سعید محسنی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: من خود را یک نویسنده حرفه ای نمی دانم و نویسندگی برایم یک پناهگاه خلوت بشمار می آید و خیلی آگاهانه نمایشنامه‌نویسی را انتخاب کردم.
وی با بیان اینکه من خودم را متعلق به جامعه تئاتر می دانم و هیچوقت سعی نکردم متعصبانه به نمایشنامه نویسی نگاه کنم، ادامه داد: نویسندگان معتبر بیشمار ایرانی و خارجی روی من تاثیر گذاشتند و در این عرصه من را هدایت کردند که گلچین کردن این نویسندگان برایم کار دشواری است.
نویسنده اثر "نهنگی که یونس را خورد هنوز زنده است" گفت: به اعتقاد من در شیوه زیستن نسل نوین به شعر و ادبیات احساس نیاز نمی‌شود و فی النفسه ذات ادبیات این گونه است که با زور و اجبار، کسی به آن علاقه مند نمی شود و به روایت دیگر، شاعر و نویسنده خلاق باید با جوانان امروزی ارتباط برقرار کند. یک رابطه دو طرفه باید بین مخاطب و نویسنده وجود داشته باشد که نیازهای امروز جوانان را بداند و بشناسد تا بتواند بنویسد.
محسنی با اشاره به مشکلات نویسندگی افزود: در روزگار کنونی ما نویسنده بودن کار بسیار دشواری است زیرا از همه جوانب تحت فشار هستیم وقتی که تیراژ غم انگیز کتاب ها را می بینیم وسخت گیری های ممیزی ارشاد حاکم است به ناچار نویسنده باید سکوت کند.
وی با بیان اینکه موانع و مشکلات در جامعه زمانی پدیدار می شود که وجاهت و بی حرمتی در هنر بیداد کند، گفت: برخی نویسندگان بی چشمداشت و بدون هیچ حس تعلق خاطر به جایی برای صحنه می نویسند. من شامل این دسته هستم.
نویسنده کتاب "دختری که خودش را خورد" با بیان اینکه بزرگترین معضل ما در ایران این است که خریدار کتاب به شدت کم است، خاطرنشان کرد: رسانه های امروزی می توانند در راستای توسعه و گسترش هنر ادبیات تمهیداتی بکار ببرند تا تئاترهای رنگین تر و پر محتواتر روی صحنه برود. همه ما در یک کشتی سوار هستیم پس بهتر است منفذهای آن را بگیریم.
نظر شما