به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کوتوله‌های قهوه‌ای اجرام شناور با جرم کم و همجوشی هیدروژن پایدار در فضا هستند که آزادانه حرکت می‌کنند و از آنجایی که ویژگی آن‌ها با ستارگان متفاوت است، به نام "ستارگان نافرجام" شناخته می‌شوند؛ به بیان دیگر کوتوله‌های قهوه‌ای ستارگان کوچکی هستند که هنگام تشکیل شدن، مرکز آن‌ها به اندازه کافی داغ نمی‌شود تا فرآیند ذوب یا همجوشی هسته‌ای در آن‌ها به وجود بیاید. بنابراین آن‌ها بلافاصله پس از شکل گرفتن سرد شده، از خود نوری ساطع نمی‌کنند و به سختی دیده می‌شوند.
درخشش اندک کوتوله‌های قهوه‌ای بر خلاف ستارگان از گرمای انفجارات هسته‌ای مرکز آن‌ها نشات نمی‌گیرد؛ این اجرام از فروپاشی ابرهای گاز و گرد و غبار به وجود می‌آیند. در هنگام تولد کوتوله‌های قهوه‌ای به دلیل فروپاشی گرانشی، مقدار بسیار زیادی انرژی آزاد می‌شود، اما این انرژی درون موادی که در حال فروریزش است به دام می‌افتد و برای ده‌ها میلیون سال در آنجا باقی می‌ماند.
پس از شکل گیری کوتوله‌های قهوه‌ای، این گرمای به دام افتاده طی میلیون‌ها سال به آرامی و با دمایی متوسط در فضا منتشر می‌شود. با خروج این گرما شدت نور کوتوله‌های قهوه‌ای نیز کاهش پیدا می‌کند. هرچه جرم کوتوله قهوه‌ای در هنگام شکل‌گیری بیشتر باشد، گرمای بیشتری را در خود نگه می‌دارند.
اگرچه نام این اجرام "کوتوله‌های قهوه‌ای" است، اما چندان قهوه‌ای رنگ نیستند. در بیشتر مواقع کوتوله‌های قهوه‌ای به رنگ قرمز کمرنگ بوده و درخششی ملایم دارند. اخترشناسان معتقد هستند تعداد زیادی کوتوله قهوه‌ای در کیهان وجود دارد. به گفته آن‌ها کهکشان راه شیری حداقل ۲۵ تا ۱۰۰ میلیارد کوتوله قهوه‌ای در خود جای داده است،
نظر شما