معماری همواره به‌عنوان برآیند، محصول و نقطه تلاقی هنرهای بشری و به‌مثابه تصویری تمام‌نما از امیال و آرزوهای بشر در قالب کالبد زیستی او شهرت داشته است. درواقع معماری، کاربست و پیاده‌سازی تمام هنرها در کنار فناوری در دسترس هر دوره تاریخی برای شکل دادن به زیستگاه‌های بشری بوده است.
«گفتمان سنت و مدرنیته هیچ‌وقت در کشور به‌طور ریشه‌ای و کارآمد صورت نگرفت و هرکدام راه خودش را رفت، به‌خصوص از دوران قاجار به بعد، گفتمان معماری فقط تکرار است نه تحول و در آن دوران به‌شدت با واردات معماری غربی هم مواجه بوده‌ایم.»
