سیستان و بلوچستان دومین استان پهناور کشور در جنوب شرقی ایران است. سیستان شامل زاهدان، زابل، هامون، هیرمند، نیمروز و زهک است.
این استان از ۱۵ شهرستان (زاهدان، میرجاوه، خاش، سراوان، ایرانشهر، نیکشهر، چابهار، سرباز، کنارک، دلگان، مهرستان، سیب وسوران، بمپور، قصر قند، فنوج) تشکیل می‌شود. ساکنان سیستان و بلوچستان از دو قوم سیستانی و بلوچ هستند.
مردم منطقه دشتیاری همچون بسیاری از مردم روستاهای سیستان در خانه‌هایی معروف به «کپر» زندگی می‌کنند. کپرهایی که بر روی زمین‌های استیجاری برپا شده است. کپر نام سازه‌ای است که در این منطقه با تنه، ساقه و برگ‌های درخت خرما توسط اهالی روستا ساخته می‌شود که البته در قسمت پایینی بعضی از کپرها برای جلوگیری از ورود سرما و… از سنگ و گل نیز استفاده می‌شود. اهالی با دستان خود نان می‌پزند، از اندک آب چشمه استفاده می‌کنند و پوشش و فرهنگ اصیل خود را حفظ کرده‌اند.
محرومیت، مشکلات بهداشتی، تحصیلی و بسیاری از حداقل امکانات رفاهی دیگر از جمله مشکلات مردم این منطقه محروم است.
تاکنون زیرساخت‌های مناسب جهت ایجاد اشتغال این مردم فراهم نشده و آنها چاره‌ای جز روی آوردن به مشاغل کاذب ندارند. مردم این دیار از حداقل امکانات اولیه زندگی برخوردار نیستند و اگر نظام سنتی و اصالت این افراد نبود، شاید بیش از این دچار مشکلات و آسیب می‌شدند.
نظر شما