به گزارش خبرنگار ایمنا، از ابتدای این فصل فوتبال اروپا آلخاندرو گومز خواهان رفتن از جمع دلنشین آتالانتاهایی شده بود. اسب سرکش خیال او تاب ماندن نداشت و بر این باور بود که همه جا زندگی همین رنگ است. او انسانی است که عمیقاً دچار اشتباه است.
گومز که در آتالانتا، نمایش‌های جذابی با هم تیمی‌هایش ارائه داد و حسابی بر سر زبان‌ها افتاد، حالا با تیم آندلسی سویا به توافق رسید و چند شب پیش به این شهر سفر کرد تا احتمالاً از نیم فصل دوم در ترکیب جولن لوپتگی قرار بگیرد.
هیچکس نمی‌داند او به سرگذشت کدام طغیانگر نگریسته است که این‌چنین عشق بانوی ایتالیایی را نادیده می‌گیرد و به خوشبختی در آندلس (منطقه‌ای در اسپانیا) چشم می دوزد. هیچکس نمی‌داند چه کسی لذت کینه را برایش شیرین‌تر از گذشت، توصیف کرده که آتش خشم از این مرد سپیدموی (سرمربی آتالانتا) را شعله‌ورتر می‌سازد.
او باید به دوستانش بنگرد. به آن‌هایی که در کنارش برگامو (شهر آتلانتا) را به فوتبال دنیا معرفی کردند. به همان کسانی که در جستجوی خوشبختی میان بزرگان پا به پایش جنگیدند و به همان‌هایی که در غیاب یک یار، برابر دشمن ثروتمند از نفس افتادند.
آلخاندرو باید آن شب را به یاد بیاورد که نکند جای او این بار با "یوزپ ایلیچیچ" (مهاجم آتالانتا) نگون بخت عوض شود و همه این بار برای نبودنش، همسرش را نه، بلکه خودش را لعن و نفرین کنند. آلخاندرو باید از کینه و عداوت دوری کند.
او باید کاسانو را ببیند. از بدو جوانی، عصیانگر و یاغی بود اما چه شد؟ آلخاندرو باید به سخنانش گوش کند، کاسانو نیز معتقد است که گومز باید بابت تمام چیزهایی که دارد از گاسپرینی ممنون باشد.
هیچکس از او تقاضا ندارد که همچون گفته کاسانو بر پای مربی‌اش بیافتد اما کاپیتان باید بگذرد. باید بگذرد از هرچه که برایش ناخوشایند است. او در هیچ جای دیگر آن چیزی که در اینجا به دست آورده را تکرار نخواهد کرد.
نظر شما