به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، سان‌فرانسیسکو، شهری با پل طلایی و زندان آلاکراتز، یکی از شهرهای بزرگ و تأثیرگذار ایالات متحده آمریکا است که به‌عنوان مرکز فناوری و نوآوری شناخته می‌شود. این شهر خانه شرکت‌های مهم فناوری مانند توئیتر، اپل و دراپ‌باکس است و به‌عنوان زادگاه کارآفرینی و محل استقرار بعضی از برترین شرکت‌ها از نظر کارمندان به‌شمار می‌آید. این شرکت‌ها به دنبال متخصصان باکیفیت هستند و با حقوق و پاداش‌های بالا آنها را جذب می‌کنند.
با این حال، یک واقعیت وجود دارد: قدرت خرید بالای ساکنان ممتاز سان‌فرانسیسکو به افزایش شدید قیمت مسکن اجاره‌ای، غذا و سایر هزینه‌های زندگی منجر شده است. بسیاری از شرکت‌های کوچک توانایی رقابت با این سطح حقوق را ندارند که در نهایت به افزایش نابرابری در مناطق شهری می‌انجامد و افراد با درآمد پایین‌تر به سختی می‌توانند از پس هزینه‌های زندگی در این شهر برآیند.
یکی از پیامدهای این نابرابری‌ها، افزایش تعداد افراد بی‌خانمان در سان‌فرانسیسکو است، زیرا بسیاری از ساکنان شهر نتوانسته‌اند با افزایش هزینه‌های زندگی تطبیق پیدا کنند و در نتیجه، شهر با چالش‌های اجتماعی و اقتصادی مهمی روبه‌رو شده است که نیاز به راه‌حل‌های جامع و پایدار را مطرح می‌کند.
افزایش تعداد افراد بی‌خانمان منجر به ایجاد بحثی بین صاحبان کسب‌وکار، ساکنان و سیاستمداران در مورد چگونگی مقابله با این مشکل شده است. این شهر که در قلب سیلیکون‌ولی قرار دارد، با وجود پیشرفت‌های فناوری و اقتصادی، با چالش‌های اجتماعی و اقتصادی مهمی روبه‌رو است. بی‌خانمانی در سان‌فرانسیسکو به یک معضل جدی تبدیل شده است که نه‌تنها بر زندگی افراد بی‌خانمان تأثیر می‌گذارد، بلکه بر کل جامعه نیز تأثیرات منفی دارد.
بسیاری از افراد بی‌خانمان با مشکلات سلامت روان و مصرف مواد مخدر روبه‌رو هستند. افزایش تعداد بی‌خانمان‌ها می‌تواند بر محیط تجاری و اقتصادی شهر تأثیر منفی بگذارد. صاحبان کسب‌وکار نگران هستند که حضور افراد بی‌خانمان در اطراف مغازه‌هایشان به کاهش مشتری و در نتیجه کاهش درآمد منجر شود. دولت و شهرداری باید منابع بیشتری را برای خدمات اجتماعی و بهداشتی این افراد در نظر بگیرند که این امر می‌تواند به افزایش هزینه‌های عمومی و مالیاتی منجر شود.
نخستین گام برای حل این شرایط، مشخص کردن دقیق تعداد افراد بی‌خانمان است. سه گروه مختلف داده‌های جمعیت‌شناختی سان‌فرانسیسکو را جمع‌آوری کرده‌اند تا نقشه‌ای از نابرابری ایجاد کنند که به مسئولان سیاست‌گذاری و سازمان‌های مدافع جامعه کمک کند تا راه‌حل‌هایی برای مشکل نابرابری در این منطقه طراحی کنند.
سازمان اطلس برابری منطقه خلیج با هدف بهبود زندگی ساکنان طبقه کارگر و گروه‌های اقلیت در این منطقه ایجاد شده است. یکی از گزارش‌های اخیر این سازمان نشان می‌دهد که در منطقه خلیج سان‌فرانسیسکو، کارمندان ارشد منتخب سفیدپوست (به‌ویژه مردان) بیش از حد حضور دارند، در حالی که جوامع لاتین، آسیایی و جزایر اقیانوس آرام نمایندگان کمتری دارند. این گزارش همچنین عنوان می‌کند که بی‌خانمانی در این منطقه به یک مشکل روبه‌رشد تبدیل شده است.
راه‌اندازی اپلیکیشن موبایل برای کمک
بعضی از شهرهای جهان پیشنهاد کرده‌اند که از راه‌حل‌های مبتنی بر فناوری برای حل مشکل بی‌خانمانی استفاده کنند، به‌ویژه با اپلیکیشن‌هایی که محل حضور افراد بی‌خانمان را مکان‌یابی می‌کند و به آنها کمک‌های مورد نیاز را ارائه می‌دهد. در حال حاضر، بعضی از این ابتکارات در حال بررسی استفاده از اپلیکیشن‌ها به‌عنوان یک راه‌حل بالقوه برای مقابله با بی‌خانمانی هستند. استفاده از فناوری برای اهداف اجتماعی یک مفهوم جدید نیست؛ برنامه‌هایی که برای ایجاد تغییر اجتماعی طراحی شده بودند، در زمینه‌هایی مانند جمع‌آوری منابع جمعی، ساخت جامعه و مبادله منابع استفاده می‌شدند و اکنون برای مقابله با بی‌خانمانی به کار می‌روند.
در این زمینه، اپلیکیشن‌ها به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که ساکنان یا کارمندان در محله‌هایی که افراد بی‌خانمان وجود دارند، بتوانند به‌سرعت و به‌صورت از راه دور این موضوع را به مقامات اطلاع دهند. اگر یک فرد بی‌خانمان در اطراف یک کسب‌وکار محلی پرسه بزند یا به نظر برسد که به مراقبت پزشکی نیاز دارد، صاحبان آن کسب‌وکار می‌توانند با چند کلیک، مسئولان را از محل فرد نیازمند کمک مطلع سازند. این اپلیکیشن‌ها به‌عنوان یک ابزار برای تسهیل دسترسی به خدمات ضروری و ارائه کمک‌های فوری عمل می‌کنند.
به‌عنوان مثال اپلیکیشن «دسترسی به خیابان» یک برنامه موجود برای دستگاه‌های آیفون و اندروید است که تلاش‌های جمعی را برای مکان‌یابی افراد بی‌خانمان که ممکن است به کمک نیاز داشته باشند، مورد استفاده قرار می‌دهد. عموم مردم، مسئول گزارش این شرایط هستند. گزارش به دست یک تیم از مسئولان اجتماعی می‌رسد که به‌سرعت به منطقه مشخص شده می‌روند تا کمک‌های لازم را ارائه دهند. این برنامه در منطقه شهری سینسیناتی ایالات متحده کار می‌کند و بخشی از یک ابتکار گسترده‌تر به رهبری سازمان راهکارهایی برای پایان دادن به بی‌خانمانی است. این سازمان اطلاعات مربوط به بی‌خانمانی در این منطقه را به‌صورت متمرکز جمع‌آوری و تحلیل می‌کند و با بیش از ۳۰ سازمان غیردولتی همکاری دارد.
داده‌های جمع‌آوری‌شده بینش‌های ارزشمندی در مورد واقعیت‌هایی که افراد بی‌خانمان با آن روبه‌رو هستند، خطرات بهداشتی عمومی مرتبط با آن و عوامل زیربنایی نابرابری اقتصادی ارائه می‌دهد. مثالی از این برنامه‌ها، اپلیکیشن «شمارش ما» در ایالات متحده است که بیش از ده سال استفاده می‌شود. این اپلیکیشن یک ابزار نظارت و ارزیابی است که برای حمایت از جوامع در سرشماری سالانه افراد بی‌خانمان توسعه یافته است و به داوطلبان و سازمان‌ها کمک می‌کند تا با استفاده از یک راهنمای مصاحبه و جمع‌آوری داده‌های متمرکز، اطلاعات مربوط به واقعیت‌های بی‌خانمانی را جمع‌آوری کنند.
در حالی که بعضی از این ابزارها به‌عنوان یک راه‌حل هوشمند و نجات‌بخش برای مشکل گسترده بی‌خانمانی عمل می‌کنند؛ به این معنا که افراد بی‌خانمان به سرعت کمک دریافت کنند، بعضی دیگر فقط یک ابزار گزارش‌دهنده به مسئولان هستند که محل افراد فقیر را نشان می‌دهند. به‌عنوان مثال، شهر سیاتل اپلیکیشنی به نام «پیدا کن، حل کن» دارد که به ساکنان این امکان را می‌دهد تا با ارسال یک پیام حاوی مکان و توضیحات، مشکلات عمومی را به شهر گزارش دهند. کاربران می‌توانند مشکلات را بر اساس دسته‌بندی مانند محل‌های تخلیه غیرقانونی، گرافیتی و حیوانات مرده ارسال کنند. در این برنامه، افزایش گزارش‌هایی در مورد کمپ‌های بی‌خانمان مشاهده شده است که نشان می‌دهد چگونه استفاده از این برنامه‌ها می‌تواند به دو صورت متفاوت ارائه کمک فوری یا گزارش‌دهی به مسئولان عمل کند.
یکی از نکات کلیدی در این مسیر، پاسخ به این سوال است که اپلیکیشن‌ها تا چه اندازه مسائلی را که ریشه در نابرابری‌های اقتصادی، ناامنی مسکن، سلامت عمومی یا نارسایی‌های اجتماعی سیستماتیک دارند، به حوزه تلاش‌های داوطلبانه کاربران این خدمات منتقل می‌کنند. آیا این اپلیکیشن‌ها به‌صورت واقعی به حل مشکلات بنیادی کمک می‌کنند.
فناوری به خودی خود خوب یا بد نیست، بلکه نحوه استفاده از آن تعیین‌کننده این موضوع است. این مفهوم را می‌توان به وضعیت افراد بی‌خانمان و اپلیکیشن‌های راه‌اندازی‌شده برای کمک به آنها نیز تعمیم داد. سوال این است که آیا می‌توان برنامه‌هایی ایجاد و پیاده‌سازی کرد که به افراد بی‌خانمان کمک کنند و به آنها آسیب نزنند؟ پاسخ به این سوال به کارایی سیستم خدمات ارائه‌شده توسط شهر به افراد بی‌خانمان بستگی دارد. برای اینکه برنامه‌ها به‌درستی عمل کنند، سیستم خدمات شهری باید کارآمد باشد و بتواند به نیازهای افراد بی‌خانمان از جمله ارائه خدمات بهداشتی، مسکن و اشتغال پاسخ دهد.
دسترسی به منابع کافی برای حمایت از افراد بی‌خانمان از مهم‌ترین عوامل موفقیت اپلیکیشن‌ها است. این منابع می‌توانند شامل بودجه، نیروی انسانی و امکانات باشند. نحوه تعامل جوامع با افراد بی‌خانمان نیز بسیار مهم است. آگاهی و درک بیشتر از شرایط زندگی این افراد می‌تواند به ایجاد یک محیط حمایتی‌تر کمک کند. تمرکز این برنامه‌ها باید از دیدگاه سختگیرانه منتقدان به دیدگاه حمایتی تغییر کند.
بعضی از ابزارها به‌طور ویژه برای افراد بی‌خانمان طراحی شده‌اند و برای همسایگان آنها در دسترس نیستند. برای مثال اپلیکیشن فرانسوی «اطرافیان» که در پنج شهر فرانسه به‌عنوان یک شبکه همکاری عمل می‌کند و خدمات را به افراد بی‌خانمان ارائه می‌دهد نشان داده است که بسیاری از کاربران، خود افراد بی‌خانمان هستند. این برنامه سطح آگاهی را در مورد واقعیت‌های زندگی آنها در میان جمعیت گسترده‌تر افزایش می‌دهد. خدمات این اپلیکیشن شامل دعوت به رویدادهای خیریه، از صبحانه تا شب‌های کارائوکه طراحی شده است تا پیوندهای اجتماعی را تقویت کند. این ابتکارات، که به‌عنوان «دست یاری» شناخته می‌شوند، افراد را تشویق می‌کنند تا زمان یا اقلام مورد نیاز خود را در اختیار کسانی قرار دهند که به آن نیاز دارند.
در حال حاضر، اپلیکیشن «نیکوکاران» در شهرهای متعدد در سراسر ایالات متحده با رویکردی مشابه عمل می‌کند. کاربران این برنامه افراد بی‌خانمان هستند که می‌توانند به‌طور مستقیم نیاز خود را درخواست کنند. کاربران در دوره اولیه استفاده از برنامه، از پشتیبانی شخصی برخوردار می‌شوند. طبق گفته سازندگان این برنامه، هدف نهایی این است که به افراد بی‌خانمان کمک کنند تا به خودکفایی برسند و از خیابان‌ها خارج شوند. این اقدام یک گام به سمت حل و تغییر شرایط است. سایر افراد نیز می‌توانند از این اپلیکیشن استفاده کنند تا از همسایگان خود حمایت کنند و به داستان‌های آنها گوش دهند.
استفاده از فناوری برای کمک به افراد بی‌خانمان نه‌تنها به خود افراد کمک می‌کند، بلکه آگاهی را در میان جامعه افزایش می‌دهند. این امر می‌تواند به تغییر نگرش نسبت به افراد بی‌خانمان و درک بهتر مشکلات آنها کمک کند. این برنامه‌ها می‌توانند به ایجاد یک جامعه همدل و حمایت‌گر کمک کنند.
نظر شما