اخلاقی‌تر زندگی کنیم و هوای هم را بیشتر داشته باشیم

به گزارش خبرنگار ایمنا، و بر اساس یادداشتی که سیدحسن موسوی چلک رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران در اختیار این رسانه قرار داده است:

امروز عید می‌شود اما برای همه ما یکسان نیست، دوستانی هستند که بین دو عید عزیزانشان را از دست دادند و عید امسال کنار سفره هفت سین جایشان عجیب خالی است، اشک می‌ریزیم و خوبی‌هایشان را یادآوری می‌کنیم و گاهی اوقات هم حسرت می‌خوریم. برای شادی روح آنها و بازماندگان دعا می‌کنیم، اما باید بپذیریم که زندگی همچنان جریان دارد، بنابراین باید زیست و آن هم زیستی نیکو.

باید دوست بداریم و دوست داشته شویم، مهربانی کنیم و مهربانی بینیم، شادی کنیم و به دیگران هم شادی هدیه دهیم، این را به خود یادآوری می‌کنم که زندگی در سایه دوست داشتن‌ها و عشق ورزیدن‌ها معنا پیدا می‌کند.

علاوه بر ابراز همدردی با همه خانواده‌هایی که بین دو نوروز عید سعید باستانی عزادار شدند، از خداوند بزرگ می‌خواهم که روحشان را غریق رحمت خود کند و به ما توانی دهد تا هستیم قدر همدیگر را بدانیم.

به قول مولوی:

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که ناگه ز یکدیگر نمانیم

چو بر گورم بخواهی بوسه دادن رخم را بوسه ده اکنون همانیم

حال که زمزمه گرم بهاران از دشت سپید زمان به گوش می‌رسد تا دل و جان‌مان را میزبان «خدای بهار آفرین» کنیم فرصتی است تا یادآوری کنیم که «نوروز» همیشه حامل پیام‌های انسانی از قبیل ترویج مهربانی، نوع دوستی، مردم داری، نشاط بوده و هست.

صدای کوبه «عمو نوروز» را بهانه کنیم تا به خود قول دهیم که اخلاقی‌تر زندگی کنیم. موضوعی که ترویج آن فلسفه بعثت پیامبر اکرم (ص) اعلام شده است. اخلاقی که می‌تواند مهمترین عامل تقویت پیوند و همبستگی اجتماعی باشد و بی دلیل نیست که خداوند در قرآن از این ویژگی پیامبر به عنوان «خلق عظیم» یاد می‌شود.

در حالی که امروز از ضعف اخلاق رنج می‌بریم و دروغ و چاپلوسی و بی‌تفاوتی دارد جایگاه مهمتری از صداقت پیدا می‌کند و کنار گذاشتن افراد صادق و مسئولیت پذیر دارد به یک رویه تبدیل می‌شود که نشانه‌ای از غیراخلاقی‌تر مدیریت کردن در جامعه است. این در حالی است که حضور افراد صادق و مسئولیت پذیر می‌تواند در افزایش سرمایه اجتماعی که عامل مهم دیگری در تقویت همبستگی اجتماعی است مؤثر واقع شود.

طبق آنچه که در دین اسلام بر آن تاکید شده، واگذاری مسئولیت و پذیرش مسئولیتی که تخصص و صلاحیتش را نداریم هر دو، نوعی خیانت محسوب می‌شود که با اخلاق مغایرت دارد. پیامبر اکرم (ص) در حدیثی می‌فرماید: اگر کسی شخصی را به عنوان رئیس بر چند نفر بگمارد و بداند در میان آنها یکی شایسته‌تر از او وجود دارد به خداوند و پیامبر او و تمامی مسلمین خیانت کرده است. همچنین در جای دیگر می‌فرماید که اگر کسی کاری را بپذیرد و بداند شایسته آن نیست، جایگاه او در قیامت آتش خواهد بود».

بیاییم اخلاق را فقط در خلق خوش تقلیل ندهیم که خود نوعی ظلم است. بیاییم در سایه اخلاق، مردمداری را سرلوحه زندگی مان قرار دهیم. «همبستگی اجتماعی» شعار سال ۱۴۰۰ انجمن مددکاران اجتماعی ایران و حتی شعار سال جهانی مددکاران اجتماعی هم «همبستگی اجتماعی و اتحاد جهانی» نام گذاری شده است زیرا بر این باوریم که «من هستم، چون ما هستیم».

بحران‌های مختلف از جمله «کرونا» اهمیت این مردمداری و بی‌تفاوت نبودن در قبال یکدیگر، فارغ از مرزهای جغرافیایی، نژادی و… را بیش از پیش نشان داد. انسان اجتماعی نمی‌تواند نسبت به آنچه که پیرامون او می‌گذرد بی‌تفاوت باشد. در این صورت است که شعر حافظ شیرازی در جامعه مصداق پیدا نمی‌کند:

یاری اندر کس نمی‌بینم، یاران را چه شد، دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟

شهریاران بود و خاک مهربانی این دیار، مهربانی کی سر آمد، مهربانان را چه شد؟

ضعف اخلاق و همبستگی اجتماعی، تهدیدی برای حوزه سلامت اجتماعی و امنیت اجتماعی است، همیشه این نکته را به خود یادآور می‌شوم که عشق به خانواده و مردم می‌تواند زیباترین عشق‌ها باشد و یکی از جلوه‌های عشق به مردم مسئولیت پذیری در قبال آنان است.

به طور یقین فلسفه خلقت دنیا، عشق است و آنچه نقش است در این این گنبد مینا، عشق است. بدون شک جامعه‌ای که عشق به مردم در آن جاری باشد، خشونت جایی ندارد و به راحتی دست همدیگر را می‌فشاریم. بی‌مناسبت ندیدم که از مطلبی که منتسب به «گاندی» است استفاده کنم تا به خود یادآوری کنم که "با انگشتان گره کرده، نمی‌توانم دست کسی را بفشارم. " همبستگی اجتماعی و «ما شدن‌ها» مستلزم تقویت ارتباطات اجتماعی، انسانی و ترویج مهربانی اجتماعی است که از جمله پیام‌های نوروز است.

با سپاس از تلاش‌های شما برای ساختن ایرانی آبادتر و به گویش مازندرانی «شمه خنابدون» (خانه‌تان آباد باد) و تبریک صمیمانه نوروز به شما، در آستانه سال جدید، با کمک از خواجه عبدالله انصاری از خداوند می‌خواهم که:

یا رب دل ما را تو به رحمت جان ده، درد همه را به صابری درمان ده

این بنده نمی‌داند که چه می‌باید خواست، داننده تویی هر آنچه خواهی آن ده