هیچ‌کس قبول نمی‌کرد با من تمرین کند / همه ما در هانگژو طلایی می‌شویم!

به گزارش خبرنگار ایمنا، رومینا چمسورکی پاراتکواندوکار اصفهانی که سابقه حضور ۲ ساله در تیم ملی را دارد و در این مدت توانسته است ۵ مدال بین‌المللی را کسب کند. وی که در ابتدا با مشکل نپذیرفتن باشگاه برای آموزش مواجه بوده است، هم‌اکنون شانس طلای هانگژو را دارد و به احتمال زیاد به المپیک پیش رو نیز راه پیدا می‌کند. چمسورکی نمونه‌ای از یک دختر ایرانی است که معلولیت و محددیت‌ها را کنار زده و در قله‌های بین‌المللی می‌درخشد و پرچم و نام ایران را به اهتزاز در می‌آورد.

در ادامه خبرنگار ایمنا با رومینا چمسورکی گفت‌وگویی داشته است که می‌خوانید:

معلولیتم مانع ثبت‌نام در باشگاه بود

رومینا چمسورکی در گفت‌وگو با خبرنگار اظهار کرد: تا قبل از شروع تکواندو رشته‌های ورزشی مختلفی از جمله شنا، ژیمناستیک، فوتسال و هندبال را امتحان کرده بودم اما هیچ‌کدام را دوست نداشتم. زمانی که حدود ۸ یا ۹ ساله بودم با مادرم به یک مرکز استعدادیابی ورزشی رفتیم. یک هفته بعد جواب تست‌ها آمد و اولین اولویت‌ها برای من تکواندو، بدمینتون و تنیس بود. بعد از اینکه مادرم جواب تست را دید، عصبانی شد که چه‌طور دختر من می‌تواند با یک دست تکواندو کار کند؟ به همین علت جواب استعدادیابی را به اداره کل ورزش شاهین‌شهر بردیم و با مسئول آن‌جا صحبت کردیم. آن زمان مادرم مرا کلاس تکواندو ثبت‌نام نکرد.

وی ادامه داد: بعد از گذشت چند سال و اصرارهای فراوان من بالاخره مادرم راضی شد تا به کلاس تکواندو بروم. چند باشگاه رفتیم اما کسی قبول نمی‌کرد تا به من آموزش دهد بالاخره یک باشگاه قبول کرد و شروع به تمرین کردم و حتی تا کمربند سبز یا آبی در آن باشگاه بودم. با گذشت زمان شرایط سخت شد و هیچ‌کس قبول نمی‌کرد با من تمرین کند، همه می‌گفتند چون یک دست داری با تو تمرین نمی‌کنیم. این شرایط موجب آزار من شد و باعث شد تکواندو و به‌طور کلی ورزش را کنار بگذارم.

با پیگیری‌های هیئت تکواندو استان اصفهان به مسابقات قهرمانی رسیدم

پاراتکواندوکار بانوی تیم ملی تصریح کرد: سال ۹۹ یک بخشنامه با عنوان تیم پاراتکواندوی بانوان از فدراسیون صادر شد که در آن نوشته شده بود تکواندوکارانی که در ناحیه دست قطع عضو یا مشکلی دارند می‌توانند در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کنند. چند روز بعد از هیئت تکواندو استان با من تماس گرفتند و با پیگیری‌ها و تمریناتی که داشتم توانستم در مسابقات قهرمانی کشور سال ۹۹ شرکت کنم اما متأسفانه به دلیل اینکه مدت زیادی اصلاً ورزش نمی‌کردم بازی‌ها را واگذار کردم. شهریورماه سال ۱۴۰۰ مجدد شرکت کردم و برای حضور در تیم ملی انتخاب شدم. بلافاصله بعد از انتخاب شدنم در آذرماه به مسابقات پاراآسیایی نوجوانان بحرین اعزام شدم و به مدال نقره رسیدم. در بهمن‌ماه همان سال در مسابقات پرزیدنت کاپ به میزبانی تهران، مدال برنز گرفتم و چون رنک خوبی داشتم، سهمیه هانگژو را گرفتم. در قهرمانی آسیا به میزبانی ویتنام نیز مدال نقره گرفتم و در پریزیدنت کاپ اروپا و مسابقات کاپ اروپا که در ترکیه بود که در هر دو مسابقه به مدال برنز رسیدم. در آخرین مسابقه نیز در قهرمانی اروپا به میزبانی فرانسه که مدال برنز گرفتم.

معلولیت مانع پیشرفت نیست

وی افزود: بدون اغراق باید بگویم انگیزه من برای زندگی کردن مادرم است. همیشه در همه مصاحبه‌هایم گفته‌ام که هرچه دارم از مادرم دارم. ورزش کردن آسیب دارد، خستگی دارد، فشار تمرینات زیاد است اما هرکجا که کم می‌آورم مادرم را تجسم می‌کنم و به جنگیدن ادامه می‌دهم. از کودکی که فهمیدمپ فرقی با اکثر آدم‌ها دارم، نگاه‌های دیگران اذیتم می‌کرد و بسیار مورد تمسخر قرار می‌گرفتم. شاید در لحظه آسیب روحی می‌دیدم و تخریب می‌شدم اما همیشه در ذهنم این بود که باید به همه ثابت کنم توانایی من بیشتر از آدم‌های معمولی است. هدف من همیشه این بود که به همه نشان دهم نداشتن یک عضو باعث نمی‌شود فرد بی‌مسئولیت رشد کند.

مدال نقره پاراآسیایی بحرین همیشه برایم شیرین است

وی خاطرنشان کرد: درست است که تاکنون به ۶ تورنمنت رفته‌ام اما اولین اعزامم برایم همیشه جذاب است و یادم خواهد ماند. زیرا هیچ‌کس از من انتظار نداشت و من یک تکواندوکار بی‌تجربه بودم که تازه وارد تیم ملی شده بودم. به نظرم مسابقات بحرین برای من ماندگارترین بود زیرا اولین مدال برون‌مرزی را کسب کردم و ذوق زیادی برایش داشتم، همچنین مسابقات قهرمانی اروپا در فرانسه در سطح قهرمانی جهان بود زیرا بهترین‌ها در آنجا حضور داشتند. متأسفانه در این مسابقات فینال را به حریف انگلیسی باختم که هم‌وزن من و یک بازیکن باتجربه در تکواندو است. در کل از عملکردم مقابل این حریف راضی هستم و همه توانم را گذاشتم. امیدوارم در مسابقات پیش رو این حریفم را نیز از پیش‌رو بردارم.

هدف تنها حضور در المپیک نیست، بلکه داشتن بهترین عملکرد و کسب مدال است

وی اظهار کرد: برای یک ورزشکار همیشه قله پارالمپیک و کسب مدال طلا است. نقطه اوج برای هرکس وارد تیم ملی می‌شود و ورزش حرفه‌ای را ادامه می‌دهد، المپیک است که برای من پارالمپیک است. آدم‌ها باید پله‌پله بالا روند، اگر من بخواهم بدون برنامه فقط به المپیک نگاه داشته باشم عملکرد ضعیفی خواهم داشت. باید پله‌پله جلو بروم تا در بهترین شرایط و آمادگی به پارالمپیک برسم. هدف تنها حضور در المپیک نیست هدف، داشتن بهترین عملکرد و کسب مدال است. شهریورماه مسابقات قهرمانی آسیا سپس قهرمانی جهان و بعد بازی‌های آسیایی گوانژو را در پیش داریم که باید برای بهترین نتیجه تلاش کنیم. سال بعد نیز پارالمپیک پیش روی ما است. امیدوارم سه مسابقه امسال را با بهترین نتیجه به پایان برسانم. در وزن خودم در رنک نهم قرار دارم و رنک یک تا شش سهمیه المپیک را می‌گیرند به امید خدا اگر در سه مسابقه پیش رو مدال کسب کنم در رنک اول تا ششم قرار می‌گیرم و به سهمیه المپیک می‌رسم.

تیم ملی در هانگژو طلایی می‌شود

پاراتکواندوکار تیم کشورمان افزود: اردوهای تیم ملی بسیار فشرده است و مدام در اردو هستیم. جا دارد از اساتید ملی‌ام تشکر کنم زیرا به‌جز آمادگی ما از نظر بدنی، تمام بازیکنان را از نظر روحی نیز مدیریت می‌کنند. در واقع از جان و دل برای تک‌تک بازیکنان زحمت می‌کشند تا هر کس به نتیجه دلخواه خود برسد. امید زیادی دارم که همه بازیکنان تیم ملی در هانگژو طلایی شوند، چراکه در مقایسه با کشورهای دیگر سطح تمرینات و اردوی ما با اختلاف زیادی بهتر و بالاتر است. دو ماه تا هانگژو مانده است و همه هم‌قسم شده‌ایم تا به طلا برسیم و شکی در این موضوع ندارم.

مدال طلای پارالمپیک را به مادرم تقدیم می‌کنم

وی ادامه داد: از مادرم بابت تمام زحماتی که برایم کشیده است، تشکر می‌کنم. مادرم در شرایط سخت و هر جا که کم آوردم، برایم آرامش بود و من را به جلو هدایت کرد تا از حرکت نایستم. به‌طور قطع زمانی که روی سکوی اول پارالمپیک ایستادم مدالم را به مادرم تقدیم می‌کنم تا به قولی که داده‌ام، عمل کرده باشم.