به گزارش خبرنگار ایمنا و بر اساس یادداشتی که احسان تمنده، کارشناس ارشد فیزیک سامانه‌های پیچیده در اختیار این رسانه قرار داد، «اینشتین» پس از موفقیت‌های بزرگش و در پی تحولات شگرفی که در عرصه فیزیک ایجاد کرد، به فکر یک اقدام بنیادین و انقلابی در فیزیک افتاد. اینشتین معتقد بود که طبیعت و کل جهان، ساختاری واحد و به هم پیوسته دارد؛ بنابراین نظریات مطرح در فیزیک نیز که سعی دارد رفتار جهان را در قالب روابط ریاضی تبیین کند، نمی‌تواند نظریات مستقل و جدا از هم باشد.
وی معتقد بود نیروهای الکتریسیته، مغناطیس و گرانش با هم رابطه مستقیم دارد و تفکیک‌ناپذیر است. اینشتین به این نتیجه رسیده بود که به جای نظریات متفاوت و مستقل الکترومغناطیس و نسبیت عام، باید نظریه واحدی در فیزیک وجود داشته‌باشد که بتواند رفتار تمام پدیده‌های جهان را به طور یکپارچه توضیح دهد. به عنوان مثال این نظریه واحد باید بتواند رفتار تمام نیروها و میدان‌های دخیل در جهان را با فرمول‌بندی ریاضی واحدی مشخص کند؛ بر همین اساس اینشتین نظریه‌ای تحت عنوان «میدان واحد» ارائه داد.
اینشتین جست‌وجوی خود برای کشف و فرمول‌بندی نظریه میدان واحد را از اوایل دهه ۲۰ میلادی آغاز و نخستین مقاله خود را نیز در این مورد و در سال ۱۹۲۲ منتشر کرد؛ البته به دلیل این که در آن زمان تنها نیروهای شناخته شده جهان، گرانش و الکترومغناطیسی بود و تنها ذرات کشف شده جهان نیز دو ذره الکترون و پروتون بود، نظریه ارائه شده انیشتین جامع و کامل نبود. فیزیکدانهای دیگری نظیر «هرمان وایل تئودور کالوزا» برای فرمول‌بندی نظریه میدان واحد انیشتین، تلاش کردند و با اینکه نتایج جالبی به‌دست آوردند، اما هیچ‌کدام کامل نبود.
در دهه ۳۰ میلادی با کشف نیروی هسته‌ای مشخص شد که فرمول‌بندی نظریه میدان واحد، سخت‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد؛ زیرا رفتار این نیرو نسبت به دیگر موارد شناخته شده بسیار متفاوت بود، اما اینشتین هیچ‌گاه از جست‌وجو برای کشف نظریه میدان واحد دست نکشید و تلاش برای فرمول‌بندی این نظریه آرمانی فیزیک را تا واپسین روزهای زندگی خود ادامه داد. وی همواره به مسائل بنیادین و مفاهیم عمیق فلسفی مرتبط با نظریات علمی علاقه بسیار داشت و شاید همین دیدگاه بود که انیشتین را به فرمول‌بندی نظریه میدان واحد علاقه‌مند کرده بود که تقریباً تمامی ۳۰ سال پایانی عمرش را وقف یافتن چنین نظریه‌ای کرد.
انیشتین در سال ۱۹۴۹ نسخه کامل‌تری از نظریه میدان واحد خود منتشر کرد، اما سرانجام نتوانست به نسخه جامع و کاملی از این نظریه اسرارآمیز دست پیدا کند. خوشبختانه تلاش‌های وی پس از چند دهه به ثمر رسید و به یکی از مهم‌ترین نگرش‌های علمی عصر حاضر جهان تبدیل شد؛ به گونه‌ای که اکنون فیزیکدانهای بسیاری در تلاش هستند تا به کمک نظریات نوینی مانند نظریه ابر ریسمان و نسخه تعمیم یافته آن یعنی نظریه M ، آرزوی دیرینه اینشتین یعنی دستیابی به یک نظریه واحد در فیزیک را که بتواند رفتار تمام نیروهای جهان را در قالب ریاضی واحد مشخص کند، محقق سازند.
نظر شما