به گزارش خبرگزاری ایمنا، خواجوی کرمانی یا کمال‌الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود که شاعری مشهور و نامدار ایرانی است در دوران مغول‌ها معادل قرن ششم هجری زندگی می‌کرد؛. او یکی از دوستداران سفر بود و به همین دلیل به شهرهای عراق، مصر، ری، اصفهان، آذربایجان، شام و شیراز سفر کرد و در همان شیراز ساکن شد؛ در آخر، این شاعر بزرگ در سال ۷۵۲ هجری قمری در منطقه تنگ الله‌اکبر شیراز درگذشت و به خاک سپرده شد.
خواجوی کرمانی نه‌تنها یک شاعر بلکه نابغه علم ادبیات بود و از آنجایی که به سفر علاقه زیادی داشت، حین تحصیل به شهرهای زیادی هم سفر کرد؛ در آخر بعد از سفر به عراق، شیراز را برای بازگشت به ایران انتخاب کرد. از نظر شخصیتی، این شاعر خوی و منش دل‌نشینی داشت و با بسیاری از افراد مشهور دوره خود در ارتباط بود؛ در دوره‌ای که شیراز را برای سکونت انتخاب کرد با شخصی به نام ابواسحاق نیز وقت می‌گذراند و در کنار ایشان، بهره‌ها کسب کرد.
عبید زاکانی، سلمان ساوجی، شیخ امین‌الدین بلیانی و حافظ شیرازی از شاعران عارفان قرن هفتم و هشتم هجری که با خواجوی کرمانی نیز در ارتباط بودند؛ به‌طوری که این شاعر به نخلبند شاعران و خلاق‌المعانی نیز شهرت داشت.
حافظ شیرازی یکی دیگر از شاعران مشهور آن دوره بوده که تا حد زیادی تحت تأثیر شخصیت و آثار خواجوی کرمانی قرار گرفت و با نگاه انداختن به آثار این دو شاعر و بررسی عمیق شعرها متوجه شکل‌گیری ارتباط معنوی و ادبی میان این دو شخصیت خواهید شد.
از معروف‌ترین آثار خواجوی کرمانی که به جا مانده می‌توان به دیوان اشعار، مناظره نی و بوریا، مثنوی سام‌نامه، سبع المثانی، رساله البادیه و خمسه خواجو اشاره کرد؛ خمسه خواجو شامل مجموعه مثنوی‌هایی مانند الانوار، گوهرنامه، گل و نوروز، همای و همایون و کمال‌نامه است.
خواجوی کرمانی بعد از سفر به شهرهای مختلف ایران و سراسر جهان تصمیم گرفت شیراز را برای سکونت در ایران انتخاب کند. در آن دیار با افراد زیادی ملاقات کرد و در مدح شاعران زیادی شعر سرود؛ خواجوی کرمانی از سعدی تأثیر زیادی گرفت و با حافظ رابطه عمیقی داشت. دلیل وجود آرامگاه این شاعر، سکونت و فوت وی در این شهر است؛ این شاعر درباره کرمان و انتقال زندگی خود به شیراز چنین سروده است:
خرم آن روز که از خطه کرمان بروم / دل و جان داده ز دست از پی جانان بروم
هر نسیمی که از آن خطه نیاید باد است / خنک آن باد که از جانب شیراز آید
اگر به شیراز آرامگاه خواجوی کرمانی بروید، معماری بی‌نظیری را می‌بینید و طراحی این آرامگاه به صورت روباز انجام شده است، یکی از آداب و رسوم زمان گذشته، ساخت ستون‌هایی در کنار مقبره عرفا بوده است، به همین دلیل، در بخش‌های بالایی و پایینی این مقبره، دو ستون قرار گرفته است که سقف ندارد، یک سکو با ارتفاع ۱۰ پله بالاتر از سطح زمین قرار دارد و یک سکوی دیگر هم در این آرامگاه قرار گرفته است.
روی دومین سکو، مقبره این شاعر بزرگ که به صورت منحنی طراحی شده را قرار دادند؛ مقبره خواجوی کرمانی به‌گونه‌ای طراحی شده که به طرف بیرون برآمدگی داشته و درون محفظه‌ای شیشه‌ای قرار گرفته است؛ روی سنگ قبر این شاعر می‌توانید آیه‌ای از سوره الرحمن را ببینید: «کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام»
زمان ساخت آرامگاه خواجوی کرمانی در سال ۱۳۱۵ بود که توسط اداره فرهنگ فارس انجام شد و هر سال، گردشگران زیادی از این منطقه بازدید می‌کنند؛ طی سال ۱۳۷۰ نیز در نتیجه تلاش‌ها و همکاری استاندار فارس و شهرداری شیراز، این آرامگاه تاریخی بازسازی و مرمت شد.
نظر شما