به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بیش از ۳۰۰ میلیون نفر از مردم جهان، هر ساله در ماه مارس فصل بهار را با برگزاری جشن نوروز، به عنوان آئینی سنتی و به پیروی از نیاکان خود گرامی می‌دارند و به روش‌های مشابه و متفاوت، روزهایی به‌یادماندنی را کنار عزیزان خود سپری می‌کنند.
خانه‌تکانی و خرید لباس از مهم‌ترین آئین مشترک میان تمام افرادی است که در نقاط مختلف دنیا عید نوروز را برگزار می‌کنند، با این حال برخی از مردم جهان با خواندن شعرهای محلی، روشن کردن آتش و بازدید از اقوام روزهای سال نو را در کنار یکدیگر گرامی می‌دارند.
در ادامه به معرفی کشورهایی از جهان پرداخته می‌شود که نوروز را جشن می‌گیرند، ضمن اینکه بر آئین ویژه و مرسوم میان مردم هر یک تمرکز می‌شود.
ایران، منشأ ظهور نوروز
بسیاری از مردم جهان نوروز را به عنوان جشن سال نو در ایران می‌شناسند و خود این واژه را متشکل از دو کلمه فارسی "نو" و "روز" می‌دانند که به روز اول فصل بهار هر سال اشاره دارد. نوروز طولانی‌ترین جشن مردم ایران به‌شمار می‌رود که آئین آن از حدود یک ماه قبل از شروع سال نو و با "خانه‌تکانی" و "خرید لباس و لوازم نو" شروع می‌شود.
مردم در چهارشنبه پایانی هر سال، به روشن کردن آتش (به عنوان نماد پاکی) و پریدن از روی آن می‌پردازند که این جشن محبوب در میان آن‌ها به "چهارشنبه‌سوری" معروف است. روشن کردن فانوس‌ها و رها کردن آن‌ها در آسمان با نماد امیدواری و تحقق رویاها در سال آینده، از دیگر آئینی است که مردم کشور ما در چهارشنبه آخر سال برگزار می‌کنند و به استقبال سال نو می‌روند.
مردم شهرهای مختلف ایران در روز اول سال نو، معمولاً به پخت غذاهای مختلف می‌پردازند، با این حال آنچه بیشتر در میان آن‌ها ترویج دارد، خوردن کوکوسبزی و سبزی‌پلو با ماهی است. "هفت‌سین" از دیگر آئین رایج مردم ایران به‌شمار می‌رود که چیدن سفره‌ای متشکل از "هفت" ماده با حرف آغازین "سین" را در بر می‌گیرد.
عدد هفت در میان ایرانیان به عنوان عدد شانس شناخته شده و اغلب شامل "سبزه" با نماد تولد دوباره، "سیب" به عنوان زیبایی، "سمنو" نماد شیرینی، "سیر" برای آرزوی سلامتی در سال نو، "سرکه" نماد صبر، "سکه" نماد رزق و روزی، "سماق" نماد شادی و "سنجد" با دو مفهوم عشق و عقلانیت است.
نوروز در ترکمنستان؛ جشن صلح، انسانیت، برادری و دوستی
مردم ترکمنستان بسیار موقرانه نوروز را جشن می‌گیرند و برای برگزاری نماد اصلی آن یعنی تولد دوباره، به کاشت گل‌ها و درختان مشغول می‌شوند. هر ساله فرا رسیدن نوروز به یادآوری پیام‌های صلح، انسانیت، برادری و دوستی میان مردم ترکمن منجر می‌شود که به دنبال آن مردم می‌کوشند پیوند میان خود و دیگران را محکم‌تر از قبل کنند. همسایه‌ها در روزهای سال نو به بازدید از یکدیگر می‌پردازند تا وفاداری خود را به سایرین نشان دهند و اعتماد خود را به یکدیگر آشکار کنند.
سراسر بازارها و فضاهای عمومی شهرهای ترکمنستان در ایام سال نو مزین می‌شود که در آن‌ها هنرمندان به عرضه آثار و شیرینی‌فروش‌ها به توزیع شیرینی‌های بسیار محبوب خود مشغول می‌شوند تا شادی مردم را دوچندان کنند. سراسر سواحل رودخانه قره‌قوم را مردمی فرا می‌گیرد که برای نواختن موسیقی یا گوش دادن به موسیقی‌های محلی گرد هم می‌آیند و از این طریق، بر لذت خود از تماشای چشم‌اندازهای شگفت‌انگیز آب می‌افزایند. در فاصله‌های دور از سواحل، مردانی به چشم می‌خورد که در حال انجام مسابقه سنتی باستانی ترکمنستان به نام Palvans (پهلوانان) هستند و جمعیت بی‌شماری را گرد خود جمع می‌کنند.
سوارکاری ماهرانه مردان بر اسب‌هایی بسیار زیبا و تنومند، بخش بسیار محبوب جشن‌های نوروزی ترکمنستان محسوب می‌شود که حتی گردشگرانی از جهان را در سال نو به این کشور جذب می‌کند.
نوروز و برگزاری آئین عشایری در قزاقستان
نوروز برای مردم قزاق یک عید بسیار مهم به‌شمار می‌رود که در روز بیست و یکم ماه مارس، یعنی روز اعتدال بهاری آغاز می‌شود. نوروز در میان مردم قزاقستان به عنوان نماد خوبی، سلامت، شادی و عشق شناخته شده است و به همین دلیل، تمام افراد تلاش می‌کنند در این روز از طریق بازدید با آشنایان و دوستان، عشق و وفاداری خود را نسبت به آن‌ها ثابت کنند.
یکی از بهترین آئین مردم قزاقستان در نوروز این است که همه ناراحتی‌های خود را از دیگران می‌بخشند و می‌کوشند سال نو را بدون هیچ کینه‌ای آغاز کنند.
تمام شهرها و دهکده‌های کوچک و بزرگ سراسر قزاقستان در ایام سال نو به مراکزی برای برگزاری جشن و سرور تبدیل می‌شود، با این حال مردم بیشتر مایل به گرد هم آمدن در خانه‌های سنتی عشایری هستند که طی روزهای اول بهاری به همین مناسبت در گوشه و کنار شهرها برپا می‌شود. مردم در این خانه‌های عشایری کوچک به نواختن موسیقی و خواندنی شعرهای قومی مشغول می‌شوند و جوانان گرد تاب‌های بزرگ آویزانی با وسایل تزئینی به ترانه‌سرایی می‌پردازند.
"کوژه" مهم‌ترین و محبوب‌ترین غذای قزاقی‌ها در سال نو به حساب می‌آید که در میان آن‌ها به عنوان نماد نوروز شناخته شده است. این غذا هفت ترکیب اصلی را در بر می‌گیرد که هر یک از این ترکیبات به معناهای مختلفی مانند شادی، موفقیت، هوش، سلامت، امنیت و زیرکی در میان مردم کشور شناخته شده است.
نوروز در آذربایجان، یادآور گذشته آتشین زرتشت
مردم آذربایجان، به پیروی از اجداد آتش‌پرست خود یعنی زرتشتیان، هر سال جشن نوروز را با روشن کردن آتش‌هایی بزرگ برگزار می‌کنند. اگرچه نوروز را رژیم شوروی به آذربایجان وارد کرد، با این حال مردم از آن پس تاکنون این جشن را برگزار کرده‌اند و روزها و لحظاتی به‌یاد ماندنی را در کنار عزیزان برای خود رقم زده‌اند. برای مردم این کشور، جشن نوروز با گرامی‌داشت چهار عنصر آب، آتش، خاک و هوا همراه است و در همه مراسم آن‌ها آثاری از احترام به این عناصر به چشم می‌خورد.
باقلوا، شکرپاره و گوگال که به ترتیب نماد ستاره‌ها، ماه و خورشید است، در سفره مردم آذربایجان طی روزهای سال نو قرار دارد و این در حالی است که غذاهای اصلی آن‌ها را ترکیبات مختلف با برنج، گوشت، کباب و دلمه تشکیل می‌دهد.
خیابان‌های سراسر آذربایجان را در ایام سال نو، برگزاری جشن‌های مختلف فرا می‌گیرد که در آن‌ها مردم با ارائه هنرهای نمایشی خود مانند تئاتر مردم را شاد و خندان نگه می‌دارند. جالب است بدانید که مردم آذربایجان از یک ماه قبل از شروع سال نو، هر هفته در روزهای سه‌شنبه یکی از عناصر اصلی طبیعت یعنی آب، آتش، هوا و خاک را گرامی می‌دارند، ضمن اینکه به پاس قدردانی از طبیعت به کاشت درختان می‌پردازند.
اعضای خانواده‌های آذربایجانی در شب آخر سال گرد هم می‌آیند و به امید رهایی از تمام مشکلات سال گذشته، به یکدیگر آب می‌پاشند. پذیرایی از مهمان‌ها با هفت ظرف و محتویاتی که با حرف "س" شروع می‌شود یک رسم اجباری میان مردم آذربایجان به‌شمار می‌رود و جالب اینکه طی روزهای سال نو، درهای منازل به نماد مهمان‌نوازی به هیچ عنوان قفل نمی‌شود.
از دیگر باورهای جالب میان مردم آذربایجان می‌توان به دسته‌بندی چهار روز اول سال نو برای فصل‌های مختلف اشاره کرد به این صورت که روز اول سال را بهار، روز دوم را نماد تابستان، روز سوم را نشانه پاییز و روز چهارم را نماد زمستان می‌دانند و هوای هر روز را پیشگوی اتفاقات در هر فصل مرتبط تصور می‌کنند.
افغانستان، میزبان معنوی نوروز
اگرچه مردم افغانستان نیز نوروز را بسیار مشابه با ساکنان کشورهای همسایه خود برگزار می‌کنند، با این حال استان بلخ این کشور به عنوان "میزبان معنوی نوروز" در جهان شناخته شده است. بسیاری از مورخان بر این باور هستند که زرتشت، به عنوان پیامبر باستانی، برای اولین بار در استان بلخ افغانستان رسالت خود را در راهنمایی بشر آغاز کرد و سپس به هدایت مردم پرداخت.
نوروز در افغانستان فراز و نشیب‌های بی‌شماری را تجربه کرده است؛ به عنوان مثال در دهه ۱۹۹۰ طالبان جشن عید سال نو را به عنوان جشن بت‌پرستی اعلام کرد و به ممنوعیت برگزاری هر گونه آئینی توسط مردم در این زمینه پرداخت. با این حال، نوروز همواره محبوبیت خود را میان مردم این کشور حفظ کرده است به طوری که هر ساله مزار شریف، مرکز استان بلخ، میزبان میلیون‌ها نفر از مردم کشور است که برای برگزاری جشن اصلی سال یعنی "جشن گل سرخ" گرد هم می‌آیند و به جشن و سرور در دشت‌های سبز پوشیده در شکوفه‌های قرمز می‌پردازند.
"بزکشی" به عنوان ورزش ملی افغانستان یکی از مهم‌ترین آئین سال نوی مردم این کشور محسوب می‌شود که در این بازی گروهی، افراد سوار بر اسب برای جابه‌جا کردن لاشه یک بز ذبح شده با یکدیگر رقابت می‌کنند و آن را در محل مشخصی که معمولاً به شکل یک دایره سفید است قرار می‌دهند.
"کلوچه نوروزی" که با آرد برنج درست می‌شود، "سبزی چلو افغانی" با ترکیبات اسفناج، برنج و گوشت بره و همچنین "هفت میوه" که ترکیبی از هفت میوه خشک شده و آجیل را در بر می‌گیرد، خوراکی‌های اصلی افغانستان در سال نو محسوب می‌شود که در میان مردم کشور از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار است.
نظر شما