مخوف‌ ترین زندان‌های جهان چه شرایطی دارند؟

به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، عمل حبس به‌عنوان مجازات جرم به قرن هفدهم باز می‌گردد که مردم برای به‌علت جرم‌های جزئی یا در انتظار محاکمه بازداشت می‌شدند و در سلول‌هایی همچون بازداشتگاه‌های امروزی نگهداری می‌شدند. امروزه زندان‌های جهان با سلول‌های پیش از محاکمه گذشته تفاوت بسیاری دارند. بدترین زندان‌های جهان فاقد مراقبت‌های پزشکی مناسب هستند، زندانیان در آن‌ها در معرض خطر شدید خشونت قرار دارند و سلامت جسمی و روانی زندانیان به‌شدت در خطر است. در ادامه با ۱۰ مورد از این زندان‌ها آشنا می‌شویم.

زندان مندوزا Mendoza Prison، آرژانتین

زندان مندوزا در آرژانتین با جمعیت زندانیانی حدود سه برابر ظرفیت آن به‌شدت شلوغ است. این زندان در هر سلول ۴.۷ مترمربعی خود حدود پنج زندانی را جای داده و بسیاری از زندانیان آن بدون هیچ تشکی روی زمین می‌خوابند. سازمان عفو بین‌الملل در سال ۲۰۰۵ گزارشی از شرایط این زندان ارائه کرد و هشدار داد که افراد زندانی در مندوزا در وضعیت ناامیدکننده‌ای قرار دارند. شرایط در آن زمان به‌حدی وخیم بود که شامل شکنجه و در بعضی موارد حتی مرگ زندانیانی می‌شد که از مراقبت‌های پزشکی کافی برخوردار نیستند. این زندان زندان فاقد سیستم فاضلاب مناسب است و شرایط بهداشتی نامناسبی دارد.

لامدلو La Modelo، کلمبیا

زندان لامدلو واقع در بوگوتا کلمبیا، به‌دلیل محیط خشونت‌آمیز و سطوح بالای نفوذ باندهای خلافکار بدنام و دارای سابقه طولانی ازدحام بیش‌ازحد زندانیان و کنترل ناکافی دولتی است که منجر به شورش و درگیری‌های مکرر بین زندانیان می‌شود. فساد در میان نگهبانان موجب شده است اسلحه و مواد مخدر راحت به داخل زندان سرازیر شود و خشونت را تشدید کند. زندانیان در شرایط نامناسبی زندگی می‌کنند و دسترسی محدودی به مراقبت‌های بهداشتی و خدمات اولیه دارند. لامدلو نمادی از چالش‌های گسترده‌تر پیش روی سیستم زندان کلمبیا است که تراکم جمعیت زندانی، تسلط باندها و فساد همچنان موضوعاتی فراگیر در آن هستند و به‌رغم تلاش‌ها برای اصلاح آن، این زندان همچنان یکی از خطرناک‌ترین زندان‌ها در سراسر این کشور و جهان به‌شمار می‌رود.

اردوگاه بازداشتگاه گوانتانامو Guantanamo Bay Detention Camp، کوبا

اردوگاه بازداشتگاه گوانتانامو، واقع در یک پایگاه دریایی ایالات متحده آمریکا در جنوب شرقی کوبا، یکی از بحث‌برانگیزترین بازداشتگاه‌ها در جهان است. این سازمان که در سال ۲۰۰۲ برای بازداشت مظنونان تروریستی پس از ۱۱ سپتامبر تأسیس شد، به‌دلیل استفاده از بازداشت نامحدود بدون محاکمه و تکنیک‌های بازجویی که گروه‌های حقوق بشر آن را شکنجه می‌نامند، با انتقاد شدید روبه‌رو شده است. در طول سال‌ها گزارش‌هایی مبنی‌بر شکنجه با آب (القای حس غرق‌شدگی یا غرق مجازی)، محرومیت از خواب و آزار روانی در این بازداشتگاه منتشر شده است. بازداشت‌شدگان اغلب بدون اتهام رسمی در انزوای طولانی‌مدت نگهداری می‌شوند که منجر به درخواست‌های بین‌المللی برای تعطیلی این مرکز شده است. اگرچه جمعیت زندانیان گوانتانامو به‌میزان قابل‌توجهی کاهش داشته، این زندان همچنان باز است.

زندان سیوداد باریوس Ciudad Barrios، السالوادور

زندان سیوداد باریوس در بخش شرقی السالوادور واقع شده و به دلیل شرایط تراکم جمعیت زندانیان و محیط خشونت‌آمیزش بدنام است. این مرکز به‌طور عمده به دلیل نگهداری اعضای باند مارا سالواتروچا (MS-13)، یکی از خشن‌ترین سازمان‌های جنایتکار در جهان، شناخته می‌شود که داخل زندان اغلب کنترل قابل‌توجهی را در دست دارند که منجر به فضایی می‌شود که در آن خشونت و ارعاب امری عادی است. زندانیان در فضاهای تنگ زندگی می‌کنند و بسیاری از امکانات آن بسیار کمتر از ظرفیت آن است که منجر به کمبود نیازهای اولیه همچون آب تمیز، بهداشت مناسب و مراقبت‌های پزشکی می‌شود. به‌رغم سرکوب‌های گاه‌به‌گاه دولت، این زندان همچنان مکانی خطرناک و منعکس‌کننده چالش‌های گسترده‌تری است که السالوادور با خشونت باندها و اصلاح زندان‌ها با آن روبه‌رو است.

بلک بیچ Black Beach، گینه استوایی

زندان بلک بیچ یا ساحل سیاه واقع در جزیره بیوکو گینه استوایی، به‌طور گسترده یکی از خشن‌ترین زندان‌های جهان محسوب می‌شود و مدت‌هاست که با نقض حقوق بشر از جمله شکنجه‌های معمول، سوءتغذیه و بهداشت نامناسب همراه بوده است. زندانیان سیاسی اغلب در این زندان تحت شرایط وحشیانه درسلول‌های پر ازدحام و تحت نظارت مداوم نگهداری می‌شوند. این زندان در زمان رژیم رئیس‌جمهور تئودورو اوبیانگ نگوما امباسوگو شهرت بین‌المللی پیدا کرد که اتهامات شکنجه و قتل‌های فراقانونی درون دیوارهای زندان علنی شد و زندانیان گزارش دادند در شرایط نامناسبی زندگی می‌کنند و دسترسی کمی به آب شیرین یا مراقبت‌های پزشکی دارند. سازمان‌های حقوق بشر بارها این زندان را محکوم کرده‌اند و درخواست اصلاحات برای رسیدگی به شرایط سخت آن را داشته‌اند، اما شرایط آن در طول سال‌ها تغییر چندانی نکرده است.

زندان لو سانته Le Santé Prison، فرانسه

زندان لو سانته واقع در پاریس، تاریخچه‌ای طولانی دارد که به قرن نوزدهم باز می‌گردد. این زندان به شرایط سخت و محبوس کردن زندانیان سرشناس بدنام شهرت دارد. سلول‌های مملو از زندانی و امکانات قدیمی آن یک مسئله شناخته‌شده همیشگی بوده است. فقدان تهویه مناسب و حداقل دسترسی به نور طبیعی در آن نیز به مشکلات زندانیان می‌افزاید که تحت مراقبت شدید هستند. لو سانته به‌دلیل خدمات بهداشتی ضعیف خود مورد انتقاد قرار دارد که در طول سال‌ها منجر به مرگ چندین زندانی شده است. این زندان به‌تازگی شاهد اصلاحاتی با هدف مدرن‌سازی زندان و بهبود شرایط زندگی بوده، اما همچنان نمادی از چالش‌های پیش روی سیستم اصلاح و تربیت فرانسه است.

زندان گلدانی Gldani ، گرجستان

زندان گلدانی واقع در تفلیس گرجستان در سال ۲۰۱۲ با یک رسوایی چشمگیر توجهات بین‌المللی را به شیوه شکنجه زندانیان در این کشور به دست نگهبانان جلب کرد. آزارهای متعددی که توسط یک زندانبان ۳۵ ساله سابق این زندان افشا شده بود، موجب شکل‌گیری اعتراضات بزرگی در سراسر کشور شد و الهام‌بخش اصلاحات واقعی در نحوه رفتار با زندانیان بود. اگرچه شرایط زندانیان در زندان‌های این کشور طی دهه گذشته بهبود داشته است، گلدانی بار دیگر در کانون توجه قرار گرفت، زیرا محل اعتراضات ناشی از زندانی شدن میخائیل ساکاشویلی، رئیس‌جمهور سابق این کشور است.

زندان مرکزی بمبئی Mumbai Central Jail، هند

زندان مرکزی بمبئی که به‌عنوان زندان جاده آرتور شناخته می‌شود، قدیمی‌ترین و بزرگترین زندان این شهر است. این مرکز که در سال ۱۹۲۶ ساخته شد، مدت‌ها با ازدحام بیش‌ازحد جمعیت زندانیان دست‌وپنجه نرم می‌کرد که بیش از دو برابر ظرفیت آن بود. زندانیان آن اغلب با شرایط غیربهداشتی، دسترسی محدود به آب تمیز و تهویه ضعیف مواجه هستند. این زندان بسیاری از جنایتکاران و مظنونان تروریستی سرشناس را در خود جای داده که منجر به تدابیر شدید امنیتی و محیطی بسیار کنترل‌شده در آن شده است. بااین‌حال شرایط زندگی در آن بسیار مورد انتقاد گروه‌های حقوق بشر قرار گرفته است. به‌رغم تلاش‌ها برای مدرن‌سازی این مرکز، زندان مرکزی بمبئی همچنان نمادی از چالش‌هایی است که سیستم زندان‌های شلوغ و کم بودجه هند با آن مواجه است.

زندان فوق امنیتی کامیتی Kamiti Maximum Security ، کنیا

کنیا به شرایط سخت در زندان‌هایش بدنام است و زندان فوق امنیتی کامیتی واقع در رویسامبو، به‌طور گسترده به عنوان بدترین زندان آن شناخته می‌شود. این ساختمان در سال ۱۹۵۴ توسط بریتانیایی‌ها ساخته شد و از یک سیستم استعماری به سبک قدیمی برای اسکان مجرمان در خلال وضعیت اضطراری اعلام شده در اکتبر ۱۹۵۲ بهره می‌برد. این زندان بسیار شلوغ و دارای شرایط غیربهداشتی است. ظرفیت آن ۱۲۰۰ تا ۱۴۰۰ زندانی، اما طبق گزارش‌ها بین ۱۸۰۰ تا ۲۵۰۰ زندانی را در خود جای داده است. بیماری‌های جدی از جمله HIV و ایدز، سوزاک، سیفلیس، سل و اسهال خونی در این زندان شایع هستند. کامیتی پیش از این به‌واسطه نگهداری زندانیان سیاسی و اعدام‌های با چوبه دار معروف بود، البته آخرین اعدام در آنجا در سال ۱۹۸۷ انجام گرفت. بدنامی این زندان در سال ۲۰۰۸ افزایش پیدا کرد که شورش ناشی از جست‌وجوی کالای قاچاق با تلفن همراه ضبط و در تلویزیون کنیا نمایش داده شد. در سال ۲۰۲۱ نیز سه مظنون تروریستی این زندان فرار کردند که به‌دنبال آن هفت نگهبان به دلیل کمک به فرار آن‌ها دستگیر شدند.

کمپ ۱۴ با نام مستعار کچئون Kacheon، کره شمالی

مرکز کره شمالی یک زندان به وسعت ۱۵۵ کیلومتر مربع وجود دارد که در سال ۱۹۵۹ در حدود ۶۴ کیلومتری شمال پیونگ‌یانگ (مرکز کره شمالی) ساخته شد. کمپ ۱۴ یک اردوگاه زندانیان سیاسی محسوب می‌شود و ۱۵ هزار نفر ظرفیت دارد. دشمنان دولت در حال گذراندن حبس ابد در این زندان هستند و زندانیان آن به‌طور معمول گرسنگی می‌کشند و مجبور به بردگی در معادن، صنایع نساجی و مزارع کشاورزی می‌شوند. کمپ ۱۴ همچنین از سیاستی به نام «سه نسل مجازات» استفاده می‌کند، به این معنی است که بسیاری از زندانیان تنها به‌دلیل ارتباط با فردی مظنون به جرم در آنجا هستند و بدون اینکه خودشان مرتکب جرمی شوند، در آنجا خواهند مرد.