عباس بالاخره تصمیمش را گرفت؛ به‌وقت نزدیک شدن تانک‌ها در ورودی سی‌وسه‌پل دراز کشید، یعنی اگر می‌خواهید از روی پل عبور کنید اول باید از بدن من عبور کنید. این همان سکانس بی‌همتا و معنابخش زندگی او بود. حالا اصفهان مانده و هزار خشت و آجر و کاشی بی‌پناه که چشم‌به‌راه سکانس‌هایی این‌گونه است.
مدیرکل میراث فرهنگی صنایع‌دستی و گردشگری استان اصفهان گفت: امثال عباس بهشتیان یادگاران غمگینی از اعصار سرزمین ما و راویان قصه‌هایی هستند که از یادررفته‌اند. اگر این قصه‌ها از یاد نمی‌رفت به بناهای ما جلوی چشمانمان بی‌احترامی نمی‌شد.
