به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، روزهای کاری و آخر هفته بخش‌های مکملی هستند که به ترتیب به کار و استراحت در طول هفته اختصاص دارند و در سراسر جهان اندکی از حیث تعداد با یکدیگر متفاوت هستند. در اصل در بیشتر نقاط جهان هفته کاری از دوشنبه تا جمعه است و شنبه و یکشنبه روزهای آخر هفته را تشکیل می‌دهد. با این وجود تعطیلات آخر هفته در هر فرهنگ بر اساس روزهای تقویمی یا دوره زمانی تعریف‌شده منطقه‌ای برای هفته کاری تعیین می‌شود. این تعطیلات در جوامع غربی به‌طور معمول از ساعت پنج بعد از ظهر روز جمعه شروع می‌شود و تا ساعت ۱۸:۰۰ روز یکشنبه ادامه دارد.
اصطلاح «آخر هفته» در اصل شامل زمان بعد از ساعات کاری در آخرین روز کاری هفته است و مفهوم امروزی آن برای اولین بار در اوایل قرن نوزدهم در مناطق صنعتی بریتانیا مطرح شد که در اصل یک توافق داوطلبانه بین صاحبان کارخانه و کارگران بود که از ساعت ۱۴:۰۰ بعدازظهر شنبه شروع می‌شد. اساس تعطیلی تعیین‌شده این بود که کارکنان صبح دوشنبه هوشیار و سرحال برای کار در دسترس باشند.
مطابق با این اصطلاح نیز بعضی از کشورها تعطیلات یک‌روزه یعنی تنها یکشنبه، جمعه یا شنبه را در نظر گرفتند، با این حال اکثر کشورها یک تعطیلات آخر هفته دوروزه را اتخاذ کرده‌اند که روزهای آن بر اساس سنت‌های مذهبی متفاوت است و شامل جمعه و شنبه، شنبه و یکشنبه یا جمعه و یکشنبه می‌شود. در واقع بیشتر کشورها روز عبادت خود را در این تعطیلات جای داده‌اند که در جوامع مسیحی روز یکشنبه، در میان یهودیان روز شنبه و در میان مسلمانان روز جمعه به عبادت اختصاص دارد. این اقدام با کاهش کل ساعات کار در هفته همراه بوده است.
کاهش تعداد روزهای کاری در هفته
پیشنهاد کاهش تعداد روزها یا ساعات کاری در هفته بر اساس مزایای اجتماعی و اقتصادی پیش‌بینی‌شده در طول زمان همچنان ارائه می‌شود. نخستین پیشنهاد برای هفته کاری پنج‌روزه در سال ۱۹۰۸ در ایالات متحده توسط یک کارخانه پنبه نیوانگلند ارائه شد. در سال ۱۹۲۶، هنری فورد شروع به تعطیلی کارخانه‌های خودروسازی خود برای تمام روزهای شنبه و یکشنبه کرد و متوجه شد با دادن مرخصی بیشتر به کارگران، فعالیت‌های تفریحی بیشتری مانند تعطیلات و خرید را تشویق می‌کند. در سال ۱۹۲۹، اتحادیه کارگران پوشاک آمریکا نخستین اتحادیه‌ای بود که برای یک هفته کاری پنج‌روزه درخواست داد و سایر نهادها به تدریج از آن پیروی کردند، اما تا سال ۱۹۴۰، یعنی زمان اجرایی شدن یک ماده از قانون استانداردهای کار منصفانه ۱۹۳۸ که حداکثر ۴۰ ساعت کار در هفته را الزامی می‌کرد، تعطیلات آخر هفته دو روزه در سراسر کشور تصویب شد.
در طول دهه‌های بعدی، به‌ویژه بین ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰، تعداد فزاینده‌ای از کشورها تعطیلات جمعه-شنبه یا شنبه-یکشنبه را برای هماهنگی با بازارهای بین‌المللی انتخاب کردند و مجموعه‌ای از اصلاحات هفته کاری در اواسط تا اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۲۰۱۰، بسیاری از کشورهای عربی را از نظر ساعات کاری، طول هفته کاری و روزهای کار با اکثر کشورهای جهان هماهنگ کرد.
پیشنهاد افزودن یک روز اضافه به تعطیلی پایان هفته در ایران به‌تازگی مطرح شده و در دست بررسی قرار دارد. این بررسی حول این موضوع است که شنبه به‌عنوان یک روز تعطیل مشترک با دیگر نقاط جهان در ایران به‌عنوان روز تعطیل آخر هفته معین شود یا روز پنجشنبه به‌عنوان روزی که به‌طور تقریبی در میان مردم جای افتاده است، در کنار جمعه تعطیلات پایان هفته را تشکیل دهد.
نظر شما