به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، زغال‌سنگ در حال حاضر سوخت ۷۰ درصد از برق تولیدی هند و بیش از ۵۵ درصد از انرژی تجاری اولیه این کشور را تأمین می‌کند؛ با وجود کاهش تدریجی وابستگی به واردات مواد معدنی حیاتی برای انرژی پاک در این کشور، انتظار می‌رود این سوخت فسیلی برای دو دهه آینده منبع اصلی مورد استفاده در سیستم انرژی هند باقی بماند.
سوخت خشک به‌شدت به واردات مواد معدنی حیاتی مورد نیاز برای انرژی پاک و توسعه سیستم‌های ذخیره باتری وابسته است. بررسی فناوری‌های حذف، استفاده و ذخیره‌سازی کربن برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از استفاده از زغال‌سنگ نشان می‌دهد که کاهش تدریجی این سوخت فسیلی به‌شدت به واردات مواد معدنی حیاتی مورد نیاز برای انرژی‌های تجدیدپذیر و ذخیره‌سازی باتری بستگی خواهد داشت، مگر اینکه کشور با سرمایه‌گذاری بر توسعه فناوری‌های مبتنی بر منابع معدنی موجود داخلی و دارای قابلیت استفاده مجدد، بازیافت و بازیابی مواد معدنی حیاتی را ممکن سازد.
زغال‌سنگ همچنین یک ورودی حیاتی در صنایع مختلف هند هم‌چون فولاد، آهن، سیمان و کاغذ است و پذیرش فناوری تبدیل زغال‌سنگ به گاز در این کشور می‌تواند این بخش را متحول کند و ابستگی به واردات گاز طبیعی، متانول، آمونیاک و سایر محصولات ضروری، در عین حال انتشار گازهای گلخانه‌ای آن را کاهش دهد.
هند تاکنون چندین طرح زغال‌سنگ پاک از جمله مأموریت گازی‌سازی زغال‌سنگ (فرآیند سنتز زغال‌سنگ به گازهای منوکسیدکربن، هیدروژن، متان، دی‌اکسیدکربن و بخار آب) را راه‌اندازی کرده است. این کشور قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ حدود ۱۰۰ میلیون تن زغال‌سنگ را از طریق پروژه‌های گازی‌سازی زغال‌سنگ به گاز موردنیاز برای تولید برق، سوخت اتومبیل و موارد دیگر تبدیل کند.
این کشور باور دارد ابتکاراتی هم‌چون استخراج گازهای متان بستر زغال‌سنگ، اکتشاف زغال‌سنگ برای هیدروژن، جذب و ذخیره کربن و بهره‌برداری از زغال‌سنگ از طریق ماشین‌های شست‌وشو می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش و پایداری محیط‌زیست را افزایش دهد، همچنین اظهار کرده است که اتخاذ فناوری‌های فوق‌بحرانی برای نیروگاه‌های زغال‌سنگ منجر به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و افزایش راندمان عملکرد سیستم می‌شود.
نظر شما