به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پیاده‌روی ساکنان یک شهر نه تنها به بهبود کیفیت محیط زیست کمک می‌کند، بلکه در کاهش آلودگی هوا، اثرات جزایر گرمایی، به حداقل رساندن ترافیک و سوانح خودرویی و در نهایت، سلامت انسان نیز نقش مهمی به عهده دارد. بدیهی است که اتخاذ این رویکرد به راحتی امکان‌پذیر نمی‌شود و در مناطق شهری که به مدت بیش از یک قرن در مالکیت خودروها قرار داشته و برای آن‌ها طراحی شده، بسیار چالش‌برانگیز است. البته تحقیقات زیادی در سراسر جهان برای ایجاد تحولات شهری انجام شده است و مدیران از خلاقیت‌های بسیاری برای افزایش گرایش مردم به تردد سبز بهره گرفته‌اند، اما همچنان لازم است تدابیری اندیشیده شود تا پیاده‌روی به شیوه تردد غالب شهری تبدیل شود و مزایای خود را برای شهر و شهروندی به ارمغان آورد.
اگرچه طراحان شهری به طور پیوسته در تلاش هستند زیرساخت‌های شهری را تغییر دهند به این امید که افراد بیشتری را به سمت اتخاذ پیاده‌روی برای انجام امور روزانه خود سوق دهند اما این افراد همچنان از مقصد و مدت زمان سفر هر شهروند بی‌خبر هستند که همین امر چالش بزرگی برای افزایش قابلیت پیاده‌روی شهرها به شمار می‌رود.
ترویج پیاده‌روی از طریق روابط اجتماعی
شواهد حاکی است که بسیاری از رفتارهای انسانی متأثر از روابط اجتماعی تغییر پیدا می‌کند. به عنوان مثال اتخاذ فناوری‌های جدید در زندگی روزمره و حتی فرصت‌های اشتغال تحت تأثیر روابط اجتماعی افراد قرار می‌گیرد و می‌تواند تا پایان عمر یک شخص با او همراه باشد. حتی گروهی از محققان با انجام مطالعات بیشتر به این نتیجه رسیدند که اگر اضافه وزن در میان گروهی از مردم رایج شود، افرادی که با آن‌ها در ارتباط هستند نیز تمایل به چاقی پیدا می‌کنند بدون اینکه به عواقب و مضرات آن برای سلامت فکر کنند.
در این راستا، بسیاری از محققان اخیراً کوشیده‌اند از طریق تقویت روابط میان ساکنان شهری به گسترش پیاده‌روی میان آنان نیز کمک کنند. به عنوان مثال، صرف نظر از اینکه جنسیت، طبقه اجتماعی و مسافت تا مقصد نیز بر انتخاب نحوه تردد افراد تأثیر می‌گذارد، اگر یک دانش‌آموز به همراه خواهر یا دوست خود به مدرسه برود، اغلب مایل است به صورت پیاده مسیر را سپری کند. از سوی دیگر، خانواده‌ها به هنگام گردش در شهر یا بازدید از مناطق جذاب شهری ترجیح می‌دهند با دوستان خانوادگی و از طریق پیاده‌روی لذت سفر خود را دو چندان کنند. از همه مهم‌تر اینکه، انتخاب مسیر که به اصطلاح "مسیریابی اجتماعی" نامیده می‌شود در پیاده‌روی به ویژه همراه با سایرین تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
مسیریابی اجتماعی
از بهترین نمونه‌های مسیریابی اجتماعی می‌توان به قدم زدن دو یا چند فرد با یکدیگر اشاره کرد که برای رسیدن به یک مقصد مشترک تلاش می‌کنند و حتی گاهی به رقابت می‌پردازند. آن‌ها از قبل مقصد سفر خود را می‌دانند و در انتخاب بهترین مسیر به گفتگو می‌پردازند. این شرایط زمانی جنبه اجتماعی خود را از دست می‌دهد که تصمیم‌گیری‌ها تنها به عهده یک شخص باشد و دیگران تنها از اوامر یا راهنمایی‌های او پیروی کنند. در هر دو مورد، خواه افراد با یکدیگر تصمیم بگیرند یا یک فرد راهنما داشته باشند از نمونه‌های مسیریابی اجتماعی قدرتمند به شمار می‌رود چرا که تصمیم‌گیری متأثر از مردم است.
مسیریابی اجتماعی می‌تواند عادات پیاده‌روی را تحت تأثیر قرار دهد و در انتخاب مسیر سفر نیز نقش مهمی ایفا کند. زمانی که یک فرد بداند که دیگران به سمت مقصد او در حرکت هستند به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه آنان را در مسیر خود پیروی می‌کند. علاوه بر این، مردم ممکن است بدون توجه قبلی، مسیر بین دو ساختمان را به علت شرایط فیزیکی سپری کنند که این وضعیت نمونه‌ای از مسیریابی ضعیف است.
شهر اجتماعی
مردم به طور معمول از انواع مسیریابی اجتماعی در حین پیاده‌روی خود بهره می‌گیرند. نرم‌افزارهایی نظیر نقشه گوگل نیز به آن‌ها در یافتن مسیر کمک می‌کند با این حال از نقص‌های زیادی نیز برخوردار است و می‌تواند راهنمایی‌های متفاوتی به افرادی ارائه دهد که در یک مسیر و به سمت یک مقصد واحد در حرکت هستند.
مدیران و طراحان شهری به منظور ایجاد شهرهایی با قابلیت پیاده‌روی باید ویژگی‌های فیزیکی مناطق را با دقت مورد توجه قرار دهند تا مردم به را به پیاده‌روی هر چه بیشتر تشویق کنند. درک تعاملات اجتماعی بین مردم که بر انتخاب‌های آن‌ها در زمینه مقصد و زمان سفر تأثیر می‌گذارد نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند نگرش آن‌ها را برای اتخاذ رویکرد پیاده‌محور تغییر دهد.
نظر شما