به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، کودکان و نوجوانان غزه نه‌تنها از بازی، مدرسه و دوران شیرین کودکی محروم شده‌اند، بلکه دیگر حتی مکانی برای زندگی امن هم ندارند. بمباران‌های پیاپی، جابه‌جایی‌های مکرر و فقدان فضای امن، جسم و روان آن‌ها را به‌شدت تحت تأثیر قرار داده است. اسفناک‌تر از همه این موارد، قطع عضوهای پیاپی آن‌ها به‌دنبال حملات رژیم صهیونیستی و نبود سیستم درمانی مناسب است.
قطع عضو در غزه به یک پدیده شایع تبدیل شده است. پزشکان حاضر در این منطقه می‌گویند این وضعیت نه‌تنها ناشی از زخم‌های شدید ناشی از بمباران‌های پیاپی اسرائیل، بلکه به دلیل سوختگی‌های شدید و عفونت‌های ناشی از شرایط بهداشتی نامناسب بیمارستان‌هاست.
دکتر فرهاد صدیوا، جراح حاضر در غزه، با اشاره به شرایط بحرانی در این رابطه گفت: «بسیاری از قطع عضوها قابل پیشگیری بود. سلاح‌های کشنده، عفونت‌های ناشی از شرایط بهداشتی نامناسب بیمارستان‌ها، کمبود تجهیزات پزشکی و سوءتغذیه از عوامل اصلی این وضعیت هستند.»
او با تأکید بر نقش سوءتغذیه افزود: «درمان زخم در شرایطی که بیمار هفته‌ها یا حتی ۱۵ ماه بدون پروتئین زندگی کرده، تقریباً غیرممکن است».
دکتر ثائر احمد، جراح دیگر به چالش‌های درمان سوختگی اشاره کرد: «در شرایط عادی، پزشکان ممکن است عفونت ناشی از سوختگی را تحمل کنند تا با آنتی‌بیوتیک درمان شود، اما در غزه، منابع محدود مانع از این کار است.»
او تأکید کرد: درمان سوختگی نیازمند منابع گسترده‌ای است که در این منطقه جنگ‌زده در دسترس نیست. این گزارش‌ها نشان می‌دهد که ترکیبی از تخریب زیرساخت‌های پزشکی، محاصره طولانی‌مدت و استفاده از سلاح‌های پیشرفته، سیستم بهداشتی غزه را به نقطه فروپاشی رسانده است.
بایلاسان و مره؛ از فریادهای زیر آوار تا سکوت پروتزها
در شرایطی که سیستم بهداشتی غزه تحت فشار شدید بمباران‌ها و محاصره قرار دارد، پزشکان برای نجات جان بیمرهن به قطع عضو روی می‌آورند؛ حتی اگر در شرایط عادی این زخم‌ها قابل درمان باشند. دکتر ثائر احمد تأکید کرد: «در غزه، قطع عضو گزینه سریع‌تری برای درمان است. هرگز نخواهیم فهمید که چند کودک با زخم‌های قابل درمان، ممکن بود در شرایط عادی پایشان را از دست ندهند».
بایلاسان، دختر ۱۱ ساله غزه‌ای، در نوامبر ۲۰۲۳ در خان یونس در پی بمباران خانه‌اش دچار قطع عضو شد. او که در دسامبر ۲۰۲۴ در حومه واشنگتن دی‌سی تحت درمان بود، با اشاره به ترس شدیدش از صداهای بلند گفت: «شب‌های اول جنگ، موشک‌ها ما را وحشت‌زده می‌کردند. مادرم شب قبل از بمباران، ساندویچ پنیری برایم درست کرده بود. ساعت ۲ بامداد، صدای فریاد مادرم را زیر آوار شنیدم، اما نمی‌دانستم خودم هم زیر خرابه‌ها هستم».
این نوجوان غزه‌ای که چهار روز بعد از حادثه در بیمارستان به هوش آمد، از لحظه‌ای که متوجه شد پایش را از دست داده، گفت: «هر وقت کسی نزدیک پایم می‌آمد، فریاد می‌زدم. فکر می‌کردم دوباره به پایم آسیب می‌زند.»
بایلاسان اکنون در ویرجینیا تحت درمان است. این نوجوان سرزنده و شوخ‌طبع تنها در کنار خانواده‌ای فلسطینی-آمریکایی زندگی می‌کند و به یادگیری انگلیسی مشغول است. مادرش که در همان بمباران زخمی شد، پس از مداوای اولیه در ترکیه به بلژیک سفر کرد تا از طریق برادرش که در آنجا مشغول تحصیل بود، پناهندگی بگیرد؛ این فرایند ممکن است ۱۸ ماه به طول بیانجامد. پدرش اما در غزه مانده است. وقتی از او پرسیده شد که آیا پدرش امکان پیوستن به خانواده در بلژیک را دارد، با نگاهی خشمگین پاسخ داد: «پول تمام شد.» این جمله کوتاه، فاجعه اقتصادی و انسانی غزه را در خود نهفته دارد؛ جایی که جنگ و محاصره، حتی امید به بازسازی زندگی را از بین برده است.
مره، ۱۶ ساله و یکی از هفت فرزند خانواده، در زمان بمباران خانه عمه‌اش در الشبوره (رفح) توسط اسرائیل، هر دو پایش از بالای زانو قطع شد. این حادثه در پی مهاجرت خانواده به جنوب غزه برای فرار از بمباران خانه اصلی‌شان در الزیتون (شمال غزه) رخ داد.
در اکتبر ۲۰۲۳، بمباران خانه اصلی خانواده در الزیتون، آن‌ها را مجبور به پناه بردن به خانه عمه مره کرد. هشت روز بعد، بمب دیگری برادر، خواهر، همسر خواهر و یکی از خواهرزداده‌هایش را به شهادت رساند. خواهرزاده ۱۵ ماهه او، مونا، با جراحات شدید جان سالم به در برد و همراه خانواده به خانه عمه دیگر در رفح گریخت. دو ماه بعد، بمب دیگری در ساعت ۳ بامداد، مونا را هم به کام مرگ کشاند و مره را زیر آوار به شدت مجروح کرد.
مره پس از بیدار شدن در زیر آوار، به یاد دارد که شهادتین را سه بار خوانده و سپس به کما رفته است. امدادگران به گمان اینکه او مرده به سردخانه منتقلش کردند، اما برادرش با دیدن نفس کشیدن او، پزشکان را متوجه زنده بودن او کرد. هشت روز در کما بود و در این مدت پاهایش قطع شد.
پس از ماه‌ها تلاش برای دریافت مجوز خروج از غزه، مره برای درمان به نیویورک منتقل شد. او در حال حاضر در حال یادگیری راه رفتن با پروتز است، کاری که به دلیل قطع پاها از بالای زانو، بسیار چالش‌انگیز است و اکنون روزهایش پر از فیزیوتراپی و جراحی‌های متعدد است.
همه غزه‌ای‌ها شانس انتقال به بیمارستان‌های پیشرفته کشورهای دیگر برای درمان را نداشتند و بعضی به مصر وارد شدند، اما بیمرهن مبتلا به آسیب مغزی در غزه و پناهندگان در مصر با چالش‌های پیچیده‌ای در دسترسی به خدمات درمانی، آموزشی و اقتصادی مواجه هستند.
دکتر حازم مادی، پزشک فلسطینی که در فوریه ۲۰۲۴ از غزه به قاهره گریخت، در این رابطه هشدار داد: «بیمرهن آسیب مغزی نیاز به سال‌ها درمان توسط فیزیوتراپیست‌ها، کاردرمانی‌ها و روانشناسان کودک دارند تا حداکثر بهبودی را تجربه کنند». با این حال، بیمارستان‌های دولتی مصر به‌دلیل کمبود تخت (۱.۴ تخت به ازای هر هزار نفر در مقابل میانگین جهانی ۲.۹) و محدودیت دسترسی به خدمات تخصصی، ناتوان از پاسخگویی به نیازهای این بیمرهن هستند.
سازمان عفو بین‌الملل در گزارشی به وضعیت بحرانی سیستم بهداشت عمومی مصر اشاره و تأکید کرده است که این کشور از نظر دسترسی به خدمات تخصصی و تخت‌های بیمارستانی در رتبه‌های پایینی جهان قرار دارد.
این روایت‌ها، نمونه‌ای از ده‌ها هزار کودک و نوجوان غزه است که جنگ نه‌تنها جسم آن‌ها را نابود کرده، بلکه آینده‌شان را نیز تحت تأثیر قرار داده است. آمارهای رسمی نشان می‌دهد ۳۱ درصد قربانیان جنگ غزه، کودکان زیر ۱۸ سال هستند.
زندگی در نوار غزه پیش از جنگ سال ۲۰۲۳ با محدودیت‌های شدید همراه بود، اما مردم با تکیه بر آموزش و توسعه زیرساخت‌های بهداشتی تلاش می‌کردند تا شرایط را تحمل‌پذیر کنند. با وجود محاصره طولانی‌مدت رژیم صهیونیستی، نرخ باسوادی بزرگسالان در غزه به ۹۷.۸ درصد رسید. این دستاورد نشان‌دهنده اهمیت آموزش به‌عنوان تنها مسیر دسترسی به زندگی بهتر در این منطقه محروم بود.
پیش از جنگ، ۳۶ بیمارستان برای جمعیت ۲.۳ میلیون نفری غزه وجود داشت (یک بیمارستان به ازای هر ۶۰ هزار و ۵۰۰ نفر). این رقم در مقایسه با استاندارد جهانی قابل‌توجه بود، به‌ویژه با توجه به محاصره اقتصادی و محدودیت دسترسی به منابع در این سرزمین.
سازمان ملل، اتحادیه اروپا و بانک جهانی تخمین زده‌اند که بازسازی این سرزمین نیازمند ۵۰ میلیارد دلار در طول یک دهه است. این رقم تنها هزینه‌های مادی را شامل می‌شود و از سرمایه انسانی ازدست‌رفته – پزشکان، پرستاران و متخصصان– خبری نیست.
بر اساس گزارش گاردین، بیش از هزار متخصص حوزه بهداشت توسط ارتش اسرائیل شهید شده‌اند. از ۳۶ بیمارستان پیشین غزه، تنها ۱۶ بیمارستان به‌صورت ناقص فعال مانده‌اند (بر اساس گزارش سازمان ملل). افراد معلول که پیش از ۲۰۲۳ امکان زندگی شرافتمندانه داشتند، اکنون با شرایط غیرقابل تحمل مواجه‌اند.
اگرچه WHO و سازمان‌های بین‌المللی مانند صندوق امداد کودکان فلسطین با هماهنگی اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آن، تاکنون بیمرهن غزه‌ای را برای درمان به اروپا منتقل کرده‌اند، اما بسیاری همچنان در انتظار کمک مانده‌اند و این داستان تلخ قطع عضوهای دردناک همچنان در غزه قربانی می‌گیرد.
نظر شما