مرتضی پدریان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به انتشار کلیپ دختری به نام "هلیا" که در درگیری و نزاع دسته جمعی اقدام به قمه کشی کرده بود، در خصوص افزایش آمار بزهکاری دختران و زنان، اظهار کرد: اصل افزایش بزهکاری و آثار اجتماعی آن حائز اهمیت است، متأسفانه موارد این نوع بزهکاری در جامعه ما فراوانی بسیاری پیدا کرده است.
وی با بیان اینکه آسیب‌های اجتماعی و از آن جمله ناهنجاری‌های زنان و دختران در حال افزایش است، تصریح کرد: بر اساس مطالعات علمی آسیب‌زایی یک زن معادل ۲۷۰ مرد است، یعنی میزان وزن و تأثیرگذاری بزهکاری زنان در جامعه بیشتر است.
وی با بیان اینکه امروز شاهد ورود زنان به نزاع‌های دسته جمعی و حمل سلاح توسط آنها هستیم، ادامه داد: گویا زنان با انجام این حرکات علاقمند به خودنمایی در جامعه هستند.
نبود امید اجتماعی جامعه را دچار خشونت و سرخوردگی کرده است
پدریان اظهار کرد: برخوردها و نبود امید اجتماعی، جامعه را پر از خشونت و دچار یک نوع سرخوردگی اجتماعی کرده که این سرخوردگی در قالب پرخاشگری و خشم خود را نشان می‌دهد. این پدیده‌ای است که ما در آینده شکل‌های وحشتناک‌تر و وقیح‌تری از آن را خواهیم دید.
وی با انتقاد به خانواده و کارکردهای این نهاد اجتماعی، گفت: خانه‌های ما به خوابگاه و خانواده‌های ما به هم‌خانه تبدیل شده است. یعنی ما در یک فرایندی قرار گرفته‌ایم که خانه‌های ما از کارکرد اصلی خود دور شده است.
این استاد دانشگاه اظهار کرد: محبت، دوست داشتن، باهم بودن، درک یکدیگر، همدلی کردن پدیده‌هایی است که محل سکونت را به خانه تبدیل می‌کند و اگر این آیتم‌ها وجود نداشته باشد، خانه تبدیل به خوابگاه می‌شود. اگر این آیتم‌ها وجود نداشته باشد افراد یک خانواده هم خوابگاهی هستند و وقتی این اتفاق افتاد میزان کنترل والدین روی رفتار فرزندان کاهش می‌یابد و یک نوع حالت ذره‌ای شدن در خانواده شکل می‌گیرد که نتیجه آن رشد رفتارهای نابهنجار در بین اعضای جامعه است.
وی تصریح کرد: اگر این مسائل را با مسائل اقتصادی پیوند بزنیم که سرپرست خانه به هر دلیلی قادر به تأمین نیازهای اعضای خانواده نباشد، یک نوع حالت رهاشدگی از طرف والدین اتفاق می‌افتد و این باعث می‌شود افراد به سمت گروه‌های هم‌سال خود گرایش پیدا کنند که در دل آنها رفتارهای نابهنجار شکل می‌گیرد.
عدم تخلیه هیجان دختران و زنان را به سمت انتقام گیری سوق می‌دهد
پدریان با بیان اینکه در نظام آموزشی ما موضوعی به نام آموزش، سبک زندگی و رفتارهای مبتنی بر هنر زیستن وجود ندارد، اظهار کرد: به طور کلی نظام آموزشی ما، نظامی است که می‌خواهد برخی داده‌های به اصطلاح علمی را به دانش‌آموز منتقل کند، وقتی ما هنر زیستن را در سیستم آموزشی نمی‌آموزیم و در رسانه‌های جمعی هم هنر زیستن آموزش داده نشود، خود به خود به دسته‌ای داده‌های خشک علمی می‌رسیم و اینکه چطور زندگی کنیم و انسانیت را در خودمان تقویت کنیم، مفقود می‌ماند.
وی خاطرنشان کرد: انگار در جامعه ما کسی به فکر حل مسائل و آسیب‌های اجتماعی نیست، راهکارهایی برای حل مسائل اجتماعی وجود دارد اما اگر به دنبال راهکار کوتاه مدت و آنی باشیم نتایج معکوس می‌شود.
این جامعه‌شناس اظهار می‌کند: همه اعضای جامعه ما نیاز دارند که تخلیه هیجان داشته باشند. وقتی دختران و زنان در صحنه‌ها و کنشگری‌های اجتماعی محدود می‌شوند و فضای زیستی آنها ناامن می‌شود دسته‌ای از این افراد به سمت انتقام گیری حرکت می‌کنند که این انتقام گیری یا از نظام اجتماعی یا از همگروه‌هایشان است.
وی افزود: به نظرم این رفتار که شما می‌بینید که دختران اینگونه رفتار می‌کنند، خشم نهفته‌ای است که به دلیل نبودن فضای جامعه شکل گرفته و در قالب یک پرخاشگری توأم با درآوردن سلاح سرد و استفاده از کلمه‌های رکیک خودش را نشان می‌دهد.
نظر شما