به گزارش خبرنگار ایمنا، ایجاد «امید» در جامعه، حس امنیت داشتن را القا می‌کند و افراد را به سمت تلاش بیشتر برای دستیابی به موفقیت‌ها سوق می‌دهد؛ از طرفی امید اجتماعی، خوش‌بینی و امیدواری نسبت به آینده را در دل افراد ایجاد می‌سازد.
تزریق امید در جامعه در همه سطوح ضروری است و مردم با داشتن این ویژگی، می‌توانند برای پیشبرد امور حکومت گام بردارند؛ از سوی دیگر همراهی بهتری با ارکان حکومت در تحقق امور و طرح‌ها خواهند داشت.
امید یک ملت و امت نسبت به آینده، برگرفته از غرور ملی، حس وطن‌دوستی و اعتماد به نفس است؛ انگیزه و شوق برای تلاش، تاب‌آوری و تحمل مشکلات، ظرفیت آرزومندی و داشتن آرزوهای بزرگ، همگی از نشانه‌های یک انسان یا ملت امیدوار محسوب می‌شود.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنرانی زنده و تلویزیونی خود در نخستین روز از سال ۱۴۰۱ ضمن تبریک عید نوروز و آغاز قرن جدید، در تبیین شعار امسال، تنها راه دستیابی به پیشرفت عادلانه و حل مشکل فقر را حرکت به سمت اقتصاد دانش‌بنیان خواندند.
ایشان با تأکید بر اینکه امید، منشأ همه حرکت‌ها و پیشرفت‌ها است، گفتند: کسانی که برای مردم سخن می‌گویند، مطلب می‌نویسند یا پیام می‌فرستند، هر چه می‌توانند در مردم امید ایجاد کنند؛ زیرا امید عامل مهم پیشرفت است.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با اشاره به اینکه خداوند متعال، زمینه‌های امید را برای ملت ایران فراهم کرده است، خاطرنشان کردند: بگذارید دشمنان از امیدواری ملت ایران به خشم بیایند.
برای بررسی چگونگی امیدآفرینی در جامعه که رهبر معظم انقلاب در سخنرانی روز اول فروردین فرمودند با حجت‌الاسلام علیرضا باطنی، دبیر مجمع نیروهای انقلاب اصفهان به گفت‌وگو پرداختیم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
تا چه میزان ضرورت تقویت امید در جامعه می‌تواند مشکلات را برطرف سازد؟
بخشی از فرمایشات نوروزی مقام معظم رهبری به موضوع امید، اختصاص پیدا کرد. ایشان فرمودند که امید، عامل مهم حرکت و پیشرفت مردم ما است و افرادی که برای مردم سخن می‌گویند، باید برای آنان امید ایجاد کنند.
موضوع امید، ریشه در آموزه‌های دینی و اعتقادات ما دارد؛ از این رو فرمایشات رهبر معظم انقلاب، اشاره به بخشی از باورهای دینی و اعتقادی ما دارد. شیعه اساساً امید توأم با تلاش را به جامعه تزریق می‌کند. اگر بخواهیم این موضوع را کالبدشکافی کنیم، باید بگوییم امیدواری موتور محرک و پیشران جامعه است.
امید، نشاط اجتماعی را تضمین می‌کند. معتقدم مردم ایران بالاترین ضریب امیدواری را دارند؛ همچنین اهل حرکت‌های جهادی و خیرخواهی و نوع‌دوستی هستند.
فعالیت‌های علمی و دانش‌بنیان در عرصه نخبگان، مبین آن است که مردم ایران اهل صبوری در مشکلات و کمک‌های مومنانه هستند؛ مردمی که پای آرمان‌های خود ایستادند و برای آن جنگیدند. همه این‌ها حکایت از روح امید و امیدواری عملی در بین مردم دارد که فروغ این چراغ، باید روزبه‌روز بیشتر شود.
این در حالی است که عده‌ای حقوق می‌گیرند تا مردم را نا امید سازند و مدام آیه یاس می‌خوانند و از کاخ، کوخ می‌سازند تا فقط نیمه خالی لیوان دیده شود؛ البته از دشمن انتظاری جز این نمی‌رود.
اما در جبهه خودی، مردم باید موفقیت‌ها، پیشرفت‌ها و داشته‌های خود را باور کنند. تحقق رتبه‌های تک رقمی و دو رقمی، خودباوری نسل جوان فرهیخته و تحصیل کرده و رسیدن به مرز تکنولوژی و فناوری روز دنیا در برخی از زمینه‌ها، امنیت پایدار، حس مردم‌دوستی و فداکاری برای کشور، همگی جزو داشته‌های ما در جامعه محسوب می‌شود که باید به آن افتخار کنیم و امید به فردایی بهتر را نوید دهیم.
در حال حاضر توجه به داشته‌ها کم شده و در مقایسه با دیگر کشورها، داشته‌های خود را اندک می‌دانیم؛ به طوری که گاه موضوعات حل شدنی، به حدی بابت تفکرات منفی، بزرگ می‌شود که ذهن جامعه را درگیر خود می‌کند.
نقش امید به اندازه‌ای زیاد است که بدون آن، هیچ اقدامی صورت نخواهد گرفت و هیچ زندگی آغاز نخواهد شد. بنابراین امید، موتور محرکه و پیشران جامعه است؛ بنابراین همه باید در تزریق این روحیه به جامعه، به ویژه نسل جوان تلاش کنند تا قدم‌های بلندتری برای فردای بهتر برداشته شود.
حرکت مدنظر رهبر معظم انقلاب، حکایت از این دارد که خطری برای فروریختن باورهای جامعه در کمین است که ما باید در برابر آن بایستیم و اجازه ندهیم آیه یاس خواندن دشمن در جامعه، ذهن و دل جوان ایرانی اثر بگذارد و او را از حرکت بازدارد.
تا چه میزان می‌توانیم با تقویت امید در جامعه، مقابل تهاجم‌های دشمن بایستیم؟
بدون تردید دشمن درصدد از پای انداختن مردم ایران است؛ وقتی در جنگ سخت موفق به این خواسته نشد، سراغ جنگ نرم می‌رود. در جنگ نرم از ابزارهای مختلف و شگردهای گوناگون استفاده می‌شود و خمیر مایه همه ترفندها و ابزارهای دشمن، القای ناامیدی است.
جامعه‌ای که امید به فردای خود نداشته باشد، دست به هیچ کاری نخواهد زد. دشمن برای از بین بردن امید در جامعه تلاش می‌کند؛ از این رو در جبهه خودی، عده‌ای باید بایستند تا با این جنگ نرم دشمن مقابله کنند.
متأسفانه برخی، خواسته یا ناخواسته در زمین دشمن بازی می‌کنند، در مسیر طراحی دشمن حرف می‌زنند و در فضای مجازی و حقیقی پیام می‌گذارند و توجهی ندارند که اظهارنظر و بیان و پرداختن به موضوعات کم‌اهمیت، با فکر جوان و مردم چه می‌کند.
در حال حاضر رسالت تاریخی نخبگان و خواص جامعه این است که از ابزارهایی استفاده کنند که باعث نشاط، امید و امیدواری و تلاش بیشتر در جامعه شود. این خواسته، نه تنها درخواست انقلابی مسئولان است، بلکه در باورهای دینی ما و در آیات و روایات، ریشه دارد.
افرادی که باورهای دینی شیعه را قبول نداشته باشند و خودشان را انقلابی ندانند ولی ایرانی بدانند، برای فردای بهتر ایران هم که شده باید روح امید را تقویت کنند و از یاس‌آفرینی اجتناب ورزند.
نظر شما