمونه‌ای برجسته از آزادسازی زمین است که زمین پروژه را به‌عنوان بخشی از خانه در نظر می‌گیرد و آن را به داخل فضا گسترش می‌دهد. برخلاف محیط‌های شهری که به‌طور معمول آسفالت شده‌اند، این خانه زمین خود را به‌عنوان خاک نفوذپذیر حفظ و با کاشی‌های سیمانی و پوشش گیاهی ترکیب کرده است. این طراحی به بازگشت به طبیعت پیش از مداخلات انسانی شباهت دارد. اگرچه این یک خانه خصوصی است، اما طراحی باز آن به ساکناین امکان می‌دهد تا پوشش گیاهی اطراف را از فراتر از مرزهای خانه تجربه کنند و یک تجربه بصری و فضایی مشترک داشته باشند. سطح زمین پیوسته این خانه، نه‌تنها مرز بین داخل و خارج را محو می‌کند، بلکه به‌طور نمادین ارتباط ارگانیک با طبیعت و محله را بازمی‌گرداند.
مرکز صلح و یادمان هیروشیما اثر کنزو تانگه، یکی از برجسته‌ترین مثال‌های استفاده از سطح زمین باز در حوزه معماری عمومی است و به‌عنوان نمادی از استحکام و یادبود در ژاپن شناخته می‌شود. این بنا در شهری ساخته شده است که در یک لحظه با بمب اتمی ویران شد و به همین دلیل طراحی آن به‌گونه‌ای است که حس تعلق به جامعه و آزادی را القا می‌کند و یادبودی از آن واقعه اسفناک است. یک سطح زمین وسیع و پیوسته برای این مرکز در نظر گرفته شده است که از طریق ساختمان یادمان گسترش پیدا می‌کند. این تکه‌زمین که یک‌باره به هیچ تبدیل شد، اکنون به‌عنوان پایه‌ای برای تجدید حیات قرار گرفته است.
ساختمان یادمان روی یک سطح افقی قرار دارد و به نظر می‌رسد که بر منظره شناور باشد. این ساختمان، مرکزی برای تجمعات و فضایی برای زندگی عمومی فراهم می‌کند. هنگامی که بازدیدکنندگان از زیر و داخل سازه حرکت می‌کنند، با معماری روبه‌رو می‌شوند که حافظه، فضا و زندگی عمومی را به هم پیوند می‌زند. این مرکز یک یادآور تلخ از گذشته و در عین حال امید به آینده است که به‌عنوان نمادی از صلح و استحکام عمل می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه آزادسازی زمین می‌تواند به یک تجربه جمعی تبدیل شود.
مزارع گریس سانا یک مرکز اجتماعی و فرهنگی در نیوکنان ایالت کانکتیکات آمریکا است که ساختمان اصلی آن به‌دلیل شکل مارپیچ و سقف بازتابی خود، ساختمان رودخانه نامیده می‌شود. این بنا با دقت زیادی با منظره اطراف ادغام شده است و از ستون‌های نازک و سقف‌هایی استفاده می‌کند که همچون یک صمغ کشیده‌شده به نظر می‌رسد. طراحی این بنا به‌گونه‌ای است که موجب می‌شود بازدیدکنندگان به آرامی حرکت کنند و از محیط اطراف لذت ببرند.
در رویکرد زندگی در فضای باز و بسته، مرز بین فضاهای داخلی و خارجی به‌طور کامل محو می‌شود. استفاده از طرح‌های باز، حیاط‌ها و تداوم مواد طبیعی، انتقال بدون مانع بین فضاهای داخلی و خارجی را تسهیل و ارتباط با طبیعت را تقویت می‌کند. این طراحی در نهایت به یک سبک زندگی جامع و هماهنگ با محیط اطراف می‌انجامد.
تفسیر دوباره فضا
رویکرد بازتعریف و استفاده مجدد از زمین به‌عنوان یک عنصر طراحی، شامل استفاده از زمین به‌عنوان سقف، دیوار یا حتی یک سطح هموار برای ایجاد فضاهای منحصربه‌فرد است، به‌عنوان مثال در موزه هنر تسیما در کاگاوای ژاپن، زمین به شکل یک پوشش تبدیل شده است و به‌عنوان سقف استفاده می‌شود. این طراحی درک مرسوم از سطح زمین را تغییر می‌دهد و موجب می‌شود که بازدیدکنندگان به یک شناخت عمیق‌تر از رابطه بین زمین و آسمان و محیط‌های مصنوعی و طبیعی برسند. این پروژه نشان می‌دهد که چگونه آزادسازی زمین می‌تواند به یک تجربه نوین از تعامل بین انسان و محیط تبدیل شود. تفسیر دوباره زمین با آزادسازی سطح زمین، نه‌تنها به ایجاد فضاهای هنری و خلاقانه کمک می‌کند، بلکه به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد تا به سطح عمیق‌تری از درک محیط اطراف برسند.
نظر شما