به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، بر اساس تجزیه‌وتحلیل شرکت فناوری کیفیت هوای سوئیس IQAir، تنها هفت کشور سال گذشته دستورالعمل‌های سازمان جهانی بهداشت را برای ذرات سمی ریز موسوم به PM2.5 رعایت کرده‌اند و به‌طور تقریبی همه کشورهای روی زمین هوای کثیف‌تری نسبت به توصیه پزشکان برای تنفس دارند. استرالیا، نیوزیلند، استونی، گرینلند و بعضی از کشورهای جزیره‌ای کوچک، از جمله معدود کشورهایی بودند که میانگین سالانه آن‌ها بیش از پنج میکروگرم PM2.5 در متر مکعب نبود.
آلوده‌ترین کشورها چاد، بنگلادش، پاکستان، جمهوری دموکراتیک کنگو و هند بوده‌اند که طبق این گزارش سطوح PM2.5 در آن‌ها حداقل ۱۰ برابر بیشتر از حد مجاز در سال ۲۰۲۴ بوده است (این عدد در چاد ۱۸ برابر بیشتر از سطح توصیه‌شده است.)
محققان برای ایجاد این رتبه‌بندی، میانگین داده‌های بلادرنگ آلودگی هوا در سطح زمین را در طول سال تقویمی اندازه‌گیری و محاسبه کردند. حدود یک‌سوم از واحدها توسط دولت‌ها و دوسوم توسط سازمان‌های غیرانتفاعی، مدارس و دانشگاه‌ها و شهروندان خصوصی با حسگرها اداره می‌شد.
پزشکان معتقدند هیچ سطح ایمنی برای PM2.5 وجود ندارد، زیرا این ذرات به‌حدی ریز هستند که وارد جریان خون می‌شوند و به اندام‌های داخلی بدن آسیب می‌رساند، اما تخمین زده‌اند که با پیروی از دستورالعمل‌های آن‌ها می‌توان سالانه جان میلیون‌ها نفر را نجات داد، چراکه هوای کثیف بعد از فشار خون بالا دومین عامل مرگ‌ومیر در جهان است. آلودگی هوا فوری نمی‌کشد و شاید دو تا سه دهه طول بکشد تا اثرات آن بر سلامتی دیده شود، (مگر اینکه بسیار شدید باشد)، به همین دلیل عموم مردم توجه چندانی به آن ندارند.
گزارش سالانه IQAir بعضی از زمینه‌های پیشرفت این مشکل را برجسته کرده و نشان داده است که سهم شهرهایی که استانداردهای PM2.5 را رعایت می‌کنند از ۹ درصد در سال ۲۰۲۳ به ۱۷ درصد در سال ۲۰۲۴ افزایش داشته است، همچنین آلودگی هوا در هند که ۶ از ۱۰ شهر فهرست کثیف‌ترین شهرهای جهان را در خود جای داده است، بین سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ به میزان ۷ درصد کاهش پیدا کرده و کیفیت هوای چین نیز بهبود داشته است. کیفیت هوای پکن در حال حاضر مشابه سارایوو، پایتخت بوسنی‌وهرزگوین است که برای دومین سال متوالی به‌عنوان آلوده‌ترین شهر اروپا معرفی شد، بااین‌حال نتایج به‌دست‌آمده حقایق وحشتناکی را در مورد آلودگی هوا در سطح جهان برجسته می‌کند و تفاوت‌های چشمگیری حتی در یکی از پاک‌ترین قاره‌ها نیز دیده می‌شود. برای مثال شهروندان کشورهای اروپای شرقی و کشورهای بالکان غیر اتحادیه اروپا آلوده‌ترین هوای اروپا را تنفس می‌کنند و تفاوت ۲۰ برابری در سطح PM2.5 بین شهرهای آلوده و کم‌آلوده وجود دارد. حل آنکه دولت‌ها می‌توانند با سیاست‌هایی همچون تأمین مالی پروژه‌های انرژی‌های تجدیدپذیر و حمل‌ونقل عمومی، ایجاد زیرساخت برای تشویق پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری و منع مردم از سوزاندن ضایعات مزارع، هوای خود را پاک کنند.
پایش کیفیت هوا در بخش‌هایی از آفریقا و غرب آسیا بدتر است که چندین کشور از تجزیه‌وتحلیل‌ها حذف شدند. کشورهای فقیر هوای کثیف‌تری نسبت به کشورهای ثروتمند دارند، اما در بیشتر موارد فاقد ایستگاه‌های اندازه‌گیری برای اطلاع‌رسانی به شهروندان یا ایجاد تغییر در سیاست‌های خود هستند.
نظر شما