به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، جدیدترین خبرهای جهان را در این بسته خبری بخوانید.
پاریس به تاریخ و زیبایی‌هایش مشهور است، اما پشت این تصویر زیبا، چالش جدی زباله وجود دارد؛ سطل‌های زباله سرریز، خیابان‌های آلوده و افزایش زباله‌ها مشکلاتی هستند که به‌صورت مداوم در این شهر جریان دارند و بر ساکنان و بازدیدکنندگان تأثیر منفی می‌گذارند. مشکل زباله در پاریس سوالات بسیاری درباره مدیریت زباله شهری مطرح می‌کند.
بر اساس آمار میزان زباله تولیدشده سالانه در منطقه شهری پاریس ۳.۳ میلیون تن است، این مقدار زباله به اندازه‌ای است که می‌تواند برج ایفل را هزاران بار پر کند. از این همه زباله، تنها ۲۸ درصد بازیافت می‌شود که در مقایسه با میانگین اتحادیه اروپا که ۴۷ درصد است، رقم بسیار پایینی به نظر می‌رسد.
جمعیت ساکن در این شهر بیش از ۱۲ میلیون نفر است و با در نظر گرفتن ۳۰ میلیون گردشگر سالانه، دلیل اصلی این فشار دائمی بر سیستم مدیریت زباله مشخص می‌شود. مناطق محبوبی همچون برج ایفل، مون‌مارتر و حاشیه‌های رود سن با صحنه‌های مربوط به سطل‌های سرریز روبه‌رو هستند. روزانه حدود ۳۰۰۰ تن زباله فقط در خود شهر پاریس جمع‌آوری می‌شود که معادل ۵۰۰ کامیون زباله است که روزانه در حال حرکت هستند. زیرساخت قدیمی مدیریت زباله، تراکم بالای جمعیت و ورود مداوم بازدیدکنندگان عوامل اصلی رویارویی پاریس با این چالش است.
زیرساخت قدیمی مدیریت زباله در پاریس
سیستم مدیریت زباله پاریس همچون یک خودروی قدیمی است که سعی دارد در یک بزرگراه مدرن حرکت کند. شهر از ترکیبی از خدمات عمومی و خصوصی برای جمع‌آوری و مدیریت زباله استفاده می‌کند، اما بسیاری از زیرساخت‌ها دهه‌ها پیش طراحی شده است و نمی‌تواند با حجم بالای زباله تولیدشده توسط جمعیت روبه‌رشد و میلیون‌ها گردشگر همگام شود، برای مثال سطل‌های زباله کوچک‌تر از حد نیاز هستند یا به میزان کافی تخلیه نمی‌شوند.
زیرساخت‌ها همزمان با رشد جمعیت شهر و الگوهای مصرف روبه‌افزایش توسعه نیافته‌اند و این ناهماهنگی موجب ایجاد گلوگاه‌هایی در شهر به‌ویژه در فصل‌های اوج گردشگری می‌شود. پاریس شروع به انجام به‌روزررسانی‌هایی در سیستم مدیریت زباله همچون سطل‌های هوشمند کرده است، اما هنوز راه زیادی برای پیشرفت وجود دارد.
پاریس هر سال حدود ۳۰ میلیون گردشگر جذب می‌کند که منجر به فشار عظیمی بر سیستم مدیریت زباله شهر می‌شود. گردشگران مقدار زیادی زباله را از نقشه‌های دور انداخته‌شده تا بسته‌بندی خوراکی‌ها و بطری‌های پلاستیکی تولید می‌کنند و مشکل اینجاست که گردشگران به‌طور معمول تعهدی نسبت به تمیزی شهر ندارند.
نگرش فرهنگی پاریسی‌ها نسبت به بازیافت بسیار ضعیف است. مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۱ توسط آژانس انتقال اکولوژیک فرانسه انجام شد و نشان داد که تنها ۶۰ درصد از ساکنان به‌طور مداوم زباله‌های خود را جداسازی می‌کنند. بسیاری از افراد بیان کردند که درباره اینکه چه چیزی قابل بازیافت است اطلاعات کافی ندارند. این موضوع ممکن است به‌دلیل قوانین مبهم مربوط به بازیافت در این شهر و کمبود آموزش در این زمینه باشد.
اعتصابات کارگری بخشی از زندگی جاری در فرانسه است و کارگران جمع‌آوری زباله نیز مستثنی نیستند. زمانی که کارگران اعتصاب می‌کنند، ممکن است چند روز یا حتی چند هفته طول بکشد و کوهی از زباله را در پیاده‌روها و خیابان‌ها ایجاد کند. در حالی که اعتصابات برای برقراری حقوق کارگران مؤثر است، اما تأثیر آن بر تمیزی شهر غیرقابل انکار است.
تلاش‌های پاریس برای حل مشکل
مسئولان پاریس تلاش‌هایی برای حل مشکلات موجود انجام داده‌اند. یکی از تلاش‌های بزرگ معرفی سطل‌های هوشمند است؛ این سطل‌ها دارای حسگرهایی هستند که زمان پرشدن را تشخیص می‌دهند و سیگنال‌هایی برای کارکنان جمع‌آوری ارسال می‌کنند تا سریع‌تر اقدام کنند. در بعضی از شلوغ‌ترین مناطق، سطل‌های فشرده‌سازی در حال آزمایش هستند که زباله‌ها را فشرده می‌کنند و فضای بیشتری برای زباله ایجاد می‌کنند و نیاز به تخلیه را کاهش می‌دهند.
برای تشویق ساکنان و گردشگران به بازیافت، کمپین‌های آموزشی راه‌اندازی شده و پوسترهایی در سراسر شهر نصب شده است که موارد قابل بازیافت را به بیان ساده و به چندین زبان توضیح می‌دهند تا ساکنان و بازدیدکنندگان بتوانند از آن پیروی کنند.
نظافت خیابان‌های پاریس کار ساده‌ای نیست؛ این شهر بیش از ۵۰۰۰ کارگر نظافتی و ۱۷۰۰ وسیله نقلیه جمع‌آوری زباله و شست‌وشوی خیابان دارد و به‌تازگی، شیفت‌های شبانه پاک‌سازی را برای مقابله با زباله در مناطق شلوغ اضافه کرده است که تلاشی کوچک اما حیاتی برای کنترل آلودگی به‌شمار می‌آید.
پاریس برای مدیریت بهتر جریان زباله در شهر از فناوری نیز کمک گرفته و اپلیکیشنی به نام آزمایشگاه پلوم راه‌اندازی کرده است که به مردم اجازه می‌دهد مشکلات مربوط به زباله را به خدمات شهری گزارش دهند. افراد می‌توانند سطل زباله سرریز یا نقطه‌ای با زباله زیاد را در اپلیکیشن علامت‌گذاری کنند تا مسئولان مربوطه سریع‌تر پاسخ دهند.
رود سن یکی از نمادهای برجسته پاریس است، اما در طول سال‌ها با آلودگی دست‌وپنجه نرم کرده است. در آستانه المپیک ۲۰۲۴ مسئولان تصمیم گرفتند برای حل مشکل طرح پاک‌سازی را اجرا کنند. طرح پاک‌سازی این رود شامل چندین اقدام عملی بود؛ قایق‌های جمع‌آوری زباله برای جمع‌آوری زباله‌های شناور قبل از انباشته شدن روی سطح آب راه‌اندازی شدند، موانعی در نقاط استراتژیک برای جلوگیری از گسترش زباله‌ها در پایین‌دست ایجاد شد و همزمان، کمپین‌های اطلاع‌رسانی، ساکنان و بازدیدکنندگان را تشویق می‌کردند تا قبل از دور انداختن زباله فکر کنند.
این کمپین‌ها بر اقدامات کوچک روزمره همچون دور انداختن ته سیگارها و پلاستیک‌ها تمرکز داشتند که تأثیر زیادی بر آلودگی دارند. ظرف چند ماه، رود سن شاهد کاهش ۳۰ درصدی سطح زباله بود. این پیشرفت نشان‌دهنده آن است که وقتی مردم با هدفی واضح با شهر همکاری کنند، چه نتایج شگفت‌انگیزی حاصل می‌شود.
شهرهای مختلف جهان راهکارهای نوآورانه‌ای برای مدیریت زباله پیدا کرده‌اند که درس‌های ارزشمندی برای پاریس و دیگر شهرها ارائه می‌دهد. به‌عنوان مثال توکیو دارای سیستم سختگیرانه‌ای برای جداسازی زباله است که ساکنان را تشویق می‌کند تا زباله‌های خود را در چندین دسته جدا کنند. انداختن زباله در شهر به‌لطف ارزش‌های فرهنگی ریشه‌دار که مسئولیت شخصی و احترام به فضاهای مشترک را تأکید می‌کند، به‌ندرت مشاهده می‌شود.
گران‌ترین کشورهای جهان برای زندگی
با استفاده از آخرین داده‌های شاخص هزینه زندگی نام‌بئو (Numbeo) به‌عنوان بزرگترین پایگاه داده هزینه زندگی در جهان و پایگاه جهانی داده‌های کیفیت زندگی، کشورهایی که زندگی روزمره در آن‌ها هزینه زیادی دارد و بالاترین نرخ زندگی را در سال ۲۰۲۴ داشته‌اند، به شرح زیر است.
سوئیس (امتیاز شاخص :۱۰۱.۱)
سوئیس برای دفعات متوالی به‌عنوان گران‌ترین کشور جهان انتخاب شد. مراقبت از کودکان، غذا خوردن در بیرون و بلیت سینما تنها چند نمونه از هزینه‌های روزمره‌ای هستند که در سوئیس گران‌تر از دیگر نقاط جهان است. نکته مثبت آن است که این کشور از قدرت خرید بالایی برخوردار است و بیشتر شهروندان از زندگی راحت در آن لذت می‌برند.
باهاما (۸۵)
زندگی در باهاما همچون سایر کشورهای جزیره‌ای موجود در این لیست، با چالش‌های لجستیکی متعددی همراه است که به افزایش هزینه‌های زندگی در آن منجر می‌شود. واردات کالا نیز خرید اقلام مورد نیاز برای زندگی را در آن گران‌تر می‌کند و مالیات‌ها به‌حدی بالاست که حدود ۲۵ درصد درآمد دولت از عوارض واردات و صادرات حاصل می‌شود.
ایسلند (۸۳)
ایسلند شاهد افزایش امتیاز شاخص نام‌بئو خود از ۸۳.۳ به ۸۷.۷ در ابتدای سال ۲۰۲۳ و در پی تورم رو به رشد بود، سال گذشته نیز در نمودارهای میان‌سالی از رتبه هشتم به پنجم صعود کرد. در سال ۲۰۲۴ امتیاز شاخص نام‌بئو این کشور ۸۳ کاهش داشت، اما تأثیر امتیاز سال قبل از آن، جایگاه این کشور را در رتبه‌بندی‌ها به‌شدت افزایش و آن را در رتبه سوم قرار داد. این کشور جزیره‌ای مقررات سختگیرانه‌ای در مورد واردات کالاهای خارجی دارد که این امر در نهایت قیمت‌ها را در آن بالا می‌برد. مواد غذایی در ایسلند از جمله گران‌ترین‌ها در جهان هستند و شیر، تخم‌مرغ، مرغ و گوشت گاو همگی با قیمت‌های بسیار بالا عرضه می‌شوند. طبق گزارش نام‌بئو، یک کیلوگرم گوشت گاو در ایسلند ۸۵ درصد گران‌تر از آمریکاست. با این حال هزینه‌های آب و برق در این کشور پایین است، چراکه زیرساخت‌های ایسلند به‌شدت به انرژی زمین‌گرمایی ارزان و نیروگاه‌های آبی متکی است.
سنگاپور (۷۶.۷)
سنگاپور از اواسط ۲۰۲۲ تا اواسط ۲۰۲۳ شاهد افزایش هزینه زندگی و امتیاز شاخص نام‌بئو از ۷۹.۰۹ به ۸۵.۹ بود، البته امتیاز آن در آخرین رتبه‌بندی به ۷۶.۷ کاهش پیدا کرد. کالاهای لوکس در این دولت‌شهر به‌شدت گران و اجاره یک آپارتمان یک تخته در مرکز شهر به‌طور متوسط تقریباً ۲۸۰۰ دلار در ماه هزینه دارد، از سوی دیگر خرید یک ماشین جدید در سنگاپور نسبت به هر کشور دیگری در جهان گران‌تر تمام می‌شود، زیرا دولت آن به‌عنوان نوعی سیستم کنترل ترافیک، این خریدها را با اعمال مالیات و تعرفه انجام می‌دهد.
باربادوس (۷۶.۶)
باربادوس واردات زیادی دارد و بیشتر کالاها به آن وارد می‌شوند. این امر با هزینه‌های سنگین زندگی در این کشور همراه است، در حالی که قدرت خرید مردم محلی آن در رتبه پایینی قرار دارد. با این حال امتیاز شاخص باربادوس در طول سال گذشته از ۸۸.۸ به ۸۴.۲ کاهش پیدا کرد و اکنون در ۷۶.۶ قرار دارد. در سال ۲۰۲۲، دولت این کشور اقداماتی را از جمله کاهش موقت مالیات بر ارزش افزوده در قبوض انرژی و کاهش قیمت مواد غذایی ضروری برای کاهش تورم آغاز کرد. با این وجود هزینه زندگی در این جزیره تمرکز آن را بر یادگیری کاهش نداده و دولت بودجه زیادی را صرف سیستم آموزشی خود می‌کند. باربادوس با آمار استثنایی ۹۹.۷ درصد یکی از بالاترین نرخ‌های باسوادی در جهان را دارد.
نروژ (۷۶)
نروژ دومین کشور اسکاندیناوی حاضر در لیست گران‌ترین کشورهای جهان است که رتبه ششم آن را به خود اختصاص داده است. امتیاز شاخص این کشور به‌طور چشمگیری از ۸۸.۶ به ۷۶ تغییر کرده است که دلیل آن به‌احتمال زیاد کاهش جزئی قیمت مواد غذایی و نوشیدنی‌های غیرالکلی است. نروژ یکی از بالاترین نرخ‌های مالیات بر ارزش افزوده جهان را با نرخ ۲۵ درصد دارد که این امر هزینه بیشتر اقلام روزمره زندگی را در آن بالا می‌برد. مواد غذایی در این کشور دارای نرخ مالیات کمتر ۱۵ درصدی هستند، اما همچنان گران به حساب می‌آیند.
دانمارک (۷۲.۳)
دانمارک به‌ویژه برای افراد معتاد به خرید بسیار گران است. یک شلوار جین در این کشور بیش از ۱۱۱ دلار و یک جفت کفش حدود ۱۱۲ دلار قیمت دارد، با این حال قدرت خرید محلی در این کشور اسکاندیناوی بالاست، به این معنا که ساکنان توانایی مقابله با هزینه‌های بالاتر زندگی را دارند.
هنگ‌کنگ (۷۰.۸)
هنگ‌کنگ یک منطقه اداری ویژه در چین است و با قرار داشتن در آخرین جایگاه شاخص کیفیت زندگی (رتبه ۴۶)، هزینه زندگی در آن بسیار بالاتر از سرزمین اصلی و قیمت‌های مصرف‌کننده در آن از جمله اجاره حدود ۶۰ درصد و قیمت بنزین حدود سه برابر گران‌تر از چین است. ساکنان هنگ‌کنگ به‌طور فزاینده‌ای برای گذراندن زندگی به درآمدهای بالا نیاز دارند.
ایالات متحده آمریکا (۷۰.۴)
ایالات متحده آمریکا رتبه نهم فهرست حاضر را به خود اختصاص داده است. بر اساس بررسی جمعیت جهانی، سیستم مراقبت‌های بهداشتی این کشور گران‌ترین سیستم بهداشتی در کل جهان است و شهروندان طبق آخرین آمار از سال ۲۰۲۲، به‌طور متوسط ۱۲ هزار و ۵۵۵ دلار برای درمان پرداخت می‌کنند. هزینه اجاره نیز در این کشور سر به فلک کشیده است و یک آپارتمان یک‌خوابه در مرکز شهر حدود ۱۷۵۲ دلار در ماه برای مستأجران هزینه دارد. تجزیه‌وتحلیل‌های توسط آژانس املاک بریتانیایی ساویلز (Savills) نشان می‌دهد که پنج از ۱۰ شهر گران‌قیمت برای اجاره جهان شامل سان‌فرانسیسکو، نیویورک، لس‌آنجلس، شیکاگو و میامی در ایالات متحده آمریکا واقع شده‌اند.
استرالیا (۷۰.۲)
استرالیا به‌شدت به واردات متکی است و این امر قیمت بسیاری از اقلام روزمره آن را بالا می‌برد. بطری‌های آب و شیر در فروشگاه‌های مواد غذایی این کشور به‌طور قابل‌توجهی گران است و ادامه بحران هزینه‌های زندگی در آن موجب افزایش بیشتر قیمت‌ها نیز می‌شود. این امر تأثیر چشمگیری بر قیمت اجاره داشته است و تجزیه و تحلیل‌ها نشان می‌دهد در پایان سال ۲۰۲۳ میانگین قیمت اجاره هفتگی برای خانه و آپارتمان در این کشور به بالاترین حد خود یعنی ۳۹۸ دلار رسیده است که افزایش ۸.۳ درصدی را نسبت به سال قبل از آن نشان می‌دهد.
بحران غذایی ژاپن و ابتکار مردم برای مقابله با شرایط
ژاپن با چالش‌های اقلیمی از جمله گرما و طوفان‌های شدید قابل‌توجهی روبه‌رو شده است که تولیدات کشاورزی را مختل کرده‌اند. قیمت برنج به دلیل کاهش برداشت‌های ناشی از دماهای بالای تابستان گذشته به‌شدت افزایش یافته است. این موضوع منجر به افزایش قابل‌توجه هزینه‌های مواد غذایی اصلی شده است، به‌طوری که قیمت برنج حتی تا ۴۸ درصد افزایش یافته است.
قیمت کلم به‌شدت افزایش یافته و به حدود هزار ین (حدود ۶.۵۰ دلار) در توکیو رسیده است که معادل یک دستمزد ساعتی است. این افزایش قیمت نسبت به سال‌های گذشته بیش از سه برابر است. سایر سبزیجات نیز شاهد افزایش قیمت قابل‌توجهی هستند، به عنوان مثال، قیمت کلم چینی و کاهو به ترتیب ۲.۵ و ۱.۷ برابر قیمت معمول خود افزایش یافته است. وزارت کشاورزی گزارش داده که میانگین قیمت کلم اواسط ژانویه حدود ۵۵۳ ین برای هر کیلوگرم بوده که نشان‌دهنده افزایش چشمگیری به‌دلیل شرایط جوی ناپایدار و تأثیر آن بر تولید محصولات است.
باغبانی خانگی
کاهش ارزش ین باعث افزایش هزینه‌های کالاهای وارداتی شده و به‌طور کلی بر افزایش قیمت مواد غذایی تأثیر گذاشته است. در اکتبر ۲۰۲۴، نزدیک به سه هزار محصول غذایی به‌دلیل افزایش هزینه‌های مواد خام و هزینه‌های حمل‌ونقل و انرژی با افزایش قیمت روبه‌رو شدند. نرخ تورم در ژاپن در سال ۲۰۲۳ به بالاترین حد خود در ۴۱ سال اخیر رسید که این موضوع فشار بیشتری بر زندگی مصرف‌کنندگان وارد کرده است.
سیاست‌های کشاورزی ژاپن به‌طور تاریخی بر کاهش تولید برنج برای حفظ قیمت‌های بالاتر تمرکز داشته است. این سیاست کاهش سطح زیر کشت منجر به وابستگی به تولید داخلی محدود شده و نتوانسته است به الگوهای مصرف متغیر پاسخ دهد. در نتیجه، حتی افزایش جزئی در تقاضا می‌تواند منجر به کمبودهای قابل‌توجه و افزایش قیمت‌ها شود. دولت هزینه‌های زیادی را برای این سیاست صرف می‌کند که مورد انتقاد قرار گرفته و بار اضافی بر دوش مصرف‌کنندگان می‌گذارد.
بسیاری از ژاپنی‌ها برای مقابله با این شرایط به باغبانی خانگی روی آورده‌اند تا با قیمت‌های بالا مقابله کنند. بسیاری از اینفلوئنسرها با اشتراک‌گذاری تجربیات خود در کاشت سبزیجات در ظروف غیرمعمول همچون بطری‌های پلاستیکی محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند و با این کار به دنبال راه‌هایی برای تأمین امنیت غذایی خود در میان افزایش هزینه‌ها هستند.
افراد در تهیه غذاهای خود نیز خلاقیت به خرج می‌دهند، برای مثال از جلبک خشک به‌عنوان جایگزینی برای کلم در پنکیک‌های محبوب اوکونومیاکی استفاده می‌کنند یا ریشه‌های پیازچه را دور نمی‌اندازند تا آن‌ها را بکارند. در پاسخ به افزایش هزینه‌ها و نگرانی عمومی، دولت ژاپن بسته‌ای از پشتیبان اقتصادی را معرفی کرده است که هدف آن حمایت از خانوارهای کم‌درآمد است. این بسته شامل پرداخت‌های نقدی برای کمک به کاهش بار مالی ناشی از افزایش قیمت‌های مواد غذایی است.
این کشورها سخت‌ترین زمستان‌ها را دارند
یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار در سردی و گرمی کشورهای جهان، دوری و نزدیکی آن‌ها نسبت به خط استوا است. این خط کره زمین را به دو نیم‌کره شمالی و جنوبی تقسیم می‌کند؛ به بیان دیگر هر قدر به خط استوا نزدیک‌تر شویم، هوا گرم‌تر و هر قدر از آن دور شویم، هوا سردتر می‌شود. حال از آنجا که قطب شمال و جنوب، بیشترین فاصله را از خط استوا دارند، کشورهای که در نزدیکی این قطب‌ها قرار دارند، زمستان‌های سرد و طولانی را تجربه می‌کنند و کشورهایی که از آن‌ها دور هستند، هوای گرم‌تر و متعادل‌تری خواهند داشت. در ادامه به معرفی سردترین کشورهای جهان و ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن‌ها می‌پردازیم:
نروژ
میانگین دمای سالانه: ۱۰- درجه فارنهایت (۲۳- درجه سانتیگراد)
نروژ یکی از کشورهایی است که شبه جزیره اسکاندیناوی را تشکیل می‌دهد و در برخی مناطق ساحلی آن، زمستان‌ها بسیار سرد است و میانگین دمای آن به حدود ۱۰- درجه فارنهایت می‌رسد. آبدره‌های زیبا، کوه‌ها، یخچال‌های طبیعی و شفق‌های شمالی، نمایانگر این کشور زیبای سردسیر است. جالب است بدانید که این کشور با وجود سرمای زیاد، یکی منحصربه‌فردترین مناطق گردشگری قاره اروپا محسوب می‌شود و بازدیدکنندگان زیادی را از سراسر دنیا به سوی خود جذب می‌کند.
ایسلند
میانگین دمای سالانه: ۱۳- درجه فارنهایت (۲۵- درجه سانتیگراد)
ایسلند با داشتن بهترین مناظر جذاب در شمال اروپا، دمایی بین ۱۳- درجه فارنهایت تا ۲۲- درجه فارنهایت را تجربه می‌کند و در قسمت‌های شمالی آنکه میزبان شفق قطبی باشکوه در فصل زمستان است، برف زیادی می‌بارد. قرار گرفتن این کشور جزیره‌ای در محل تلاقی اقیانوس اطلس شمالی و اقیانوس منجمد شمالی، به تعدیل دمای زیر صفر کمک می‌کند. این سرزمین سردسیر با توندراهای آلپی، جنگل‌های توس شمالی ومناطق پوشیده از یخچال‌های طبیعی تعریف می‌شود و به‌علت آتشفشان‌ها، آب‌فشان‌ها، مزارع گدازه‌ای و چشمه‌های آب گرم خود در دنیا مشهور است. از این‌رو ایسلند، عنوان «سرزمین آتش و یخ» را از آن خود کرده است.
کانادا
میانگین دمای سالانه: ۱۳- درجه فارنهایت (۲۵- درجه سانتیگراد)
کشور کم‌جمعیتی همچون کانادا با دمای تقریبی ۱۳- درجه فارنهایت، بسیار سرد است. بیشتر مناطق این کشور دمای زیر صفر را تجربه می‌کنند و برف در بیشتر فصل زمستان، استان‌های آن را می‌پوشاند. این در حالی است که سواحل اقیانوس آرام کانادا، تابستان‌های گرم و آب و هوای معتدل را در طول سال تجربه می‌کنند. اگرچه اتاوا، یکی از سردترین پایتخت‌های جهان است، تورنتو بزرگترین شهر کانادا، تابستان‌های گرم را تجربه می‌کند، اما در زمستان هوا به‌شدت سرد می‌شود.
روسیه
میانگین دمای سالانه: ۱۳- درجه فارنهایت (-۲۵- درجه سانتیگراد)
روسیه، یکی از سردترین کشورهایی است که دمای آن به زیر ۲۰- درجه فارنهایت می‌رسد. اکثر مناطق این کشور به‌جز بخش جنوب غربی و مناطق توندرا، آب و هوای مرطوب قاره‌ای را تجربه می‌کنند. این سرزمین سردسیر که اروپای شرقی و آسیای شمالی را در بر می‌گیرد، یکی از کشورهایی است که بیشترین مناطق زمانی را دارد، همچنین مسکو، پایتخت و بزرگترین شهر آن، بهترین فرودگاه جهان را دارد و زمستان‌های طولانی و سردی هوا را تجربه می‌کند، اما دمای هوا در فصل تابستان می‌تواند تا ۷۹ درجه فارنهایت افزایش پیدا کند و برای مدت یک یا دو هفته طول بکشد، همچنین روسیه یکی از پرجمعیت‌ترین کشورهای جهان با مرزهای بین‌المللی محسوب می‌شود.
مغولستان
میانگین دمای سالانه: ۱۸.۴- درجه فارنهایت (۲۸- درجه سانتیگراد)
کشور محصور در خشکی مغولستان که به‌دلیل فرهنگ عشایری خود در دنیا مشهور است، با کشورهای روسیه و چین مرز مشترک دارد که هر دوی آن‌ها دمای سرد یکسانی را تجربه می‌کنند. این کشور دارای بیش از ۲۵۰ روز آفتابی و میانگین دمای سالانه ۱۸.۴- درجه فارنهایت است و پایتخت و بزرگترین شهر آن، اولان‌باتور، یکی از سردترین پایتخت‌های روی کره زمین به‌شمار می‌رود، همچنین مغولستان، آب و هوای سرد و خشک را تجربه می‌کند و زمستان‌ها در این سرزمین، یخبندان است.
ناوگان هوانوردی ناایمن؛ بحران جدید پروازها در آمریکا
سی‌ام ژانویه ۲۰۲۵، یک هواپیمای مسافربری امریکن ایرلاینز در نزدیکی فرودگاه ملی رونالد ریگان در واشنگتن با یک هلی‌کوپتر ارتش آمریکا برخورد کرد و تمام ۶۷ نفر حاضر در هر دو هواپیما جان خود را از دست دادند. این سانحه به‌عنوان یکی از مرگبارترین فاجعه‌های هوایی در ۲۴ سال اخیر آمریکا اعلام شده است. در این بین روز گذشته نیز هواپیمای خصوصی کوچک در شهر فیلادلفیا در ایالت پنسیلوانیا سقوط کرد که منجر به کشته شدن شش نفر شد.
این سانحه‌ها نگرانی‌های موجود درباره کنترل ترافیک هوایی و ازدحام در فضای هوایی ایالات متحده آمریکا را تشدید کرده است. مدیران شرکت‌های هواپیمایی مختلف خواستار نوسازی سیستم‌های کنترل ترافیک هوایی برای جلوگیری از چنین فاجعه‌هایی در آینده شده‌اند. اگرچه سفرهای هوایی از نظر آماری ایمن باقی مانده‌اند، اما رخدادهای اینچنینی نگرانی‌هایی درباره حوادث احتمالی آینده ایجاد می‌کند.
امریکن ایرلاینز که به‌عنوان یکی از بزرگترین شرکت‌های هواپیمایی جهان شناخته می‌شود، پیش از این با چالش‌هایی روبه‌رو بود، اما این رویداد فاجعه‌بار تأثیر قابل‌توجهی بر عملیات و شناخت عمومی از این شرکت و پیامدهای جدی برای شهرت و پروتکل‌های عملیاتی داشت. با ادامه تحقیقات، این شرکت ممکن است تحت نظارت قرار گیرد تا ایمنی شیوه‌ها و رعایت مقررات ترافیک هوایی بررسی شود. فشار بیشتری بر بخش‌های نظارتی به‌منظور تقویت پروتکل‌های ایمنی و اطمینان از تکرار نشدن حوادث مشابه در آینده انجام خواهد شد.
امریکن ایرلاینز در حال حاضر با مشکلات بسیاری به‌ویژه در زمینه نگهداری و وضعیت کلی هواپیماها در ناوگان خود روبه‌رو است. بخش قابل‌توجهی از ناوگان این شرکت قدیمی است و بیش از یک دهه است که سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی روی آن‌ها صورت نگرفته است. این موضوع منجر به وخیم شدن اوضاع شده است؛ بسیاری از هواپیماها بیش از ۱۸ سال دارند و بعضی از آن‌ها به دهه ۱۹۹۰ برمی‌گردند، این موضوع نگرانی‌هایی درباره ایمنی و راحتی مسافران ایجاد می‌کند.
گزارش‌هایی از تعمیرات موقتی نامناسب همچون استفاده از چسب برای نگه داشتن اجزای فرسوده منتشر شده که انتقادات فراوانی را دریافت کرده است. بهره‌برداری از هواپیماهای قدیمی منجر به افزایش هزینه‌های نگهداری می‌شود، زیرا نیاز به تعمیرات و به‌روزرسانی‌ها را بیشتر و در نتیجه فشار مالی بر شرکت وارد می‌کند که می‌تواند بر سودآوری و قابلیت اطمینان عملیات پرواز تأثیر بگذارد. با افزایش سن هواپیماها، احتمال بروز مشکلات فنی بیشتر می‌شود که می‌تواند منجر به تأخیر و لغو پروازها شود؛ عواملی که تأثیر منفی بر رضایت مشتری دارند.
سازمان هوانوردی فدرال در سال ۲۰۲۳ امریکن ایرلاینز را به‌دلیل بهره‌برداری از هواپیماهایی با مشکلات شناخته‌شده در سیستم اتوپایلوت، به مبلغ ۷.۱ میلیون دلار جریمه کرد، علاوه بر این، کل ناوگان به‌منظور بازرسی‌های ایمنی فوری زمین‌گیر شدند.
وضعیت داخلی هواپیماها نیز بارها مورد انتقاد قرار گرفته است؛ مسافران گزارش داده‌اند که تجربه سفر به‌دلیل صندلی‌ها، میزهای تاشو و امکانات قدیمی که با استانداردهای مدرن مطابقت ندارد، رضایت‌بخش نبوده است. به نظر می‌رسد استراتژی این شرکت به جای ارتقای خدمات مشتری، بیشتر بر کاهش هزینه‌ها متمرکز باشد و این موضوع منجر به نارضایتی مسافران شده است.
بر اساس اظهار مسافران، کیفیت خدمات و امکانات ارائه‌شده در پروازهای امریکن ایرلاینز با رقبای این شرکت قابل مقایسه نیست و این موضوع موجب شده است که بسیاری افراد درباره انتخاب خط هوایی خود برای سفرهای آینده تجدید نظر کنند. مسافران از نحوه رسیدگی امریکن ایرلاینز به شکایات خود ناامید شده‌اند. مواردی وجود دارد که مشتریان تنها پاسخ‌های کلی دریافت کرده‌اند بدون اینکه راه‌حل یا جبران معناداری ارائه شود.
امریکن ایرلاینز نسبت به رقبایی همچون دلتا و یونایتد، استراتژی منسجمی ندارد؛ در حالی که این شرکت‌ها در حال سرمایه‌گذاری در خدمات لوکس و بهبود تجربه مسافران هستند، امریکن بیشتر در رقابت با شرکت‌های هواپیمایی کم‌هزینه است که با انتظارات مشتریان از یک شرکت بزرگ هواپیمایی همخوانی ندارد.
این شرکت با ده‌ها میلیارد دلار بدهی روبه‌رو است که توانایی آن برای سرمایه‌گذاری در ارتقای خدمات، به‌روزرسانی ناوگان و بهبود شرایط نگهداری را پیچیده می‌کند. اگر این فشار مالی مورد توجه قرار نگیرد، ممکن است منجر به کاهش بیشتر کیفیت خدمات و قابلیت اطمینان عملیات شود.
از جمله چالش‌های دیگری که این شرکت را درگیر کرده است می‌توان به لغو و تأخیر پروازها بدون اطلاع‌رسانی واضح اشاره کرد. امریکن ایرلاینز در ارائه کمک‌های لازم به مسافران با نیازهای ویژه همچون مسافرانی که نیاز به صندلی چرخ‌دار دارند، ناکام مانده و منجر به افزایش نگرانی و مشکلات ایمنی حین سفر شده است.
ایمنی حمل‌ونقل هوایی آمریکا
بسیاری از تأسیسات کنترل ترافیک هوایی در ایالات متحده با کمبود نیروی انسانی روبه‌رو هستند که فشار بیشتری بر کنترل‌کننده‌ها ایجاد می‌کند. گزارش‌ها نشان می‌دهند که کنترل‌کننده‌ها با مشکلات فنی همچون خرابی آسانسورها و نبود تهویه مطبوع مناسب روبه‌رو هستند که می‌تواند توانایی آن‌ها را در مدیریت ترافیک هوایی به میزان چشمگیری مختل کند.
فناوری مورد استفاده برای نظارت و مدیریت ترافیک هوایی با تقاضاهای رو به رشد صنعت هوانوردی همگام نبوده است. سازمان هوانوردی فدرال با وجود توصیه‌های هیئت ملی ایمنی حمل‌ونقل برای بهبود سیستم‌های هشدار برخورد، از سال ۲۰۱۷ نتوانسته است سیستم‌های جدید را به‌دلیل محدودیت‌های بودجه‌ای پیاده‌سازی کند. تا آگوست ۲۰۲۳، تنها بخشی از فرودگاه‌ها، فناوری به‌روزرسانی شده برای هشدارهای برخورد داشتند.
سیستم هشدار ترافیکی و جلوگیری از برخورد که برای جلوگیری از برخوردهای هوایی طراحی شده است، محدودیت‌هایی دارد که می‌تواند منجر به موقعیت‌های خطرناک شود، به‌عنوان مثال، این سیستم راه‌هایی برای جداسازی عمودی ارائه می‌دهد و حرکات جانبی را در نظر نمی‌گیرد، در حالی که جداسازی جانبی در فضای هوایی شلوغ موضوعی حیاتی است.
مواردی وجود داشته است که فرکانس‌های رادیویی ارتباطی بین کنترل‌کننده‌ها و خلبانان در زمان‌های بحرانی دچار اختلال شده و منجر به پیچیدگی بیشتر در سیستم مدیریت ترافیک هوایی شده است. در بعضی موارد، کنترل‌کننده‌ها مجبور شده‌اند از وب‌گاه‌های عمومی پیگیری پرواز به جای اتکا به سیستم‌های راداری استفاده کنند.
پیچیدگی فضای آسمان اطراف فرودگاه‌های شلوغ همچون فرودگاه ملی رونالد ریگان این مشکلات را تشدید می‌کند. فضای هوایی شلوغ این فرودگاه حاشیه کمی برای ریسک باقی می‌گذارد و احتمال وقوع حوادث را افزایش می‌دهد.
ترکیب عواملی همچون کمبود نیروی انسانی، فناوری قدیمی، محدودیت‌ها در سیستم‌های جلوگیری از برخورد، نارسایی‌های ارتباطی و افزایش ترافیک هوایی محیطی خطرناک برای ایمنی هوانوردی در ایالات متحده آمریکا ایجاد کرده است. برخورد اخیر در آسمان یادآور چنین مسائلی است که نیازمند توجه فوری برای جلوگیری از فاجعه‌های آینده است.
ابتکارات شهر هوشمند در آفریقا نمایانگر یک تغییر اساسی به سمت بهره‌برداری از فناوری برای توسعه شهری است. شهرهای آفریقایی می‌توانند با ایجاد و گسترش سرمایه‌گذاری و همکاری میان دولت‌ها، بخش خصوصی و جوامع، به محیط‌های شهری پایداری تبدیل شوند که نیازهای جمعیت روبه‌رشد خود را برآورده می‌کنند.
پیش‌بینی می‌شود جمعیت شهری آفریقا از ۵۸۷ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ به بیش از ۱.۵ میلیارد نفر تا سال ۲۰۵۰ افزایش پیدا کند. شهرهای بزرگی همچون لاگوس، نایروبی و ژوهانسبورگ در سال‌های اخیر شاهد رشد قابل‌توجهی هستند که نیازمند راه‌حل‌های نوآورانه برای مسکن، حمل‌ونقل و خدمات اساسی شهری است. گسترش فناوری‌های همراه و افزایش نفوذ اینترنت از عوامل کلیدی پروژه‌های شهر هوشمند هستند. بیش از ۵۰۰ میلیون کاربر تلفن هوشمند در این شهرها وجود دارد که از فناوری‌هایی همچون اینترنت اشیا، هوش مصنوعی و تحلیل ابرداده‌ها استفاده می‌کنند.
بسیاری از دولت‌های آفریقایی و سازمان‌های بین‌المللی در حال سرمایه‌گذاری در ابتکارات شهر هوشمند هستند. شبکه شهرهای هوشمند آفریقا همکاری و اشتراک دانش را در سراسر قاره ترویج می‌دهد و چهارچوب‌هایی همچون نقشه‌راه شهرهای هوشمند رواندا، رویکردهای ساختاریافته‌تری برای توسعه شهری ارائه می‌دهند.
مقابله با تغییرات اقلیمی و کاهش منابع طبیعی یکی از چالش‌های اساسی برای شهرهای آفریقایی به‌شمار می‌آید. این قاره به‌دلیل افزایش سریع جمعیت و رشد شهری، با مشکلاتی نظیر آلودگی، کمبود آب و تخریب محیط زیست روبه‌رو است. در این راستا، پروژه‌های شهر هوشمند به‌عنوان راه‌حل‌هایی نوآورانه و پایدار مطرح می‌شوند که می‌توانند به بهبود کیفیت زندگی ساکنان و حفظ منابع طبیعی کمک کنند.
شهرهای هوشمند آفریقا به‌طور معمول بر اساس اصول پایداری طراحی می‌شوند و اولویت را به ادغام انرژی‌های تجدیدپذیر همچون انرژی خورشیدی و بادی در زیرساخت‌های انرژی می‌دهند. مدیریت مؤثر زباله و استفاده از شیوه‌های ساخت‌وساز سبز از دیگر ویژگی‌های این پروژه‌هاست که به کاهش اثرات منفی زیست‌محیطی کمک می‌کند. شهرهای آفریقایی با ایجاد زیرساخت‌های هوشمند و استفاده از فناوری‌های نوین، قادر خواهند بود به چالش‌های اقلیمی پاسخ دهند و به سمت توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی ساکنان خود حرکت کنند.
در حالی که بسیاری از شهرهای آفریقایی در حال پیشرفت به سمت تبدیل شدن به شهرهای هوشمند هستند، این مسیر با چالش‌های متعددی همراه است. یکی از مهم‌ترین مشکلات، زیرساخت‌های ناکافی و محدودیت‌های مالی است که می‌تواند مانع از پیاده‌سازی فناوری‌های نوین و خدمات هوشمند شود و اجرای طرح‌های بلندمدت را دشوار کند. کمبود نیروی کار ماهر و متخصص نیز می‌تواند پیشرفت در این زمینه را مختل کند، چراکه بهره‌برداری از فناوری‌های جدید نیاز ضروری به آموزش و توسعه مهارت‌ها دارد. با این حال، جمعیت جوان و پرانرژی قاره آفریقا فرصتی بی‌نظیر برای نوآوری و پذیرش فناوری فراهم می‌آورد که با دسترسی به اطلاعات و تکنولوژی‌های جدید، می‌تواند نقش کلیدی در شکل‌دهی به آینده شهرهای هوشمند ایفا کند.
ابتکارات کیپ‌تاون، آفریقای جنوبی
کیپ‌تاون به‌عنوان یکی از شهرهای پیشروی آفریقا در هوشمندی شناخته می‌شود که بر توسعه پایدار شهری و ادغام فناوری برای بهبود کیفیت زندگی ساکنان تمرکز دارد. ابتکارات شهر هوشمند کیپ‌تاون بر چهار رکن اساسی دولت دیجیتال، شمول دیجیتال، اقتصاد دیجیتال و زیرساخت دیجیتال بنا شده است. این شهر از تحلیل داده‌ها برای بهبود مدیریت شهری، بهینه‌سازی الگوهای رفت‌وآمد و افزایش کارایی انرژی استفاده می‌کند. این رویکرد امکان تصمیم‌گیری آگاهانه بر اساس داده‌های لحظه‌ای جمع‌آوری شده از حسگرها و دستگاه‌های متصل در سراسر شهر را فراهم می‌آورد.
کیپ‌تاون یک استراتژی رشد عمودی را برای حداکثر کردن فضا و تشویق استفاده مؤثر از زمین به‌کار گرفته است. این استراتژی شامل توسعه مناطق مسکونی با تراکم بالا و کریدورهای حمل‌ونقل‌محور همچون گسترش مسیرهای اتوبوس و قطار است که مفهوم «شهر ۱۵ دقیقه‌ای» را پیاده‌سازی می‌کند؛ به‌طوری که ساکنان می‌توانند به خدمات ضروری در فاصله کوتاهی دسترسی داشته باشند. نکته قابل‌توجه در این شهر هوشمند این است که توسعه‌های جدید باید به استانداردهای زیست‌محیطی سختگیرانه‌ای پایبند و از طراحی‌های کارآمد انرژی و فناوری‌های صرفه‌جویی در آب برخوردار باشند.
این شهر در ساخت یک شبکه فیبر نوری قوی سرمایه‌گذاری کرده است که ساختمان‌های شهرداری را متصل و وای‌فای رایگان را در مناطق عمومی فراهم می‌کند. این زیرساخت از انواع مختلف برنامه‌های شهر هوشمند، از جمله سیستم‌های مدیریت ترافیک، هماهنگی خدمات اضطراری و نظارت بر محیط زیست پشتیبانی می‌کند. کیپ‌تاون یک پورتال داده‌های باز تأسیس کرده است که داده‌های شهری را برای شهروندان، استارت‌آپ‌ها و محققان قابل دسترس می‌سازد. این ابتکار، نوآوری و همکاری در حل چالش‌های شهری را تشویق و شفافیت در عملیات دولت را تقویت می‌کند.
تکنوپلیس کنزا، کنیا
پروژه تکنوپلیس کنزا (Konza Technopolis) در کنیا که به سیلیکون ساوانا مشهور است، یک شهر هوشمند است که با هدف ایجاد یک مرکز فناوری با زیرساخت‌های پیشرفته و برنامه‌ریزی شهری پایدار طراحی شده است و به دنبال ایجاد یک اکوسیستم پویا برای حمایت از فناوری اطلاعات و ارتباطات، علوم زندگی و مهندسی است.
این پروژه که توسط دولت کنیا به‌عنوان بخشی از استراتژی توسعه اقتصادی چشم‌انداز ۲۰۳۰ آغاز شده، حدود ۶۴ کیلومتری جنوب نایروبی واقع شده است و بیش از دو هزار هکتار را در بر می‌گیرد و هدف آن ایجاد یک مرکز جهانی فناوری و نوآوری است. تکنوپلیس کنزا با برنامه‌ریزی جامع و چشم‌انداز استراتژیک همسو با اهداف ملی، پتانسیل تبدیل اقتصاد محلی و چشم‌انداز منطقه‌ای را به‌عنوان مرکزی برای پیشرفت فناوری دارد.
شهر هوشمند تکنوپلیس کنزا به گونه‌ای طراحی شده است تا کسب‌وکارهایی را در صنایع مختلف، از جمله برون‌سپاری فرایندهای کسب‌وکار، توسعه نرم‌افزار و مراکز داده جذب کند. این پروژه به دنبال ایجاد یک محیط شهری پایدار است که فضاهای مسکونی، تجاری و تفریحی را ادغام کند و کیفیت زندگی ساکنانش را ارتقا دهد.
انتظار می‌رود کنزا به‌طور قابل‌توجهی به تولید ناخالص داخلی کنیا کمک کند و پیش‌بینی می‌شود در فاز اول، حدود ۹۰ میلیارد شیلینگ کنیا (معادل تقریبی ۹۰۰ میلیون دلار آمریکا) به اقتصاد این کشور کمک کند. پس از راه‌اندازی کامل این شهر، نزدیک به ۲۰۰ هزار موقعیت شغلی ایجاد می‌شود و بیش از ۲۶۰ هزار سکنه در آن مستقر می‌شود. از جمله برنامه‌های این پروژه می‌توان توسعه زیرساخت‌های پیشرفته همچون اتصال اینترنت پرسرعت، مدیریت هوشمند خدمات رفاهی پایه و خدمات شهری یکپارچه را نام برد.
طراحی توسعه تکنوپلیس کنزا در چندین مرحله ساختار یافته است که مرحله نخست بر تأسیس زیرساخت‌ها و امکانات اولیه تمرکز دارد. طبق آخرین به‌روزرسانی‌ها، پیشرفت قابل‌توجهی در ساخت خدمات ضروری همچون جاده‌ها و تسهیلات خدمات رفاهی همچون آب، برق و گاز حاصل شده است. مراحل آینده شامل توسعه مناطق مسکونی، مؤسسات آموزشی، مراکز بهداشتی و فضاهای تجاری طراحی‌شده برای حمایت از جمعیت متنوع ساکن در این منطقه است.
این پروژه با وجود پتانسیل‌های قابل‌توجهی که دارد، با چندین چالش جدی روبه‌رو شده است. زمان‌بندی ساخت با موانع اداری و مشکلات تأمین مالی روبه‌رو شده و تنها بخش محدودی از ساختمان‌های برنامه‌ریزی‌شده از زمان آغاز پروژه در سال ۲۰۰۸ تاکنون به اتمام رسیده است.
سازمان توسعه تکنوپلیس کنزا همچنان بر توسعه نظارت دارد و فرصت‌های سرمایه‌گذاری را ترویج می‌کند، اما با وجود تلاش‌های مستمر برای جذب سرمایه‌گذاران محلی و بین‌المللی، برخی علاقه‌مندان اولیه به‌دلیل نبود قطعیت در سرعت و روند اجرای پروژه، تمایل خود برای سرمایه‌گذاری را از دست داده‌اند. تاکنون معادل ۸۰۰ میلیون دلار در این پروژه سرمایه‌گذاری شده است و تلاش‌هایی برای تقویت زیرساخت‌ها و جذب کسب‌وکارهای بیشتر ادامه دارد. این شرایط نیازمند توجه و تدابیر ویژه‌ای است تا بتوان دوباره اعتماد و انگیزه را میان سرمایه‌گذاران ایجاد کرد.
شهر اکو آتلانتیک، نیجریه
شهر اکو آتلانتیک (Eko Atlantic) که روی زمین‌های بازسازی‌شده در سواحل لاگوس ساخته شده است، یک پروژه توسعه شهری تحول‌آفرین است که هدف آن تغییر چشم‌انداز منطقه و مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی مهم است. زیرساخت‌های مدرن و سیستم‌های انرژی تجدیدپذیر این شهر به گونه‌ای طراحی شده است تا بتواند با چالش افزایش سطح دریای ناشی از گرمایش جهانی مقابله کند.
مساحت این شهر نزدیک به ۱۰ میلیون متر مربع زمین بازسازی‌شده است که برای اسکان حدود ۳۰۰ هزار نفر طراحی شده است و ظرفیت پذیرش ۲۰۰ هزار رفت‌وآمد روزانه را پس از تکمیل خواهد داشت. این پروژه در پاسخ به مشکلات شدید سیل در ساحل لاگوس آغاز شده و شامل ساخت دیوار بزرگ لاگوس است که برای محافظت در برابر امواج اقیانوس و فرسایش ساحلی طراحی شده است. خدمات رفاهی این شهر با زیرساخت‌های مدرن همچون تأمین برق مستقل، تأسیسات تصفیه آب و سیستم‌های پیشرفته مدیریت پسماند طراحی شده است و از شبکه‌های فیبر نوری برای ارتباطات سریع و کارآمد استفاده خواهد شد.
اکو آتلانتیک فقط یک راه‌حل زیست‌محیطی نیست؛ بلکه نمادی از چشم‌انداز نیجریه برای توسعه شهری پیشرفته و رشد اقتصادی است. این پروژه به‌عنوان الگویی برای توسعه پایدار در غرب آفریقا عمل می‌کند و نشان‌دهنده توانایی اجرای پروژه‌های بزرگ‌مقیاس برای جذب سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی است. اکو آتلانتیک نمادی از نوآوری و تاب‌آوری در برنامه‌ریزی شهری است که آینده‌ای روشن را برای توسعه املاک و مستغلات در نیجریه و فراتر از آن نوید می‌دهد.
شهر چشم‌انداز، رواندا
شهر چشم‌انداز(Vision City) یک توسعه مسکونی چند مرحله‌ای مهم است که در منطقه گاسابوی شهر کیگالی، پایتخت رواندا واقع شده است. این شهر، بزرگترین پروژه مسکونی در تاریخ این کشور به‌شمار می‌رود که مساحتی برابر با ۱۵۸ هکتار را پوشش می‌دهد و شامل ۴۵۰۰ واحد مسکونی با هزینه تخمینی ۱۵۰ میلیون دلار است. هدف این پروژه، رسیدگی به مشکل کمبود مسکن در کیگالی و ارائه استانداردهای زندگی مدرن برای ساکنان شهر است.
این پروژه فناوری هوشمند را در برنامه‌ریزی شهری ادغام کرده است و ساختمان‌هایی با مصرف انرژی کارآمد و اتصال دیجیتال تأسیس می‌کند. فاز نخست پروژه در ۲۰۱۷ تکمیل شد و شامل ۵۰۴ واحد، از جمله ویلاها و آپارتمان‌هایی بود که به‌طور عمده برای افراد با درآمد بالا طراحی شده‌اند. مراحل بعدی شامل گسترش شهر با انواع مختلف مسکن و امکانات، از جمله یک مرکز با واحدهای خرده‌فروشی، مؤسسات آموزشی و فضاهای تفریحی خواهد بود.
طراحی این توسعه شامل سالن‌های ورزشی در فضای باز، استخرهای شنا و فضاهای سبز وسیع است که سبک زندگی سالم را ترویج می‌کنند. بیش از ۲۰ هزار متر مربع فضای خرده‌فروشی برای خرید و خدمات در فاصله‌های کوتاه در نظر گرفته شده است که با پیاده‌روی قابل دسترسی است.
شهر چشم‌انداز با وجود اهداف بلندپروازانه‌ای که دارد، با انتقاداتی روبه‌رو شده است که بر تمرکز بر مسکن برای افراد با درآمد بالا در میان تقاضای قابل‌توجه برای واحدهای ارزان‌قیمت در کیگالی تأکید دارد. مطالعه‌ای نشان داده است که اگر روندهای کنونی ادامه پیدا کند، این شهر ممکن است با کمبود مسکن تا ۳۵۰ هزار واحد تا پایان دهه جاری روبه‌رو شود. تحقق موفقیت‌آمیز شهر چشم‌انداز می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر بازار مسکن کیگالی و استراتژی‌های برنامه‌ریزی شهری در آینده داشته باشد.
آتش سوزی لس آنجلس بالاخره مهار شد
مقامات آتش‌نشانی لس‌آنجلس جمعه گذشته از مهار کامل آتش‌سوزی ایتون خبر دادند که بیش از ۱۴ هزار هکتار (۵۷ کیلومتر مربع) زمین را در شرق این شهر را سوزانده بود. این موفقیت یک نقطه عطف نمادین محسوب می‌شود که بیش از سه هفته پس از وقوع دو آتش‌سوزی ویرانگر در دو سمت لس‌آنجلس به‌دست آمده است. اداره جنگل‌داری و حفاظت از آتش کالیفرنیا، کال‌فایر (Cal Fire)، نیز اعلام کرد که آتش‌سوزی بزرگ‌تر پالیسیدز که ۲۳ هزار و ۴۴۸ هکتار (۹۵ کیلومتر مربع) زمین را در بخش غربی لس‌آنجلس را از بین برده است نیز با موفقیت مهار شد.
این دو آتش‌سوزی بزرگ و چندین آتش‌سوزی کوچک‌تر که موجب کشته شدن ۲۹ نفر، مفقودی ۱۴ نفر، آسیب دیدن یا تخریب بیش از ۱۶ هزار سازه و در یک مقطع زمانی آواره شدن ۱۸۰ هزار نفر از محل زندگی خود شد، بدترین فاجعه طبیعی را در تاریخ لس‌آنجلس رقم زد. پیش‌بینی می‌شود خسارت و زیان اقتصادی این فاجعه بیش از ۲۵۰ میلیارد دلار باشد.
قابل‌توجه اینکه ممکن است بخش‌هایی از فضاهای داخلی شهرها همچنان در حال سوختن باشد، بااین‌حال آتش‌نشانان با موفقیت آتش‌های محیطی گسترده را تحت کنترل دارند که این امر به‌کمک بارندگی‌های طولانی‌مدت در جنوب کالیفرنیا طی هفته گذشته ممکن شد، هرچند بارش‌ها خطر وقوع ناگهانی سیل و رانش گل در تپه‌های برهنه‌شده به‌واسطه آتش، همچنین انتشار مواد سمی باقی‌مانده در ویرانی‌های ناشی از آتش‌سوزی‌ها را افزایش داد و موجب انسداد جاده‌های مورد استفاده امدادگران شد، بااین‌وجود در وهله کنونی نکته مهم این است که پیشرفت رو به جلوی آتش متوقف شده است.
بااین‌وجود در حالی که تهدید ناشی از این آتش‌سوزی‌ها در عمل به پایان رسیده است، تأثیر آن‌ها ماه‌ها و سال‌ها ادامه خواهد داشت. لس‌آنجلس راه طولانی برای بازسازی با صرف هزینه‌ای در پیش دارد که می‌تواند به صدها میلیارد برسد. از سوی دیگر نگرانی‌ها در مورد اثرات بالقوه درازمدت سلامتی جسمی و روانی ناشی از گذراندن روزهای پرخطر کیفیت هوا و ترس از آتش وجود دارد.
در حال حاضر نخستین گام‌ها به سوی بازیابی برداشته شد و بسیاری از ساکنان آواره‌شده، پس از لغو دستور تخلیه به منازل خود بازگشتند تا آنچه را که از اموال‌شان باقی‌مانده است، بررسی کنند. خدمه آژانس حفاظت از محیط زیست نیز پردازش زباله‌های خطرناک را در مناطق آسیب‌دیده از آتش‌سوزی آغاز کرده‌اند.
لس‌آنجلس در حال حاضر نیازمند تمرکز بر بازسازی و بازیابی، همچنین آمادگی برای بلایای آینده است، زیرا آتش‌سوزی‌های اخیر به این شهر نشان داد که باید همواره هوشیار و برای وقایع غیرقابل تصور آماده باشد.
تحول دیجیتال شهر آمریکایی به نفع شهروندان
ابتکار «مراکز فناوری» در شهر دیترویت ایالت میشیگان آمریکا که به شهر پیشران مشهور است، نمونه‌ای برجسته از استفاده مستقیم فناوری به نفع ساکنان است. سازمان نوآوری و فناوری این شهر در حال راه‌اندازی هشت مرکز فناوری در سراسر شهر است تا ساکنان بتوانند دستگاه‌های الکترونیکی خراب خود از جمله لپ‌تاپ‌ها، تلفن‌ها و دستگاه‌های هوشمند خراب خود را به این مراکز بیاورند و از خدمات تعمیر رایگان بهره‌مند شوند؛ این اقدام به کاهش هزینه‌های تعمیر و نگهداری برای خانواده‌ها کمک می‌کند.
ساکنان شهر می‌توانند در دوره‌های سواد دیجیتال این مراکز شرکت کنند و دانش لازم برای متصل ماندن در دنیای دیجیتالی امروز را به دست بیاورند. این دوره‌های آموزشی شامل موضوعاتی همچون استفاده از اینترنت، مدیریت ایمیل، امنیت سایبری و کار با نرم‌افزارهای کاربردی است و به ساکنان کمک می‌کند تا مهارت‌های لازم برای استفاده مؤثر از فناوری‌های جدید را یاد بگیرند.
سازمان نوآوری و فناوری دیترویت اعلام کرده است که این مراکز طی سه مرحله در طول سال آینده راه‌اندازی خواهند شد و به‌منظور حصول اطمینان از دسترسی، حداقل یک مرکز در هر ناحیه شورای شهر و درون هاب‌های فناوری موجود قرار خواهد گرفت که برای افزایش دسترسی دیجیتال ساکنان ایجاد شده‌اند، افزون بر این، در هر یک از این مراکز، ظروف بازیافت زباله‌های الکترونیکی نیز وجود خواهد داشت تا شهروندان دستگاه‌های بدون استفاده خود را تحویل دهند.
این پروژه با همکاری سازمان غیرانتفاعی Human-I-T اجرا می‌شود که هدف آن ایجاد دسترسی برابر به فرصت‌های فناوری از طریق ارائه دستگاه‌ها، دسترسی به اینترنت، آموزش مهارت‌های دیجیتال و پشتیبانی فناوری برای جوامع آسیب‌پذیر است. این سازمان همچنین به توزیع دستگاه‌های تعمیرشده و ارائه خدمات اینترنتی کمک می‌کند. مراکز فناوری علاوه‌بر خدمات تشخیص و تعمیر رایگان دستگاه‌ها، کمک‌های شخصی را نیز ارائه خواهند داد.
این پروژه گامی مهم در کاهش شکاف دیجیتال در دیترویت است، چراکه با ارائه خدمات تعمیر و آموزش، ساکنان قادر خواهند بود از فرصت‌های آنلاین بهره‌مند شوند و در دنیای دیجیتال فعالانه‌تر شرکت کنند. جامعه محلی با افزایش سواد دیجیتال و دسترسی به فناوری، قوی‌تر خواهد شد و افراد قادر خواهند بود در بازار کار رقابت کنند و فرصت‌های شغلی جدیدی پیدا کنند.
بارسلونا درگیر بحران اجاره بالای مسکن
در دهه گذشته، میانگین اجاره در اسپانیا دو برابر شده و قیمت هر متر مربع در بارسلونا از ۷.۲ یورو در سال ۲۰۱۴ به ۱۳ یورو در سال جاری افزایش یافته است. این بحران با دستمزدهای ثابت، به‌ویژه برای جوانان، تشدید می‌شود.
گزارشی از بانک اسپانیا نشان داد که نزدیک به ۴۰ درصد از مستأجران اسپانیایی به‌طور متوسط ۴۰ درصد از درآمد خود را به اجاره و خدمات عمومی اختصاص می‌دهند که بسیار بالاتر از میانگین ۲۷ درصد اتحادیه اروپا است. این مشکل با افزایش تعداد اجاره‌های کوتاه‌مدت که به گردشگران خدمات می‌دهند، تشدید می‌شود و قیمت‌ها را حتی بیشتر بالا می‌برد. مهاجران به اسپانیا که بیشترشان پس‌انداز کافی ندارند نیز به‌طور نامتناسبی تحت تأثیر اجاره‌های بالا قرار دارند.
ذخایر مسکن عمومی اسپانیا نیز یکی از کوچک‌ترین‌ها در سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) است و کمتر از ۲ درصد مسکن از طریق برنامه‌های مسکن عمومی قابل اجاره است که بسیار پایین‌تر از میانگین ۷ درصد OECD است. کشورهایی مانند فرانسه، بریتانیا و هلند درصدهای بسیار بالاتری از مسکن عمومی دارند.
ساکنان محلی و فعالان بر این باورند ورود گردشگرانی که بسیاری از آن‌ها به‌دنبال اقامتگاه‌های اجاره‌ای کوتاه‌مدت هستند، موجب افزایش قیمت‌های اجاره شده است. شورای شهر بارسلونا متعهد شده تا ۱۰ هزار آپارتمان گردشگری را تا سال ۲۰۲۸ حذف کند تا بخشی از تلاش‌ها برای کاهش بار مسکن بر دوش ساکنان محلی باشد.
در پاسخ به این بحران، شهر بارسلونا یک سیاست ۳۰ درصد مسکن اجتماعی را اجرا کرده است که از توسعه‌دهندگان می‌خواهد ۳۰ درصد از واحدهای جدید را برای مسکن اجتماعی اختصاص دهند. با این حال، این سیاست به‌دلیل جلوگیری از ساخت‌وسازهای جدید مورد انتقاد قرار گرفته است؛ تنها ۱۰۶۶ واحد جدید بازار آزاد در سال ۲۰۲۴ تأیید شده که نشان‌دهنده رکود در توسعه است. انجمن معماران کاتالونیا (COAC) ادعا می‌کند که این سیاست مانع ساخت خانه‌های جدید می‌شود و کمبود مسکن را تشدید می‌کند.
اعتراضات در سراسر این شهر شکل گرفته است زیرا ساکنان خواستار اجاره‌های مقرون‌به‌صرفه‌تر و شرایط زندگی بهتر هستند. در نوامبر ۲۰۲۴ نیز ده‌ها هزار نفر در تظاهراتی شرکت کردند که خواستار کاهش ۵۰ درصد اجاره‌ها بودند و نارضایتی گسترده‌ای از سیاست‌های کنونی مسکن را نشان دادند. فعالان خواستار مداخلات قوی‌تر همچون کنترل اجاره و محدودیت بر مالکیت خارجی هستند تا اطمینان حاصل شود که مسکن برای همه ساکنان قابل دسترس باقی بماند.
نظر شما