علی جلالی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: جمعی که در شورای نام‌گذاری حضور دارند همه متوجه رسالت بزرگی که بر عهده دارند هستند و آن، در درجة نخست حفظ و پاسداشت نام‌های کهن و بامسمای شهر تاریخی اصفهان است و در گام بعد، نام‌نهادن بر جای‌جای شهری است که صحنه رویدادهای فرهنگی و هنری بسیاری بوده‌است و بزرگان بسیاری را در خود پرورانده است؛ بزرگانی که در کالبد این شهر، روحِ ادب و دیانت و ایثار دمیده‌اند.
وی افزود: از آنجا که لازم است در نام‌گذاری‌ها به وجوه ادبی، زبانی و تاریخی توجه شود، من و دکتر منتظرالقائم در کنار دیگر اعضای این شورا حضور داریم. بنده بنا به تخصص ادبی و مطالعاتی که در تاریخ اصفهان داشته‌ام، بنا به امر شهردار اصفهان چند سالی است که توفیق حضور در این شورا را دارم؛ نام‌هایی که مردم و سازمان‌ها برای کوچه‌ها و خیابان‌ها پیشنهاد می‌دهند، پس از تحقیقات میدانی امور ارتباطات شهرداری و محرز شدن رضایت اهالی یک محل برای تغییر نام، در این شورا از دو جهت بررسی می‌شود؛ نخست اینکه نام پیشین، وجه تاریخی نداشته باشد و نام کهن محلات و معابر نباشد و دیگر اینکه نام جدید پیشنهادی از حیث ادبی، زبان‌شناسی و آواشناسی نیکو و درخور و شأن شهر باشکوهی همچون اصفهان باشد.
عضو شورای نام‌گذاری معابر و اماکن عمومی شهر اصفهان ادامه داد: نام‌های انتخابی باید خوش‌آوا باشند و مردم آنها را زیبا بیابند تا به درستی و سهولت تلفظ کنند؛ علاوه بر حُسن ظاهر باید به ریشه و پیشینة نام‌ها توجه کرد؛ دقیقاً همچون نامی که برای فرزندمان انتخاب می‌کنیم و باید دقت کنیم که این نام در حال و آینده وی چه تأثیری دارد؛ تنها تفاوت این است که ما شهروندان که همگی فرزندانِ اصفهانیم، می‌خواهیم نام‌هایی بر معابر این شهر کهنسال بگذاریم!
جلالی تصریح کرد: اگر به پیشینه نام‌گذاری محلات و معابر شهرهای ایران نگاه کنیم، می‌بینیم که در قدیم نام‌ها یا اشاره به وضع جغرافیایی محل خود داشته‌اند یا نشان‌دهنده کارکرد اقتصادی و فرهنگی خاص آن بوده‌اند یا به احترام انسانی بزرگ یا قوم و قبیله‌ای انتخاب شده‌اند. نام‌گذاری‌های بناها و گذرها در عصر صفوی، نشان روح هنری مردم آن دوره است؛ هشت بهشت، چهارباغ، سعادت‌آباد، نقش جهان و رشک جنان نام‌هایی است که می‌توان آنها را الگو قرار داد.
وی افزود: در دورة معاصر، نام مفاخر و بزرگان ملی و شهری را بیشتر بر خیابان‌ها نهاده‌اند؛ از شاعران ملی بزرگی چون حافظ و حکیم نظامی و خاقانی و رودکی و منوچهری گرفته تا شعرای اصفهانی نظیر کمال اسماعیل و سروش و مشتاق و هاتف و نشاط. ظاهراً بسیاری از این نام‌ها به پیشنهاد مرحوم بهشتیان بر خیابان‌های اصفهان نهاده شده‌است. نهادن نام هنرمندانی چون فرشچیان و تاج، حاکمان و وزرایی چون رکن‌الدوله و بزرگمهر و صدر، علمایی چون شیخ بهایی و شیخ مفید و بهشتی و شهیدانی چون خرازی و صیاد شیرازی و آقابابایی بر اماکن و معابر شهر، همگی حاکی از این توجه به مفاخر است. در این دوره نیز این سنت ادامه یافته است.
عضو شورای نام‌گذاری معابر و اماکن عمومی شهر اصفهان با تأکید بر اینکه تلاش می‌کنیم مردم این نام‌ها را بیشتر بشناسند، گفت: گاهی برخی خبر ندارند که این نام‌ها متعلق به چه شخصیت‌هایی هستند و به فرض اگر نام بهترین هنرمندان صنایع دستی را بر خیابان‌ها هم بگذاریم اما مردم ندانند آنها کیستند، به هدف اصلی خود نائل نشده‌ایم؛ بنابراین مهم‌ترین کار پس از نام‌گذاری، شناساندن آن چهره‌ها به مردم است.
جلالی ادامه داد: دغدغه جدی همه اعضای شورای نام‌گذاری نیز این است که نام‌ها را به مردم بشناسانند و در مناسبت‌های مختلف و در رویدادهایی که در شهر برگزار می‌شود، آنها را به مردم معرفی کنند تا فی‌المثل مردم بدانند که منظور از خُرم، خُرم شاعر اصفهانی است و آل‌خجند از خاندان‌های بانفوذ اصفهان بوده‌اند و فلاطوری، فیلسوف است و جمالزاده نویسنده و رشحه نیز نام زنی شاعر است که خود دختر هاتف اصفهانی است. این شناخت اولیه راهی برای آشنایی مردم با آثار و احوال این مفاخر و بزرگان است.
نظر شما