به گزارش خبرنگار ایمنا، خنده به بهترین وجه به عنوان یک پاسخ فیزیولوژیکی به شوخ طبعی توصیف می‌شود و به عنوان یک نشانه ارتباطی غیرکلامی، نقش عمده‌ای در ارتباطات اجتماعی ایفا می‌کند. در این میان با خنده‌های عصبی نیز مواجه هستیم که در واقع خنده‌هایی واقعی نیستند، بلکه واکنشی فیزیکی به استرس، تنش، سردرگمی یا اضطراب است. قهقهه‌زدن در موقعیت‌های استرس‌زا می‌تواند شرم‌آور باشد، اما با این حال خنده عصبی یک واکنش طبیعی و بسیار رایج است.
خنده عصبی، اولین بار توسط روانشناس استنلی میلگرام در دهه ۱۹۶۰ مورد مطالعه قرار گرفت. میلگرام آزمایش‌های اطاعت معروفی را انجام داد که در آن به شرکت‌کنندگانی که به آنها «معلم» گفته می‌شد، آموزش داده می‌شد که به خاطر پاسخ‌های اشتباه، «یادگیرندگان» را شوکه کنند.
قدرت شوک‌ها از یک شوک خفیف ۱۵ ولت به شوک شدید ۴۵۰ ولت افزایش یافت. اگرچه زبان‌آموزان شوک‌هایی دریافت نمی‌کردند، اما معلمان معتقد بودند که دریافت کرده‌اند. جالب اینجا است که برخی از یادگیرندگان با شنیدن فریادهایی از زبان‌آموزانی که شوکه شده بودند، می‌خندیدند و خنده عصبی با افزایش ولتاژ بالا می‌رفت.
در حالی که خنده‌ها ممکن است بی‌ادبانه و نادرست به نظر برسد، معلمان به وضوح هنگام اجرای مجازات‌های دردناک احساس ناراحتی کردند و در نتیجه، احساسات شدید منجر به یک پاسخ فیزیولوژیکی به شکل خنده شد.
دلایل بروز خنده در شرایط نامناسب
خنده در شرایط نامناسب نشان می‌دهد که می‌خواهید با این رفتار، واکنشی به یک تجربه دراماتیک یا تغییر در زندگی داشته باشید و بدن به گونه‌ای متفاوت و غیرقابل انتظار به شرایط پاسخ می‌دهد؛ در واقع بدن می‌خواهد با این روش حواس شما را پرت کند تا با شرایط کنار بیاید.
خویشتن داری عاطفی زمانی اتفاق می‌افتد که احساسات خیلی عمیق می‌شود، با شرایط سازگار نیست و از کنترل شما خارج خواهد شد، البته این واکنش‌ها کوتاه بوده، اما ممکن است باعث ایجاد حس خجالت و اضطراب شود و فرد را از جامعه دور و منزوی کند.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۱ انجام شد و نشان داد که بچه‌های مبتلا به اوتیسم به طور معمول راه‌های غیرطبیعی‌تری برای نشان دادن احساسات خود دارند، زیرا افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند، شرایط اجتماعی را به خوبی متوجه نمی‌شوند و ممکن است به مباحثی که بامزه نیستند هم بخندند.
تأثیر تیروئید پرکار بر خنده‌های عصبی
هنگامی که غده تیروئید مقدار زیادی هورمون تولید کند، باعث ایجاد تیروئید پرکار خواهد شد، این هورمون‌ها انرژی سلولی مغز را مدیریت می‌کند و ممکن است عامل ایجاد مشکلات مختلفی از جمله خنده عصبی باشد. بسیاری از افراد هنگام ناراحتی می‌خندند و این موضوع زمانی اتفاق می‌افتد که یک تجربه ناراحت‌کننده یا نگران‌کننده برایشان رخ داده باشد؛ از طرفی ممکن است بعد از یک اتفاق ترسناک نیز چنین حالتی به وجود بیاید.
اگر سیستم ایمنی مقدار زیادی پادتن تولید کند و به سلول‌های تیروئید بچسبد، باعث ایجاد بیماری گریوز می‌شود. هنگامی که سلول‌ها به تیروئید می‌رسد، بیش از حد تحریک و این موضوع باعث می‌شود که تولید هورمون افزایش یابد که روی سیستم عصبی اثرگذار است و عاملی برای خنده عصبی خواهد بود.
وقتی می‌شنوید یا می‌بینید که شخص دیگری می‌خندد، باعث می‌شود که شما هم بخندید. این تجربه حتی در موقعیت‌های نامناسب نیز رخ می‌دهد. اگر یک نفر شروع به خندیدن کند، ممکن است شما هم این کار را انجام دهید، حتی اگر موضوع خنده‌داری وجود نداشته باشد.
احساس خامی و پوچی و اضطراب
هنگامی که احساس خوبی نداشته باشید، خیلی زیاد در مورد رفتار خود در شرایط مختلف فکر و احساس می‌کنید نمی‌توانید آن را مدیریت کنید؛ در نتیجه یک رفتار عجیب از خود نشان می‌دهید، چراکه از درون با خود درگیر هستید و این موضوع نیز می‌تواند عاملی برای بروز خنده عصبی باشد.
تحقیقات نشان می‌دهند که خنده عصبی راهی برای آزاد کردن انرژی منفی حاصل از اضطراب است. در واقع این نوع خنده به شما کمک می‌کند تا آرام شوید و عصبانیت و ناراحتی خود را فروکش کنید تا تعادل را در شرایط استرس‌زا به دست بیاورید. خنده در شرایط نامناسب گاهی اوقات یک راه برای ذهن ناخودآگاه است که به خود اطمینان دهد که همه شرایط خوب است و می‌خواهد خود را به این احساس برساند که با تهدیدی روبه‌رو نیست و نباید بابت موضوعی نگران باشد.
چگونه خنده عصبی را کنترل کنیم؟
دست کشیدن از انجام رفتارهای مختلف دشوار بوده است و به خصوص در مورد یک عادت خودکار مانند خنده عصبی، صادق است. بهترین کار این است که این رفتار را با موضوعی مثبت جایگزین کنید؛ به عنوان مثال می‌توانید هنگام بروز خنده عصبی، سر خود را تکان دهید.
گام بعدی برای توقف خنده عصبی، دقت در الگوهای بروز این رفتار است. از خود بپرسید که چه موضوعی باعث بروز خنده عصبی می‌شود؛ گرچه شناسایی الگوها و عادات ممکن است کمی طول بکشد. با آگاهی از الگوهای رفتاری خود، هدف از بروز خنده عصبی را تعیین کنید. شما برای رفع تنش می‌خندید؟ آیا با خنده عصبی سکوت بین گفت‌وگو را پر می‌کنید؟ آیا خنده عصبی راهی برای جلوگیری از بروز یک حالت عاطفی منفی است؟ هنگامی که علل خنده عصبی را مشخص کردید، به این فکر کنید که چرا در آن لحظات می‌خندید و هدفتان از خنده‌های عصبی چیست.
پیتر گولویتزر، استاد روانشناسی، قدرت تعیین اهداف را بررسی کرده است. یافته‌های او نشان می‌دهد هنگامی که حسی برای واکنش خود در یک موقعیت خاص ایجاد کنید، میزان موفقیت خود را افزایش خواهید داد. هنگامی که الگویی از آنچه باعث خنده عصبی شما می‌شود را پیدا کردید، می‌توانید برای جلوگیری از بروز خنده عصبی، شرایط را تغییر دهید.
هنگامی که در حین صحبت با یک نفر شروع به بروز خنده عصبی می‌کنید، یک نفس عمیق بکشید و سعی کنید احساس طرف مقابل را تصور کنید. هدف از همدلی، درک احساسات فردی است که با او صحبت می‌کنید، این کار می‌تواند به شما کمک کند تا کمتر بر احساس ناراحتی خود در لحظه تمرکز کنید و بیشتر بر وضعیت روانی فرد مقابل متمرکز باشید.
نظر شما