بهنام یوسفیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، درباره گیاه شنبلیله از خانواده بقولات اظهار کرد: شنبلیله و خُلبه نام‌های دیگر این گیاه بوده، زمان گلدهی آن فروردین و اردیبهشت‌ماه و زمان برداشت دانه‌ها تیر و مردادماه است.
وی افزود: شنبلیله گیاهی با طبیعت گرم و خشک، علفی و یک ساله است که به عنوان گیاهی خوراکی و دارویی و در فصل بهار کشت می‌شود، شنبلیله ساقه‌ای راست با برگ‌های سه‌تایی و گل‌های زرد متمایل به بنفش دارد، میوه آن غلاف‌دار و محتوی دانه‌های زردرنگی است.
متخصص طب سنتی تصریح کرد: دانه‌های گیاه شنبلیله ارزش دارویی دارد و سرشار از آلبومین‌ها و لعاب است، همچنین حاوی نوعی آلکالوئید (تریگونلین)، به مقدار بسیار کم از نوعی اسانس قهوه‌ای‌رنگ و بدبو است؛ از دانه‌ها گرانول و از آن دم‌کرده‌ای مقوی تهیه می‌شود که در دوران نقاهت مصرف می‌شود. این دم‌کرده را همچنین به عنوان هضم‌کننده، ضدسرفه و محرک غدد شیری مادران به کار می‌برند، مقدار این دم‌کرده یا جوشانده، نیم تا پنج گرم از این گرد در یک فنجان آب است که دو تا سه بار در روز از آن می‌نوشند.
وی ادامه داد: عطر و طعم دم‌کرده شنبلیله ناخوشایند است و به همین دلیل می‌توان اسانس نعنا یا پرتقال به آن اضافه کرد، این دم‌کرده میزان قند خون را پایین می‌آورد؛ در مصارف خارجی از دانه‌های خرد شده آن برای تهیه ضمادهای گرم (بعضی مواقع آن را در شیر حل می‌کنند) و علیه آماس‌ها و اولسرها استفاده می‌کنند.
یوسفیان اضافه کرد: از دانه‌های آن برای تسهیل در زایمان و به عنوان چاق‌کننده نیز بهره می‌برند، در دامپزشکی برای ازدیاد شیر دام، دانه‌های شنبلیله را به دام‌ها می‌خورانند؛ همچنین سرشاخه‌های آن نیز که همین اثرات را دارد و می‌تواند به عنوان علوفه به مصرف حیوانات برسد.
وی با اشاره به موارد منع مصرف و احتیاط گیاه شنبلیله گفت: در مصرف به مقدار زیاد امکان ایجاد سردرد و استفراغ وجود دارد، دیابتی‌های وابسته به انسولین قبل از مصرف گیاه شنبلیله با پزشک مشورت کنند.
متخصص طب سنتی با اشاره به مصرف شنبلیله در دوران بارداری افزود: به دلیل خاصیت قاعده‌آوری و سقط‌آوری دانه‌های این گیاه و فعالیت محرک عضلات رحمی مصرف در بارداری ممنوع است؛ همچنین به دلیل نبود مستندات علمی، بهتر است این گیاه در دوران شیردهی با احتیاط مصرف شود.
وی با اشاره به تداخلات دارویی با گیاه شنبلیله خاطرنشان کرد: موسیلاژ موجود در دانه این گیاه سطح مخاطی دستگاه گوارش را می‌پوشاند و جذب داروهای خوراکی را به تعویق می‌اندازد، فعالیت هایپو گلایسمیک آلکالوئید تریگونلین آن ممکن است در نهایت نیاز به تطابق دوزاژ انسولین را باعث شود.
نظر شما