به گزارش خبرگزاری ایمنا، قسمت دوم مصاحبه سرویس ورزش ایمنا با فرزانه فصیحی ملی‌پوش اصفهانی تیم ملی دوومیدانی بانوان و رکورددار دو 60 متر ایران، امروز پیش روی شماست.
در قسمت اول این گفتگو که می‌توانید اینجا بخوانید، فصیحی از زمانی گفت که هیچ علاقه‌ای به دوومیدانی نداشت و "اتفاق" او را به این سمت هل داد. ماجرای رکوردشکنی در مسابقات داخل سالن آسیا و هزینه‌های بالای ورزش قهرمانی در مقابل قراردادهای ناچیز بخش دیگری از صحبت‌های او بود.
بخش دوم گفتگوی ما با فرزانه فصیحی را در ادامه می‌خوانید:
در سال‌های گذشته از اینکه مثل سایر ملی‌پوشان به تو توجه نمی‌شد گله داشتی. با این رکوردشکنی که انجام دادی الان وضعیت چطور است؟ تفاوتی با گذشته کرده؟
انشاالله که فرق کند! من الان انتظار خیلی بیشتری دارم. کار ما همیشه برعکس است؛ ما اول باید دیده شویم تا بتوانیم رکورد بزنیم ولی من اول رکورد زدم تا دیده شوم. با اینکه ملی‌پوش هستم و مربی من باید از فدراسیون حقوق دریافت کند، هیچ حقوقی به او پرداخت نمی‌شود و من شرمنده مربی‌ام می‌شوم. البته قرار است فدراسیون به این مسائل رسیدگی کند.
فکر می‌کنی اینکه یک دونده شهرستانی هستی در این بی‌توجهی تأثیرگذار بوده است؟
(مکث می‌کند) نمی‌دانم. شاید دلیلش همین باشد.
تقریباً قبل از هر اعزام ملی‌پوشان دوومیدانی به تورنمنت‌های خارجی، شاهد به وجود آمدن حواشی و بعضاً دلخوری‌هایی در مورد رکوردهای ورودی که فدراسیون برای اعزام در نظر می‌گیرد هستیم. دلیلش چیست؟ این مسئله برای تو هم پیش آمده؟
امیدوارم که این رویه تغییر کند چون به جای اینکه به تمرین بچسبیم، همیشه دغدغه این را داریم که برای اعزام به هر مسابقه برون مرزی انتخاب می‌شویم یا نه. فدراسیون بعضی وقت‌ها برای اعزام، رکوردهای ورودی در نظر می‌گیرد اما مگر چند دختر ملی‌پوش داریم که فدراسیون هر بار این کار را می‌کند؟ البته این کار از یک لحاظ خوب است و شاید هر کسی نباید به مسابقات اعزام شود.
اگر همه شرایط از نظر تمرینی، تغذیه و امکانات مادی برای یک دونده فراهم باشد، آن دونده باید بتواند رکورد خود را سالیانه به میزان 10 تا 15 درصد ارتقا دهد. البته این شرایط در ایران کمی متفاوت است چون تقریباً هیچ‌کدام از مواردی که به آن اشاره شد فراهم نیست. چه برنامه‌ای برای شکستن این محدودیت‌ها داری؟
من با رکورد 7/35 جزو 35 نفر نخست رده‌بندی دو 60 متر جهان قرار گرفتم و این نشان می‌دهد که ما چیزی کمتر از دونده‌های خارجی نداریم. الان نیاز به پشتوانه دارم تا سال آینده هم این رکورد را حفظ کنم و حتی ارتقا دهم. وقتی می‌بینم در این لیست 30 نفر آمریکایی هستند و فقط یک نفر از آسیا حضور دارد، با خودم می‌گویم چرا من نباید مثل آن‌ها تمرین کنم چون الان در سطحی هستیم که ما را به کمپ‌های خارجی بفرستند.
یک دونده لبنانی را می‌شناسم که حتی تا فینال آسیا هم نمی‌رسد اما الان در کمپ فلوریدا تمرین می‌کند. دوست دارم حالا که به اینجا رسیده‌ایم، ما هم چنین شرایط تمرینی داشته باشیم.
اگر الان شرایطی فراهم شود که یک شخص را برای بیان مشکلاتت ملاقات کنی، ترجیح می‌دهی چه کسی باشد و به او چه می‌گویی؟
دقیقاً نمی‌دانم چه کسی. شخصی که واقعاً دلسوز باشد. ما هیچ اسپانسر و حامی مالی نداریم و با اینکه من از مربی خودم مسعود رحمانی واقعاً راضی هستم ولی وقتی او هیچ حقوقی از فدراسیون نمی‌گیرد، ممکن است کم‌کم دلسرد شود. او بدون هیچ چشمداشتی تمام وقت خود را صرف تمرینات من می‌کند در حالی که می‌تواند شاگردان زیادی بگیرد و درآمد بالایی کسب کند.
خودت چطور؟
چند ماهی است که از فدراسیون حقوق می‌گیرم. این مبلغ ماهیانه 380 هزار تومان است در حالی که فقط پول یک مکمل من 500 هزار تومان می‌شود.
شما رضا قاسمی را در نظر بگیرید که برای دومین دوره سهمیه المپیک گرفته اما او هم با چنین مشکلاتی مواجه است در حالی که یک ورزشکار المپیکی باید ذهنش آزاد باشد. ما هیچ بیمه‌ای هم نداریم و چند سال دیگر که دوران قهرمانی ما به پایان برسد، چه اتفاقی قرار است برایمان بیفتد؟ وقتی یک ملی‌پوش در زندگی شخصی‌اش این همه دغدغه دارد چطور از او انتظار دارند تمام فکر و ذکرش تمرین کردن باشد؟
بگذریم. تا به حال مدیرکل ورزش و جوانان استان را ملاقات کرده‌ای؟
نه. فقط یک بار شهردار اصفهان قبل از مسابقات آسیایی من را به دفتر خود دعوت کرد که این کار ایشان خیلی برایم ارزش داشت چون دیدم کسی هست که تلاش‌های من را ببیند و صحبت‌های مثبت آقای جمالی‌نژاد، انگیزه من را خیلی بالا برد.
در حال حاضر من تنها دختر ملی‌پوش دوومیدانی اصفهانی هستم که رکورددارم ولی شاید اگر به اداره‌کل ورزش و جوانان استان بروم کسی من را نشناسد. امیدوارم در آینده بیشتر از من حمایت شود.
اهل فیلم دیدن هستی؟
بله چون مادرم زیاد فیلم می‌بیند، من هم به این کار علاقه دارم و همه نوع فیلمی می‌بینم. برادرم هم آرشیو فیلم دارد. اگر یک فیلم خوب ببینی انگار یک کتاب خوانده‌ای.
اگر دوومیدانی‌کار نمی‌شدی فکر می‌کنی الان چه شرایطی داشتی؟
شاید دانشجوی رشته‌ای بودم که علاقه‌ای به آن نداشتم و بعد هم می‌شدم یک لیسانسه که دنبال کار می‌گردد! شاید هم ازدواج کرده بودم و بچه داشتم. از اینکه ورزشکار شدم راضی‌ام و خوشحالم که دوومیدانی را انتخاب کردم.
در جمع‌های خانوادگی هم اهل ورزش کردن هستی؟
نه زیاد. کلاً در جمع همیشه خسته هستم (می‌خندد). اقوام همیشه به شوخی می‌گویند ما تعجب می‌کنیم که تو چطور می‌دوی و قهرمانی چون در مهمانی‌ها، نه دست به سیاه و سفید می‌زنی و نه با ما بازی می‌کنی.
البته اگر مثلاً بخواهم با فامیل والیبال بازی کنم، پدرم مانع می‌شود چون می‌ترسد که من مصدوم شوم. پدرم روی شرایط من خیلی حساس است و حتی اگر ساعت خواب شبم دیر شود به من تذکر می‌دهد.
در قسمتی از مصاحبه گفتی، از دو بدت می‌آمد. الان چطور؟
الان اصلاً نمی‌توانم دوومیدانی را کنار بگذارم. حتی جمعه‌ها که در خانه استراحت می‌کنم حتماً باید بروم بیرون و تمرین کنم.
و حرف پایانی؟
طرح انتخاب ورزشکار برتر استان به این شکل را حداقل من در اصفهان ندیده بودم. به نظر من این کار، کار قشنگی است که باعث دلگرمی ورزشکاران می‌شود و از این بابت به شما تبریک می‌گویم. همچنین از مربی‌ام آقای مسعود رحمانی که بدون هیچ چشمداشتی زحمات زیادی برایم کشیدند، تشکر می‌کنم.
/گفتگو از گروه ورزش/
در قسمت اول این گفتگو که می‌توانید اینجا بخوانید، فصیحی از زمانی گفت که هیچ علاقه‌ای به دوومیدانی نداشت و "اتفاق" او را به این سمت هل داد. ماجرای رکوردشکنی در مسابقات داخل سالن آسیا و هزینه‌های بالای ورزش قهرمانی در مقابل قراردادهای ناچیز بخش دیگری از صحبت‌های او بود.
بخش دوم گفتگوی ما با فرزانه فصیحی را در ادامه می‌خوانید:
در سال‌های گذشته از اینکه مثل سایر ملی‌پوشان به تو توجه نمی‌شد گله داشتی. با این رکوردشکنی که انجام دادی الان وضعیت چطور است؟ تفاوتی با گذشته کرده؟
انشاالله که فرق کند! من الان انتظار خیلی بیشتری دارم. کار ما همیشه برعکس است؛ ما اول باید دیده شویم تا بتوانیم رکورد بزنیم ولی من اول رکورد زدم تا دیده شوم. با اینکه ملی‌پوش هستم و مربی من باید از فدراسیون حقوق دریافت کند، هیچ حقوقی به او پرداخت نمی‌شود و من شرمنده مربی‌ام می‌شوم. البته قرار است فدراسیون به این مسائل رسیدگی کند.
فکر می‌کنی اینکه یک دونده شهرستانی هستی در این بی‌توجهی تأثیرگذار بوده است؟
(مکث می‌کند) نمی‌دانم. شاید دلیلش همین باشد.
تقریباً قبل از هر اعزام ملی‌پوشان دوومیدانی به تورنمنت‌های خارجی، شاهد به وجود آمدن حواشی و بعضاً دلخوری‌هایی در مورد رکوردهای ورودی که فدراسیون برای اعزام در نظر می‌گیرد هستیم. دلیلش چیست؟ این مسئله برای تو هم پیش آمده؟
امیدوارم که این رویه تغییر کند چون به جای اینکه به تمرین بچسبیم، همیشه دغدغه این را داریم که برای اعزام به هر مسابقه برون مرزی انتخاب می‌شویم یا نه. فدراسیون بعضی وقت‌ها برای اعزام، رکوردهای ورودی در نظر می‌گیرد اما مگر چند دختر ملی‌پوش داریم که فدراسیون هر بار این کار را می‌کند؟ البته این کار از یک لحاظ خوب است و شاید هر کسی نباید به مسابقات اعزام شود.
اگر همه شرایط از نظر تمرینی، تغذیه و امکانات مادی برای یک دونده فراهم باشد، آن دونده باید بتواند رکورد خود را سالیانه به میزان 10 تا 15 درصد ارتقا دهد. البته این شرایط در ایران کمی متفاوت است چون تقریباً هیچ‌کدام از مواردی که به آن اشاره شد فراهم نیست. چه برنامه‌ای برای شکستن این محدودیت‌ها داری؟
من با رکورد 7/35 جزو 35 نفر نخست رده‌بندی دو 60 متر جهان قرار گرفتم و این نشان می‌دهد که ما چیزی کمتر از دونده‌های خارجی نداریم. الان نیاز به پشتوانه دارم تا سال آینده هم این رکورد را حفظ کنم و حتی ارتقا دهم. وقتی می‌بینم در این لیست 30 نفر آمریکایی هستند و فقط یک نفر از آسیا حضور دارد، با خودم می‌گویم چرا من نباید مثل آن‌ها تمرین کنم چون الان در سطحی هستیم که ما را به کمپ‌های خارجی بفرستند.
یک دونده لبنانی را می‌شناسم که حتی تا فینال آسیا هم نمی‌رسد اما الان در کمپ فلوریدا تمرین می‌کند. دوست دارم حالا که به اینجا رسیده‌ایم، ما هم چنین شرایط تمرینی داشته باشیم.
اگر الان شرایطی فراهم شود که یک شخص را برای بیان مشکلاتت ملاقات کنی، ترجیح می‌دهی چه کسی باشد و به او چه می‌گویی؟
دقیقاً نمی‌دانم چه کسی. شخصی که واقعاً دلسوز باشد. ما هیچ اسپانسر و حامی مالی نداریم و با اینکه من از مربی خودم مسعود رحمانی واقعاً راضی هستم ولی وقتی او هیچ حقوقی از فدراسیون نمی‌گیرد، ممکن است کم‌کم دلسرد شود. او بدون هیچ چشمداشتی تمام وقت خود را صرف تمرینات من می‌کند در حالی که می‌تواند شاگردان زیادی بگیرد و درآمد بالایی کسب کند.
خودت چطور؟
چند ماهی است که از فدراسیون حقوق می‌گیرم. این مبلغ ماهیانه 380 هزار تومان است در حالی که فقط پول یک مکمل من 500 هزار تومان می‌شود.
شما رضا قاسمی را در نظر بگیرید که برای دومین دوره سهمیه المپیک گرفته اما او هم با چنین مشکلاتی مواجه است در حالی که یک ورزشکار المپیکی باید ذهنش آزاد باشد. ما هیچ بیمه‌ای هم نداریم و چند سال دیگر که دوران قهرمانی ما به پایان برسد، چه اتفاقی قرار است برایمان بیفتد؟ وقتی یک ملی‌پوش در زندگی شخصی‌اش این همه دغدغه دارد چطور از او انتظار دارند تمام فکر و ذکرش تمرین کردن باشد؟
بگذریم. تا به حال مدیرکل ورزش و جوانان استان را ملاقات کرده‌ای؟
نه. فقط یک بار شهردار اصفهان قبل از مسابقات آسیایی من را به دفتر خود دعوت کرد که این کار ایشان خیلی برایم ارزش داشت چون دیدم کسی هست که تلاش‌های من را ببیند و صحبت‌های مثبت آقای جمالی‌نژاد، انگیزه من را خیلی بالا برد.
در حال حاضر من تنها دختر ملی‌پوش دوومیدانی اصفهانی هستم که رکورددارم ولی شاید اگر به اداره‌کل ورزش و جوانان استان بروم کسی من را نشناسد. امیدوارم در آینده بیشتر از من حمایت شود.
اهل فیلم دیدن هستی؟
بله چون مادرم زیاد فیلم می‌بیند، من هم به این کار علاقه دارم و همه نوع فیلمی می‌بینم. برادرم هم آرشیو فیلم دارد. اگر یک فیلم خوب ببینی انگار یک کتاب خوانده‌ای.
اگر دوومیدانی‌کار نمی‌شدی فکر می‌کنی الان چه شرایطی داشتی؟
شاید دانشجوی رشته‌ای بودم که علاقه‌ای به آن نداشتم و بعد هم می‌شدم یک لیسانسه که دنبال کار می‌گردد! شاید هم ازدواج کرده بودم و بچه داشتم. از اینکه ورزشکار شدم راضی‌ام و خوشحالم که دوومیدانی را انتخاب کردم.
در جمع‌های خانوادگی هم اهل ورزش کردن هستی؟
نه زیاد. کلاً در جمع همیشه خسته هستم (می‌خندد). اقوام همیشه به شوخی می‌گویند ما تعجب می‌کنیم که تو چطور می‌دوی و قهرمانی چون در مهمانی‌ها، نه دست به سیاه و سفید می‌زنی و نه با ما بازی می‌کنی.
البته اگر مثلاً بخواهم با فامیل والیبال بازی کنم، پدرم مانع می‌شود چون می‌ترسد که من مصدوم شوم. پدرم روی شرایط من خیلی حساس است و حتی اگر ساعت خواب شبم دیر شود به من تذکر می‌دهد.
در قسمتی از مصاحبه گفتی، از دو بدت می‌آمد. الان چطور؟
الان اصلاً نمی‌توانم دوومیدانی را کنار بگذارم. حتی جمعه‌ها که در خانه استراحت می‌کنم حتماً باید بروم بیرون و تمرین کنم.
و حرف پایانی؟
طرح انتخاب ورزشکار برتر استان به این شکل را حداقل من در اصفهان ندیده بودم. به نظر من این کار، کار قشنگی است که باعث دلگرمی ورزشکاران می‌شود و از این بابت به شما تبریک می‌گویم. همچنین از مربی‌ام آقای مسعود رحمانی که بدون هیچ چشمداشتی زحمات زیادی برایم کشیدند، تشکر می‌کنم.
/گفتگو از گروه ورزش/
نظر شما