به گزارش ایمنا، آخرین پیامبر برگزیده اسلام حضرت محمد مصطفی (ص) در ۲۷ رجب، سال ۴۰ عام‌الفیل همزمان با سال ۱۳ پیش از هجرت پیامبر (ص) در غار حرا، از سوی خدا و توسط جبرئیل به پیامبری برگزیده شدند. در تقویم هجری قمری، ۲۷ رجب روز مبعث نامیده شده است. پیامبر اکرم (ص) از سمت خداوند مأمور شدند تا بت‌پرستی را نابود و خداپرستی را در بین مردم رواج دهند و پیام وحی را به مردم برسانند.
بیشتر بخوانید:
تبریک عید مبعث پیامبر (ص) ۱۴۰۲
عید مبعث ۱۴۰۲ چه روزی است؟
- عید مبعث در تقویم شمسی برابر با پنجشنبه ۱۹ بهمن ۱۴۰۲ است.
- عید مبعث در تقویم قمری برابر با ۲۷ رجب سال ۱۴۴۵ است.
- عید مبعث در تقویم میلادی برابر با ۸ فوریه ۲۰۲۴ است.
مبعث در اسلام به چه معناست؟
در اصطلاح اسلامی مبعث به روزی گفته می‌شود که پیامبر اکرم (ص) در سن ۴۰ سالگی در غار حرا به پیامبری برانگیخته شدند.
معنای لغتی مبعث
بعثت به معنای برانگیختن و برگزیدن پیامبران از سوی خدا برای هدایت مردم است. بعثت در فرهنگ قرآنی به معنای عامل برانگیختن و رسانیدن به مرحله‌ای خاص از تکامل است که در آن نوعی تحول وجود دارد.
فرق بعثت و مبعث
انتخاب و برگزیده شدن فردی به پیامبری از سوی خداوند و آغاز دوره نبوتش را بعثت می‌نامند و مبعث به روزی گفته می‌شود که حضرت محمد (ص) به رسالت مبعوث شده است.
داستان بعثت پیامبر اکرم (ص)
مطابق با آنچه در منابع ذکر شده است، پیامبر اکرم (ص) در حالی که در غار حرا (کوه نور) در حوالی مکه معظمه به عبادت و نیایش مشغول بودند که جبرئیل بر ایشان نازل شد و آیاتی از قرآن مجید را به عنوان طلیعه نبوت فرو فرستاد. نخستین آیاتی که بر حضرت محمد (ص) نازل شد، آیه‌های سوره ۹۶ قرآن مجید یعنی سوره علق بود.
امام حسن عسکری (ع) در توصیف بعثت نبی اکرم (ص) می‌فرمایند: «تا اینکه به چهل سالگی رسید، و خداوند قلب کریمش را بهترین و والاترین و خاشع‌ترین و مطیع‌ترین قلب‌ها یافت. پس به درهای آسمان اجازه داد و آنها بازشدند و به ملائکه اجازه داد و آنها نازل شدند و در این حال محمد صلّی اللّه علیه و آله به آنها می‌نگریست. پس رحمت از طرف عرش بر وی نازل شد و او به روح الامین (جبرئیل) نگاه می‌کرد، جبرئیل نزد او فرود آمد و دستش را گرفت و تکان داد و گفت: ای محمد! بخوان، محمد فرمود: چه چیزی را بخوانم؟ گفت: ای محمد! «اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّک الَّذی خَلَقَ * خَلَقَ الْاِنسانَ مِنْ عَلَقَ * اِقْرَا وَ رَبُّک الْاَکرَمُ * اَلَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ…». (قرآن را) به نام پروردگارت -که هستی را آفرید- بخوان، همو که انسان را از خون بسته آفرید. بخوان که پروردگارت از همه ارجمندتر است. همو که با قلم تعلیم داد و آنچه را که انسان نمی‌دانست به او آموخت. سپس آنچه را که می‌بایست بر او نازل کرد و خودش به سوی پروردگارش بالا رفت. محمد صلّی اللّه علیه و آله از کوه پایین آمد در حالی که عظمت خداوند و جلالت ابهت الهی او را مدهوش خود کرده بود و به تب و لرز دچار شده بود. چیزی که اضطرابش را بیشتر می‌کرد، این بود که می‌ترسید، قریشیان او را تکذیب کرده و او را به دیوانگی نسبت دهند، در حالی که او عاقل‌ترین مردم و گرامی‌ترین آنان بود و مبغوض‌ترین چیزها در نظر او شیاطین و اعمال دیوانگان بود؛ بنابراین، خداوند اراده کرد که قلبش را مملوّ از شجاعت نماید و به او فراخی دل عنایت فرماید. برای همین از کنار هر سنگ و درختی که رد می‌شد، می‌شنید که می‌گفتند: «السلام علیک یا رسول اللّه».
اولین کسانی که به اسلام ایمان آوردند
در روایتی آمده است همین که پیامبر (ص) وارد خانه شد از نور چهره مبارکشان خانه حضرت خدیجه کبری (س) منور شد و آن بانوی پرهیزکار پرسید: ای محمد! این چه نوری است که در تو مشاهده می‌کنم؟ حضرت فرمود: این نور پیامبری است، بگو: لا إله الا الله، محمد رسول الله. خدیجه گفت: شهادت می‌دهم که خدایی جز خداوند یکتا نیست و تو رسول و پیامبر خدایی. بدین گونه خدیجه نخستین کسی بود که به همسرش حضرت محمد (ص) ایمان آورد.
و از میان مردان نیز امام علی بن ابی‌طالب (ع)، به محض دیدن چهره نورانی پیامبر (ص) به وی ایمان آورد و شهادتین را بر زبان جاری کرد. از آن پس پیامبر (ص) در کنار خانه خدا نماز می‌گذارد و حضرت خدیجه (س) و حضرت علی (ع) بر او اقتدا می‌کردند و نماز می‌خواندند. این سه نفر، با جان و مال و هستی خویش اسلام را پرورانده و فراگیر نمودند.
نظر شما