به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سازمان حمل‌ونقل شیکاگو در مارس سال گذشته اعلام کرد که در حال برنامه‌ریزی برای نصب حدود ۱۵۰ سیگنال قابلیت‌دسترسی برای عابران پیاده در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ است که تردد ۶۵ هزار شهروند نابینا در این شهر را آسان می‌کند.
نشان‌های برنامه‌ریزی‌شده برای نصب در تقاطع‌های شیکاگو قرار است به‌این‌صورت عمل کند که فرد نابینا با فشردن یک دکمه، یک پیغام صوتی مبنی بر منتظر ماندن تا ایمن شدن خیابان برای عبور دریافت می‌کند. این هشدار پس از امن شدن خیابان خاموش می‌شود و فرد با ظاهر شدن فلش‌هایی که مسیر عبور را نشان و به سایرین هشدار ایست می‌دهد، به‌راحتی از خیابان رد می‌شود.
با این وجود تاکنون تنها ۹ نشان فعال در این شهر نصب شده است که یکی از آن‌ها ارتقا یافته یک نشان قدیمی و هشت مورد دیگر جدید است. علاوه بر این تنها ۳۳ نشان از ۲۸۴۶ نشان راهنمایی شهر دارای سیگنال‌های قابلیت دسترسی عابران پیاده است که این امر منجر به افزایش ترس نابینایان شهر برای عبور از تقاطع‌ها و خیابان‌های شهری شده است و عابران نابینا برای عبور ایمن از خیابان‌ها مجبور هستند به صدای ترافیک گوش بسپارند. این اقدام در محیط پر سر و صدایی همچون شیکاگو روش ایمنی به‌شمار نمی‌رود.
وزارت حمل‌ونقل شیکاگو در پاسخ به شکایت‌های دریافتی مبنی بر بی‌مسئولیت بودن در قبال نابینایان شهر اعلام کرد که شهر به‌طور کامل از اهمیت سیگنال‌های دارای قابلیت دسترسی عابران پیاده آگاه است، اما سرعت نصب این نشان‌ها تحت تأثیر پیکربندی، پیچیدگی و شرایط فعلی تقاطع‌ها در کنار زمان‌های طولانی برای دریافت مواد اولیه و چالش‌های زنجیره تأمین قرار دارد.
مدافعان حقوق شهروندان نابینای شیکاگو از این سازمان خواستند تا به‌جای هزینه کردن مبالغ گزاف در زمینه‌های غیرضروری همچون استخدام وکیل‌های خارجی که تنها در سال گذشته برای این نهاد ۱.۶ میلیون دلار، معادل هزینه ساخت ۳۲ سیگنال قابلیت دسترسی هزینه داشته است، با سرمایه‌گذاری درست، طلسم ۱۵ ساله شکست نیویورک در تحقق برنامه‌های نصب سیگنال‌های قابلیت دسترسی عابران پیاده شهر را بشکنند و نابینایان شهر را از شرایطی مساوی با افراد دارای قوه بینایی در عبور و مرور از تقاطع‌ها و خیابان‌ها قرار دهند.
نظر شما