روز جهانی کاهش اثرات بلایای طبیعی+ بهترین کشورها در مدیریت بلایا

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، روز جهانی کاهش اثرات، بلایای طبیعی یک رویداد جهانی است که از همه شهروندان و دولت‌ها می‌خواهد برای توسعه جوامع و ملت‌های مقاوم در برابر بلایای طبیعی با یکدیگر همکاری کنند.

بلایای طبیعی بخشی غم‌انگیز و در عین حال اجتناب‌ناپذیر از زندگی هستند که اغلب باعث تخریب و اختلالات فاجعه‌آمیز می‌شوند.جوامع، اقتصادها و محیط زیست معمولاً توسط سیل، طوفان، زلزله و دیگر بلایای موجود ویران می‌شوند، بنابراین درک طیف بلایا را برای کاهش تلفات ضروری به‌نظر می‌رسد. از دیگر جنبه‌های بلایای طبیعی غیرقابل پیش‌بینی بودن آن‌ها است.

حقایقی درباره بلایای طبیعی

بلایای طبیعی در سراسر جهان رخ می‌دهد و تنها در سال حادثه‌خیز ۲۰۱۲ جهان با ۹۰۵ بلای طبیعی از جمله طوفان‌های شدید، خشکسالی، گردباد، زلزله، سیل، طوفان تگرگ، باد و بوران و آتش‌سوزی جنگلی مواجه بود. در این سال پدیده‌های هیدرولوژیکی مانند سیل یا جابه‌جایی‌های توده‌ای مسئول بیش از نیمی از کل تلفات ناشی از بلایای طبیعی بودند.

آتش‌سوزی‌های جنگلی و سیل شایع‌ترین بلایی طبیعی به‌شمار می‌روند.

بهمن می‌تواند با سرعت ۸۰ متر در ساعت حرکت کند، درجه حرارت گدازه‌های آتش‌فشانی می‌تواند به ۲۱۲۰ درجه فارنهایت برسد و سرعت گردبادها اغلب به ۳۰۰ متر در ساعت می‌رسد که دو برابر سرعت یک طوفان است.

طوفان‌ها از مرگبارترین بلایای طبیعی هستند و آسیب‌های قابل‌توجهی به زیرساخت‌ها و جوامع وارد می‌کنند.

شعار روز جهانی کاهش اثرات بلایای طبیعی ۲۰۲۳

از آنجا که فقر، نابرابری و تبعیض علل و پیامدهای خطر فزاینده بلایا به‌شمار می‌روند، شعار روز جهانی کاهش بلایا در سال جاری «مبارزه با نابرابری برای آینده‌ای انعطاف‌پذیر؛ بیایید چرخه را بشکنیم!» تعیین شده است.

نابرابری به ایجاد شرایطی منجر می‌شود که مردم را در برابر بلایا آسیب‌پذیر می‌کند. بلایا همچنین به‌طور نامتناسبی بر فقیرترین و در معرض خطرترین افراد تأثیر می‌گذارد و در نتیجه نابرابری را بدتر می‌کند، بنابراین کاهش آسیب‌پذیری در برابر بلایا مستلزم پرداختن به این ابعاد است.

رابطه مدیریت شهری و بلایای طبیعی

مقابله مؤثر با بلایای طبیعی ارتباط زیادی با حاکمیت جوامع و مدیریت شهری دارد. می‌توان با مدیریت مناسب، خطر بلایا را برای نجات جان انسان‌ها، کاهش تعداد افراد آسیب‌دیده در اثر بلایا و کاهش خسارات اقتصادی ناشی از آن‌ها تعدیل کرد و به حداقل میزان ممکن رساند.

در کنار عوامل خطر معمول و طبیعی، شرایط اضطراری آب‌وهوایی نشان می‌دهد که بشر به یک چشم‌انداز، برنامه و حکمرانی توانمند نیاز دارد تا بتواند بر اساس شواهد علمی به نفع عموم عمل کند، زیرا دستیابی به پایداری و ارمغان سیاره‌ای باثبات برای نسل‌های آینده نیازمند همکاری دولت‌ها و ملت‌هایی است که هر یک مسئولیت‌های خود را در این زمینه بر عهده گرفته‌اند. در اصل تاب‌آوری در برابر بلایا در پاسخ به رویدادهای آب‌وهوایی فاجعه‌بار و سایر بلایای طبیعی یا ساخته انسان نیازمند همکاری بین‌المللی در قالب کمک‌های توسعه رسمی (ODA) و همچنین ظرفیت‌سازی در جوامع است.

روز جهانی کاهش خطر بلایا همچنین فرصتی برای شناخت پیشرفت‌های حاصله در مسیر رسیدگی به آسیب‌پذیری جوامع در برابر بلایا و پیامدهای ناشی از آن است و به تجلیل از ملت‌ها و دولت‌هایی در سراسر جهان می‌پردازد که به این پیشرفت‌ها دست پیدا کرده‌اند.

اقدام برای کاهش خطر بلایا در سطح جهان

مجمع عمومی سازمان ملل متحد به‌منظور اتخاذ تدابیری برای کاهش خطر بلایا در سال ۲۰۰۵ به تدوین چارچوب اقدام هیوگو (HFA) با هدف کاهش آسیب‌پذیری کشورها در برابر بلایای طبیعی ویرانگر پرداخت. این چارچوب برای کمک به کشورها در ایجاد قوانین و مقررات در صورت بروز بلایای طبیعی طراحی شده است که رفاه و توسعه پایدار جوامع را تهدید می‌کند و هدف اصلی آن ایجاد یک سیستم ثبات در میان کشورهای آسیب‌پذیر در برابر فجایع اقلیمی و همچنین کاهش قابل توجه تلفات ناشی از بلایای طبیعی است.

حفظ جان انسان‌ها، همچنین ارزش‌های اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی کشورها از جمله این موارد است. برای تعیین بهترین کشورها در زمینه کاهش بلایا نیز چارچوب یادشده یک سیستم پنج امتیازی با هدف ارزیابی توانایی کشورها در کاهش خطرات ناشی از بلایا معرفی کرد که دریافت امتیازی بین ۳.۵ تا ۵ نشان‌دهنده امن‌ترین کشورها در این زمینه است.

بهترین کشورها در کاهش خطر بلایای طبیعی

اکوادور و سوئیس رهبران جهانی در این زمینه هستند و در کاهش خطرات بلایا بهترین جایگاه را از آن خود کرده‌اند، امتیاز این کشورها در ارزیابی چارچوب اقدام هیوگو برابر با ۴.۸ است. گروهی از سازمان‌ها در اکوادور با اجرای دقیق پروژه‌های تاب‌آوری به کاهش خطرات بلایا پرداختند و سوئیس بودجه هنگفتی را روی ایجاد سیستم‌های هشدار اولیه سرمایه‌گذاری کرده است که تهدیدات احتمالی مانند رانش زمین، بهمن و سیل را پیش‌بینی می‌کنند. این کشور همچنین سیستمی از کانال‌ها را در دل رشته‌کوه‌ها طراحی کرده است که قادر به جهت‌دهی به آب‌های ناشی از باران‌های شدید یا ذوب برف هستند که این اقدامات از روستاها و شهرهای سوئیس در برابر سیل محافظت می‌کند.

برزیل با کسب امتیاز ۴.۵ در چارچوب هیوگو جایگاه بعدی را به خود اختصاص داد و با توجه به تاریخچه وقوع سیل‌های خشونت‌آمیز در حوضه رودخانه آمازون برای قرن‌های متوالی، اقداماتی را برای جلوگیری از وقوع سیل‌های آینده اتخاذ کنند. فعالیت‌های ساختمانی در دشت‌های سیلابی رودخانه‌های برزیل نیز به شدت کنترل می‌شود.

ژاپن نیز بهترین سیستم هشدار برای سونامی و زلزله را توسعه داده و موفق به کسب امتیاز ۴.۵ در چارچوب هیوگو شده است. در طول سونامی سال ۲۰۱۱، آموزش‌دیده‌ترین گروه‌ها، کودکان ژاپنی بودند که هنگام به صدا درآمدن آژیر هشدار در مدارس ساحلی به‌خوبی می‌دانستند که چگونه باید عمل کنند.

کوبا با امتیاز مشابه ۴.۵ به‌عنوان یکی از آماده‌ترین کشورهای دریای کارائیب برای فصل طوفان، پس از ژاپن قرار دارد. رسانه ملی این کشور همیشه آماده هشدار به مردم در مورد بلایای قریب‌الوقوع است و کمیته‌های حفاظت مدنی برای اجرای طرح‌های تخلیه به‌خوبی آموزش دیده‌اند. در کوبا ۴۸ ساعت قبل از وقوع طوفان مورد انتظار، مناطق پرخطر مورد هدف مقامات قرار می‌گیرند، مردم اجازه حضور در منطقه ساحلی را ندارند و خانه‌ها از نظر تجهیزات ایمنی بررسی می‌شوند.