«ام البنین» همسر و مادری صبور

به گزارش خبرنگار ایمنا، حضرت ام البنین (س) بانوی ایثاگری بود که اگر چه خود در دشت کربلا حضور نداشت، اما عطر ایمان، نگاه ولایتمدار، تفکر حسینی و شجاعت ایثارگری یک مسلمان معتقد را قطره قطره در کام فرزندانش نشاند و لاله صفت چنان بارشان آورد که دشت کربلا را همیشه منقش به زیباترین مفاهیم که همان شهادت است، کردند.

ابو الفرج اصفهانی نیز در مقاتل الطالبین از ایشان یاد کرده است. به گواهی تاریخ؛ پدران و دایی‌های امّ البنین (س) در دوران قبل از اسلام در ردیف دلیران عرب محسوب می‌شده‌اند و مورخان، آنان را به دلیری و شهامت در رزمگاه‌های نبرد ستوده‌اند. آنان افزون بر شجاعت و قهرمانی، سالار و سرور قوم خود نیز بوده‌اند؛ آن چنان که سلاطین زمان در برابرشان سر تسلیم فرود آورده‌اند.

ازدواج ام البنین با امیرمؤمنان (ع)

بعد از آنکه مولای متقیان، حضرت زهرا (س) را از دست داد، فرزندان کوچک آن بزرگوار به مادری نیاز داشتند که در عین حالی که همسری حضرت را عهده دار می‌شود، برای آن عزیزان نیز مادری مهربان باشد. به همین سبب، امام علی (ع) از برادرش عقیل که دانشمندی تبارشناس در جهان عرب بود، چنین درخواست کرد: «اُنْظُرْ لِی اِمْرَأَةً قَدْ وَلَدَتْها الْفُحُولَةُ مِنَ الْعَرَبِ لاَِتَزَوَّجَها فَتَلِدَ لِی غُلاما فارِسا؛ برای همسری‌ام؛ بانویی از میان اعراب انتخاب کن که از نسل دلیرمردان عرب باشد و پسری جوانمرد و شجاع برایم به دنیا آورد.» عقیل نیز بعد از فکر و اندیشه به امام پیشنهاد کرد که با امّ البنین کلابیه ازدواج کند؛ چرا که در میان اعراب، شجاع‌تر از نیاکان او یافت نمی‌شود. مولای متقیان نیز رأی برادرش را پسندید و عقیل را به خواستگاری فرستاد.

ام البنین (س) مادری مهربان برای فرزندان فاطمه زهرا (س)

اولین روزی که‌ام البنین پا در خانه علی (ع) گذاشت، حسن و حسین (ع) مریض بوده و در بستر افتاده بودند. عروس تازه ابوطالب، به محض آن‏که وارد خانه شد، خود را به بالین آن دو عزیز عالم وجود رسانید و هم‏چون مادری مهربان به دلجویی و پرستاری آنان پرداخت.

فاطمه کلابیه، بعد از گذشت مدتی از زندگی مشترک با علی (ع)، به امیرالمؤمنین پیشنهاد کرد که به جای «فاطمه»، که اسم قبلی و اصلی وی بوده، او را ام البنین صدا زند تا فرزندان حضرت زهرا (ع) از ذکر نام اصلی او توسط پدرشان، به یاد مادر خویش، فاطمه زهرا (ع) نیفتند و در نتیجه، خاطرات گذشته، در ذهن آن‏ها تداعی نگردد و رنج بی‏مادری آن‏ها را آزار ندهد. ام ‏البنین بر آن بود که، در زندگی جای خالی حضرت زهرا (ع) را برای فرزندان ایشان پر کند؛ مادری که در اوج شکوفایی پژمرده شد. فرزندان فاطمه زهرا (ع) در وجود این بانوی پارسا، مادر خود را می‌دیدند و رنج فقدانِ مادر را کمتر احساس می‌کردند.

فرزندان ام ‏البنین و واقعه کربلا

ثمره زندگی مشترک ام البنین (س) با حضرت علی (ع)، چهار پسر بود که به دلیل داشتن همین پسران، او را ام ‏البنین، یعنی مادر پسران می‌خواندند. نام فرزندان ایشان به ترتیب عبارتند از: قمربنی‏ هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع)، عبداللّه‏، جعفر و عثمان. فرزندان ام البنین همگی در کربلا به شهادت رسیدند و نسل ایشان از طریق عُبیداللّه‏ فرزند حضرت ابوالفضل (ع) ادامه یافت.

با شهادت چهار فرزند ام‏البنین (ع) در کربلا، این بانوی شکیبا، به افتخار مادر شهیدان بودن نائل آمد و درکنار همسر شهید بودن، افتخاری دیگر بر صفحه افتخاراتش افزوده شد.

مادران و همسران شهدا همانند ام البنین (س) در طول ۸ سال دفاع مقدس حماسه‌های جاویدی ساختند که قلم توانایی نوشتن آن نیست و تاریخ همیشه از آن یاد خواهد کرد. آنان با صبر و استقامت خود دشواری‌ها را تحمل کردند.