به گزارش ایمنا هوشنگ گلشیری یکی از شاخص‌ترین چهره‌ها در ادبیات فارسی معاصر به شمار می‌رود. او یکی از اولین نویسندگان ایرانی است که در نوشتار خود از تکنیک‌های ادبی مدرن بهره گرفته است و همچنین از تأثیرگذارترین نویسندگان در پرورش نویسندگان جوان ایرانی می‌باشد.
بیوگرافی هوشنگ گلشیری
هوشنگ گلشیری ۲۵ اسفندماه ۱۳۱۶ در اصفهان متولد شد. وی در سال ۱۳۲۱ و در کودکی به همراه خانواده خود به آبادان رفت. هوشنگ مدت اقامت در آبادان یعنی از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۳۴ را در شکل‌دهی حیات فکری و احساسی خود بسیار تأثیرگذار می‌داند. پدر گلشیری کارگر بنا و سازنده‌ی مناره‌های شرکت نفت بود.
هوشنگ گلشیری روزهای جوانی خود را این‌گونه توصیف می‌کند: «از ۱۳۳۴ تا ۱۳۵۲ در اصفهان زیسته‌ام. تا ۱۳۳۷ آموختن و خواندن بود و آشنایی از درون با سنت‌های ریشه‌دار، آن هم آدمی که الخی بار آمده بود، در خانه‌ای شلوغ. ما شش بچه بودیم و یکی هم بعد آمد و مسکنمان اتاقی کوچک بود و صندوق خانه‌ای. خانه هم چند اتاق داشت با کلی آدم.
تابستان‌ها هم کار می‌کردیم، در بازار، من و برادر بزرگ‌تر و بعد از دیپلم گرفتن هم من باز مدّتی در کارخانه‌ای، مدّتی هم در بازار، در دکان رنگرزی و خرازی و بالاخره در دکان قنادی، کار کردم. مدّتی هم در تهران و در خاکبرداری زمینی که قرار بود برق آلستوم فعلی شود. بالاخره از دفتر اسناد رسمی سر درآوردم، پس از گرفتن دیپلم.»
گلشیری پس از گرفتن دیپلم برای مدتی به معلمی مشغول شد، او در سال ۱۳۳۸ تحصیل در رشتهٔ ادبیات فارسی را در دانشگاه اصفهان آغاز کرد.
آشنایی با انجمن ادبی صائب اتفاقی مهم در زندگی او بود. او از سال ۱۳۳۹ به این انجمن ادبی می‌رفت که این به تعبیر خودش «انجمن‌نشینی» از سال ۱۳۴۲ و ۱۳۴۳ ادامه داشت. شرکت در این جلسات علاوه بر آشنایی گلشیری با بعضی از نویسندگان آن روز اصفهان، زمینه‌ساز آشنایی وی با بعضی از فعالان سیاسی شد که موجبات دستگیری او در سال ۱۳۴۰ را فراهم کرد.
گلشیری کار ادبی را با جمع‌آوری فولکلور مناطق اصفهان در سال ۱۳۳۹ آغاز کرد. سپس مدتی شعر می‌سرود. خیلی زود دریافت که در این زمینه استعدادی ندارد؛ سرودن را کنار گذاشت و به نگارش داستان پرداخت.
وی در پایان سال ۱۳۴۱ از زندان آزاد شد و در همان سال از دانشکده ادبیات اصفهان فارغ‌التحصیل شد. هوشنگ گلشیری از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ بهرام بیضایی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران استاد بود.
جنگ اصفهان
اوایل دهه ۴۰ خورشیدی هوشنگ گلشیری و همفکرانش برای طرح دیدگاه‌های تازه خود در مقابل جریانات ادبی و سنت‌گرای انجمن شعر صائب در اصفهان سلسله جلساتی را تشکیل دادند که بعدها جنگ اصفهان نام گرفت. اولین جلسات در کنار قبر صائب برگزار شد. مجله جنگ اصفهان حاصل همین دوران است.
شازده احتجاب هوشنگ گلشیری
هوشنگ گلشیری با نوشتن رمان کوتاه «شازده احتجاب» در اواخر دهه‌ی ۴۰ شمسی و در سال ۱۳۴۸ به شهرت فراوانی دست یافت. این کتاب توسط «جیمی بوکان»، نویسنده‌ی اسکاتلندی، به زبان انگلیسی ترجمه شده است. این کتاب همچنین به زبان فرانسه نیز ترجمه شده است. بهمن فرمان‌آرا، کارگردان سی‌نما نیز فیلمی با نام «شازده احتجاب» و با اقتباس از این رمان ساخته است.
منتقدان و داستان‌نویسان و هنرمندان بسیاری در مورد این کتاب معروف نظر داده‌اند و زبان به ستایش آن گشوده‌اند. منوچهر آتشی، شاعر، «شازده احتجاب» را نقطه‌ی شروع درخشان رمان نو ایران می‌شناسد: «درست است که کوشش‌های دیگری هم در این عرصه صورت گرفته، اما کار تمام‌عیار گلشیری در سیمای «شازده احتجاب»، جای هیچ تردیدی باقی نمی‌گذارد که واقعاً بعد از «بوف کور» (و قصه‌های کوتاه بهرام صادقی)، «شازده احتجاب» زیباترین و پخته‌ترین اثر داستانی به زبان فارسی در زمان خود است.
همسر هوشنگ گلشیری
هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۵۸ با فرزانه طاهری که مترجم است ازدواج کرد.
فرزانه طاهری کیست؟
فرزانه طاهری ۱۶ آبان ۱۳۳۷ در تهران زاده شد. پدرش پرویز طاهری افسر شهربانی و مادرش اقدس خیرالدین زنی اهل کتاب بود. فرزانه پس از پایان مدرسه رشته ادبیات را در دانشگاه تهران ادامه داد. سپس با هوشنگ گلشیری، نویسنده سرشناس ایرانی ازدواج کرد و یک پسر و یک دختر به دنیا آورد. طاهری از زمان تحصیل به کار ترجمه می‌پرداخت. پس از آن نیز مدتی در حوزه علوم مرکز نشر دانشگاهی به ویراستاری پرداخت و مدتی نیز در مرکز مطالعات و تحقیقات شهرسازی - معماری ایران به کارهای ترجمه و ویراستاری پرداخت. اما بعد از آن حرفه ترجمه را به‌طور جدی و تخصصی در پیش گرفت و به زودی در محافل فرهنگی به عنوان یک مترجم دقیق و آگاه شناخته شد.
فرزندان هوشنگ گلشیری
هوشنگ گلشیری و فرزانه طاهری دارای دو فرزند به نام‌های غزل و باربد هستند.
خانواده هوشنگ گلشیری
احمد گلشیری برادر هوشنگ مترجم است، سیامک گلشیری برادرزاده او نیز نویسنده است. دیگر برادر زاده او سیاوش گلشیری نویسنده و منتقد است.
درگذشت هوشنگ گلشیری
هوشنگ گلشیری به دنبال یک دوره طولانی بیماری، که نخستین نشانه‌های آن از پاییز سال ۱۳۷۸ شروع شده بود، در ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ در بیمارستان ایرانمهر تهران در گذشت.
پیکر وی در امامزاده طاهر در مهرشهر کرج به خاک سپرده شد.
بنیاد هوشنگ گلشیری
بنیاد هوشنگ گلشیری به همت فرزانه طاهری، همسر هوشنگ گلشیری و تعدادی از دوستان و دوست‌داران هوشنگ گلشیری و پس از درگذشت او در خرداد ۱۳۷۹ خورشیدی، شکل گرفت.
برگزاری جایزه هوشنگ گلشیری و نیز کلاس‌های آموزش داستان‌نویسی به جوانان از جمله مهم‌ترین فعالیت‌های این بنیاد محسوب می‌شود.
آثار هوشنگ گلشیری
مجموعه‌های داستان‌های کوتاه
- مثل همیشه (۱۳۴۷)
- نمازخانه کوچک من (۱۳۵۴)
- جُبّه‌خانه (۱۳۶۲)
- پنج گنج (۱۳۶۸)
- دست تاریک دست روشن (۱۳۷۴)
- نیمهٔ تاریک ماه (برگزیده آثار- کتاب اول ۱۳۸۰)
- داستان‌های بلند
- شاه سیاه‌پوشان
- حدیث ماهیگیر و دیو (۱۳۶۳)
رمان‌ها
- شازده احتجاب (۱۳۴۸)
- کریستین و کید (۱۳۵۰)
- بره گمشده راعی (۱۳۵۶)
- حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد (۱۳۵۸)
- در ولایت هوا، تفننی در طنز (۱۳۷۰، در سوئد)
- آینه‌های دردار (۱۳۷۰)
- جِن‌نامه (۱۳۷۶، نشر باران، سوئد)
فیلم‌نامه
- دوازده رخ (۱۳۶۷، انتشارات نیلوفر)
غیرداستانی
- ویرایش گلستان سعدی نسخهٔ تصحیح شدهٔ محمدعلی فروغی (۱۳۶۱)
- باغ در باغ مجموعه مقالات (۱۳۷۸)
- در ستایش شعر سکوت، (دو مقالهُ بلند در بارهُ شعر) (۱۳۷۴)
- جدال نقش با نقاش، بررسی آثار سیمین دانشور (از آتش خاموش تا سووشون) (۱۳۷۶)
نظر شما