به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، دو هفته پس از انقلاب دسامبر یا زمستانی، یعنی در سوم یا چهارم ژانویه هر سال، زمین در حضیض یاپرهلیون (Perihelion) قرار می‌گیرد. در این روز سیاره مادر در نقطه‌ای از مدار خود قرار دارد که نزدیک‌ترین نقطه به خورشید است. این تفاوت به اندازه‌ای قابل‌توجه نیست که بر آب‌وهوا تأثیر بگذارد، بنابراین زمستان در نیم‌کره شمالی و تابستان در نیم‌کره جنوبی آن باقی می‌ماند. رسیدن زمین به حضیض بخش منظمی از چرخش آن به دور خورشید و نقطه مقابل آن اوج یا افلیون Aphelion است که دورترین فاصله از خورشید در مدار زمین محسوب می‌شود و در انقلاب جولای یا تابستانی رخ می‌دهد.
تفاوت بین فاصله زمین از خورشید در حضیض تنها ۳ درصد افزایش پیدا می‌کند و به ۹۱ میلیون مایل می‌رسد. علاوه‌بر این، زمین در حضیض با سرعت ۰.۶ مایل در ثانیه سریع‌تر از اوج می‌چرخد که خورشید در دورترین فاصله از آن قرار دارد. همچنین در طول حضیض، زمین هفت درصد بیشتر از زمانی که در سایر نقاط مدار خود قرار دارد، انرژی خورشیدی دریافت می‌کند.
رسیدن زمین به حضیض یک اتفاق عادی سالانه است که منجر به هیچ‌گونه تغییر آشکاری در آب‌وهوای زمین نمی‌شود، چراکه آب‌وهوا تحت‌تأثیر شیب محوری زمین است نه مدار آن، بااین‌حال بهانه‌ای برای گرامیداشت رویدادهای بزرگ در مورد محبوب‌ترین ستاره زمین و درک پدیده سیاره‌ای و اهمیت خورشید است؛ یک ستاره کوتوله زرد با بیش از ۴.۵ میلیارد سال سن که در مرکز منظومه شمسی قرار دارد و برای مدت زمان مشابهی وجود خواهد داشت. نور خورشید از فوتوسفر آن تابش می‌کند، به زمین می‌رسد و زندگی روی زمین را ممکن می‌کند.
زمین و سایر سیاره‌های منظومه شمسی از گاز و سحابی خورشیدی ایجاد شدند و این گرانش خورشید است که زمین را در مدار نگه می‌دارد. نور تابیده‌شده از این ستاره درخشان به گیاهان کمک می‌کند تا برای زنده ماندن از طریق فتوسنتز قند تولید کنند، در نتیجه اکسیژن تولید و منجر به تکامل حیات می‌شود. نخستین حیات روی زمین ۳۵۰۰ میلیون سال پیش تکامل پیدا کرد و شامل باکتری‌هایی بود که فتوسنتز را توسعه دادند. بین ۱۰۰۰ تا ۳۰۰۰ میلیون سال پیش نیز اکسیژن وارد اتمسفر و رویداد بزرگ اکسیژن‌رسانی موجب تجمع مواد آلی و آهن در جو شد.
فاصله بین زمین و خورشید برای تکامل و توسعه حیات ضروری است. در چند میلیارد سال آینده و با تبدیل شدن خورشید به یک ستاره کوتوله سرخ، گرمای خورشید افزایش پیدا می‌کند و تمام آب‌های روی زمین به جوش می‌آید که این امر زیست‌پذیری سیاره مادر را به‌طور کل از بین می‌برد.
نظر شما