به گزارش خبرگزاری ایمنا به نقل از نیچر، وقتی به موسیقی‌ای گوش می‌دهیم که با ما ارتباط احساسی برقرار می‌کند، مغز ما به‌طور طبیعی دوپامین، انتقال‌دهنده عصبی اصلی مرتبط با احساس خوب، را در یک فرایند دو مرحله‌ای آزاد می‌کند. این فرایند شامل دو بخش «انتظار» و «پاداش» است که در آن ناحیه‌های مختلف مغز همکاری می‌کنند.
قشر شنوایی: این قسمت مسئول تجزیه و تحلیل ساختار موسیقی است و نقش اساسی در تشخیص الگوهای صوتی دارد.
جزیره قدامی: این ناحیه موسیقی را به واکنش‌های احساسی متصل می‌کند و به تجربه احساسات ناشی از موسیقی کمک می‌کند.
قشر جلوی پیشانی میانی: این قسمت موسیقی را به خاطرات شخصی ما پیوند می‌دهد و موجب ایجاد ارتباط عمیق‌تری می‌شود.
بررسی‌ها نشان می‌دهند که بعضی افراد به‌دلیل داشتن ارتباطات عصبی قوی‌تر بین قشر شنوایی و مراکز احساسی، بیشتر مستعد تجربه frisson هستند. علاوه‌بر این شخصیت افراد نیز نقش مهمی در این موضوع ایفا می‌کند. کسانی که ذهنی بازتر به تجربیات جدید دارند، احتمال بیشتری دارند که این احساس لرزش و هیجان را تجربه کنند.
در یک مطالعه جدید که اسکن PET در دو جلسه انجام شد. شرکت‌کنندگان در حال گوش دادن به موسیقی لذت‌بخش یا خنثی تحت بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه، شاخص‌های ذهنی و عینی برانگیختگی احساسی جمع‌آوری شد. شرکت‌کنندگان تعداد دفعات لرزش، شدت آن و میزان لذت را گزارش دادند.
نتایج این تحقیق نخستین شواهد مستقیم را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد لذت شدید هنگام گوش دادن به موسیقی با فعالیت دوپامین در سیستم پاداش مزولیمبیک مرتبط است، این سیستم شامل دو بخش پشتی و شکمی استریاتوم است که نقش اساسی در ایجاد احساس لذت و پاداش دارند.
این کشف نشان می‌دهد که موسیقی نه‌تنها به‌عنوان یک تجربه زیبای حسی عمل می‌کند، بلکه تأثیرات عمیقی بر ساختار و عملکرد مغز دارد.
نظر شما