رمضان؛ ماه تسبیح و تغنی

به گزارش خبرگزاری ایمنا از خراسان شمالی، باید باور داشت که درست مثل گوشی یا لپ‌تاپ که وقتی باتری تمام می‌کنند و تا به شارژر متصل نشوند و باتری وُلت به وُلت جان نگیرد، از کارایی می‌افتند، ما آدم‌ها هم در طول سال رفته رفته از باطری‌مان کم می‌شود و لحظه به لحظه به سمت خاموشی می‌رویم تا به فصل تازه و فرصت شارژ شدنمان می‌رسیم.

برای عاشقان و بندگان ذوب شده در عشق خدا، ماه شارژ و تجدید نیرو، ماه بهار قرآن، «رمضان» است.

درگیری با زندگی روزمره و تکاپو و تلاش برای پیشرفت‌های دنیایی مثل شغل، ثروت، خرید خانه، ماشین و این چیزها، شاید دیگر برایمان عادی شده باشد اما روزانه از انرژی ما در مفهوم‌های ارزشمندی مثل صبر و حوصله، محبت و به فکر دیگران بودن، سر زدن و دیدار با خانواده‌های پدری و مادری، حس تعاون و همکاری در زندگی اجتماعی کم می‌کند.

ما را آنقدر غرق در زندگی و مسائل مربوط به خودمان می‌کند که شاید رسالت‌های دیگرمان از خاطر برود.

برکات این ماه حتی قبل از آغاز ماه از راه می‌رسد، نخستین جلوه آن، تکاپوی تک تک افراد خانواده برای آماده شدن حضور در ماه مهمانی خدا است.

در بیشتر خانه‌ها به رسم ادب و نشان دادن ارادت خود به خالق مهربان، با خانه تکانی منزل را آماده حضور ملائک می‌کنند، می‌خواهند خانه کاملاً مرتب و آماده مهمانان خاص خدا باشد.

حتی خریدها متفاوت می‌شود، سفره‌های رنگارنگ و تجملاتی جای خود را به سفره‌های ساده‌تر و باصفاتر می‌دهد، سفره‌ای که شاید از دید کسی آن طرف مرز و بوم و متفاوت از اعتقاد ما بی معنا به نظر برسد، اما خوشمزه‌ترین و دلچسب‌ترین ترکیب ممکن را در خود دارد، چراکه عطر خدا در گوشه گوشه آن به مشام می‌رسد.

همه آن کم‌صبری‌ها و بی‌حوصلگی‌ها، بحث و جدل‌های خواسته و ناخواسته، خستگی‌ها و درماندگی‌های جمع شده در طول سال، تا به ماه مبارک رمضان می‌رسد، مسیرش را تغییر می‌دهد، چرا که آدمی تلنگر می‌خورد، تلنگری که به او یادآور می‌شود در محضر خداست.

ماه رمضان که آغاز می‌شود، تا می‌آیی بدخلقی کنی، خودت ناظم خودت می‌شوی و یادت می‌آوری که ماه رمضان است و با دهان روزه بداخلاقی کراهت دارد.

زبانت دیگر برای دروغ یا نامهربانی نمی‌چرخد، آن فرد کم‌صبر و عجول، حالا به حرمت ماه خدا و صاحب این ماه، کارهایش را با ملایمت و تحمل بیشتر پیش می‌برد.

هر روز بیشتر از روز گذشته مراقب اعمال و رفتار خود می‌شود تا نکند پیش خدا شرمنده شود، روزی چند درصد نیروی روحی‌اش شارژ می‌شود چون مستقیم به خالق‌ش متصل است.

گاهی اوقات بعضی رفتارها و اتفاقات روح او را پُر می‌کند، پُر از آلودگی و تاریکی! اینجاست که دوباره ماه مبارک رمضان به داد او می‌رسد، همان مراقبت‌هایی که آدمی از چشم و زبان و قلب خود در محضر خدا می‌کند، همچون آبی زلال هر تاریکی به جا مانده را می‌شوید و می‌برد!

ظرفیت روح هر روز بیشتر و بیشتر و الهی‌تر می‌شود تا انسان خودش را و خدای خودش را بهتر بشناسد، شناختی که شاید زندگی دنیایی، سختی‌ها و مشکلات اقتصادی او را از رسالت آفرینشش دور کرده بود.

این ماه مهمانی خدا، فرصتی ناب برای تجدید قوا است، برای تولد دوباره و شناخت خود، برای قدر دانستن هر آن چیزی که در زندگی داریم و از روی عادت از خاطر برده‌ایم.

رمضان ما را تکان می‌دهد، گردوغبار نشسته بر دل و جانمان را می‌تکاند، سبکمان می‌کند، روح و جسممان را جلا می‌دهد، نور تازه به وجودمان می‌تاباند و ما را سبک‌بال و با روحی متعالی آماده سال جدید می‌کند.