به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، شهرها به‌عنوان مرکز زندگی و فعالیت مردم باید به‌گونه‌ای طراحی شود که نه‌تنها نیازهای ساکنان را برآورده کند، بلکه محیطی امن، ایمن و دل‌نشین برای عابران پیاده فراهم آورد. خیابان‌های شهری پرجنب‌وجوش با مغازه‌های شلوغ، کافه‌های جذاب و فضاهای سبز زیبا از ویژگی‌های یک شهر دوستدار عابرپیاده است که راه رفتن، دوچرخه‌سواری و تعامل با محیط اطراف را برای ساکنان شهر تسهیل می‌کند.
ایجاد شهرهای دوستدار عابرپیاده نیازمند همکاری بین دولت‌ها، معماران، طراحان شهری و اعضای جامعه است. با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های مناسب و فرهنگ‌سازی در این زمینه، می‌توان شهرهایی سالم‌تر، ایمن‌تر و با کیفیت زندگی بالاتر برای نسل‌های آینده ایجاد کرد. در ادامه تأثیر گسترش پیاده‌راه‌ها در محیط‌های شهری بر جنبه‌های مختلف زندگی در آن شهر بررسی می‌شود.
رونق اقتصادی
هنگامی که یک شهر پیاده‌روی را در اولویت قرار می‌دهد، مشتریان بیشتری به مغازه‌ها و رستوران‌ها می‌روند و فرصت‌های رونق کسب‌وکارهای محلی افزایش پیدا می‌کند. عابران پیاده مکان‌های جدید را کشف می‌کنند و زمان و هزینه بیشتری را در مناطقی صرف می‌کنند که با توجه به نیازهای آنها طراحی شده است، این موضوع می‌تواند به ایجاد فرصت‌های شغلی و رونق اقتصادی در مناطق مختلف کمک کند.
بازارهای خیابانی پویا، کافه‌های روباز و فروشگاه‌های خرده‌فروشی در خیابان‌های دوستدار عابرپیاده گردشگران بیشتری را جذب می‌کند که منجر به افزایش تردد به شهر و رشد اقتصادی می‌شود. شهرهای دوستدار عابرپیاده دارای ارزش ملک بالاتر، نرخ خانه‌های خالی کمتر و اقتصاد محلی قوی‌تر است. مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۶ در مینیاپولیس نشان داد که میانگین ارزش خانه‌ها به ازای هر یک‌چهارم مایلی که نزدیک‌تر به مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری خارج از خیابان باشد، ۵۱۰ دلار افزایش می‌یابد.
ارتقای سلامت عمومی
با طراحی پیاده‌راه‌های وسیع، پارک‌ها و فضاهای سبز، افراد بیشتری به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری روی خواهند آورد و فعالیت‌های بدنی منظم ساکنان شهر افزایش پیدا می‌کند که نه‌تنها به کاهش چاقی و بیماری‌های مرتبط با سبک زندگی کمک می‌کند، بلکه روحیه و سلامت روانی افراد را نیز بهبود می‌بخشد.
از سوی دیگر، محیط‌های مناسب برای عابرپیاده با کاهش تعداد خودروها در جاده‌ها به کاهش آلاینده‌ها و بهبود کیفیت هوا می‌کند. ارتقای کیفیت هوا سلامت تنفسی را برای ساکنان به دنبال دارد و جمعیت سالم‌تری را پرورش می‌دهد.
تقویت روابط اجتماعی و جامعه سازی
یکی از جنبه‌های کلیدی ایجاد محیط‌های مناسب برای عابرپیاده، تأکید بر تعامل اجتماعی و ساختن جامعه است. هنگامی که مردم فرصت راه رفتن، گپ زدن و ملاقات با یکدیگر را در همسایگی خود داشته باشند، حس تعلق به جامعه و دوستی میان آنها پرورش می‌یابد و منجر به ایجاد اجتماعات محلی می‌شود. خیابان‌های دوستانه برای عابرپیاده، فضاهایی را برای رویدادهای اجتماعی، بازارهای فضای باز و اجتماعات عمومی فراهم می‌کند که به‌عنوان نقاط کانونی برای معاشرت و تعامل اجتماعی عمل می‌کند و به ساکنان اجازه می‌دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و روابط معناداری را شکل دهند.
پایداری محیطی
محیط‌های دوستانه برای عابران پیاده نقش مهمی در ارتقای پایداری محیط زیست دارد؛ طراحی شهری دوستدار عابرپیاده با اولویت دادن به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری بر استفاده از خودرو، می‌تواند انتشار کربن و مصرف انرژی را کاهش دهد و مدیریت منابع آبی را بهبود ببخشد و از این راه اثرات تغییرات آب‌وهوایی را کاهش دهد. فضاهای سبز و درختان در امتداد خیابان‌های مناسب برای عابرپیاده سایه ایجاد می‌کند، اثر جزیره گرمایی شهری را کاهش می‌دهد و کیفیت هوا را بهبود می‌بخشند.
ترویج روش‌های ساخت‌وساز پایدار به‌ویژه با تأکید بر استفاده از مصالح محلی و تجدیدپذیر می‌تواند به حفظ اکوسیستم‌های طبیعی کمک کند. همه این ابتکارات به ایجاد شهری پایدارتر و دوستدار محیط زیست کمک می‌کند.
ایمنی و امنیت
فضاهای عمومی با طراحی مناسب می‌تواند به افزایش ایمنی و امنیت عابران پیاده کمک کند که جنبه بسیار مهمی از زندگی شهری است. خیابان‌های عابرپیاده و مناطق با تردد بالا باید دارای روشنایی مناسب، علائم واضح، اقدامات آرام‌سازی ترافیک و دوربین‌های مداربسته باشد و و طراحی‌های مناسب را برای اطمینان از ایمنی عابران پیاده در اولویت قرار دهد.
محیط‌های دوستدار عابرپیاده با در نظر گرفتن مکان‌هایی برای استراحت و نشستن به عابران احساس امنیت بیشتری می‌دهد و منجر به کاهش نرخ جرم و جنایت خواهد شد. افزایش تردد پیاده و مشارکت اجتماعی، حس نظارت طبیعی را ایجاد می‌کند و از فعالیت‌های مجرمانه و خشونت‌های خیابانی جلوگیری می‌کند.
دسترسی
شهرهای دوستدار عابرپیاده، دسترسی همه افراد را بدون در نظر گرفتن توانایی‌های فیزیکی آنها افزایش می‌دهد. شهر باید تلاش کند تا پیاده‌روهای بدون مانع و رمپ‌هایی را فراهم کند تا اطمینان حاصل شود که همه افراد می‌توانند به‌راحتی در محیط اطراف خود حرکت کنند و از آن لذت ببرند. زیرساخت‌های عابرپیاده دردسترس نه‌تنها برای افرادی که دارای معلولیت حرکتی هستند، بلکه برای خانواده‌های دارای کالسکه، سالمندان و بیمارانی که مجبور به استفاده از صندلی‌های چرخ‌دار هستند نیز مفید است.
هویت فرهنگی
اولویت دادن به پیاده‌روی امکان برگزاری جشنواره‌ها، نمایشگاه‌ها و رویدادهای فرهنگی را در فضاهای عمومی تقویت و امکان کاوش در فروشگاه‌های محلی، رستوران‌ها و مکان‌های دیدنی فرهنگی را فراهم می‌کند. این رویدادها نه‌تنها به جذب گردشگر و رونق اقتصادی شهر کمک می‌کند، بلکه زمینه‌ساز گفت‌وگو و تبادل نظر میان ساکنان شهر است. هنرمندان و هنرجویان محلی فرصت ارائه آثار خود را در پیاده‌راه‌ها پیدا می‌کنند و با ارائه فعالیت‌های فرهنگی می‌توانند به توسعه فرهنگی جامعه کمک کنند.
حفظ و ارتقای ویژگی‌های متمایز محله‌های یک شهر به تقویت هویت محلی و تعامل فرهنگی کمک می‌کند. شهری پرجنب‌وجوش و مناسب برای عابرپیاده به فضایی برای ترویج فرهنگ و هنر تبدیل می‌شود که ساکنان را تشویق می‌کند تا از میراث فرهنگی خود محافظت کنند.
تفریح و سرگرمی
محیط‌های دوستانه برای عابرپیاده فرصت‌های بسیاری را برای تفریح و اوقات فراغت فراهم می‌کند، پارک‌ها و فضاهای سبز مکان‌هایی را برای استراحت، بازی کودکان، ورزش‌های گروهی و شرکت در فعالیت‌های خارج از منزل ارائه می‌دهد و هم‌زمان به ایجاد حس شادی و رضایت از زندگی کمک می‌کند.
پیاده‌روی نه‌تنها راهی برای تردد در شهر است، بلکه یک فعالیت تفریحی به‌شمار می‌آید که سلامت روانی افراد را افزایش می‌دهد. شهرها با فراهم کردن فضاهای ایمن و لذت‌بخش برای پیاده‌روی و ارائه فعالیت‌های مختلف از جمله کنسرت‌های زنده، نمایش‌های خیابانی و بازارهای محلی افراد را قادر می‌سازند تا محیط اطراف خود را کشف کنند و زندگی شهری غنی‌تری را تجربه کنند.
طراحی و زیرساخت‌های شهر دوستدار عابرپیاده
طراحی شهری و ایجاد زیرساخت‌های مناسب یک شهر دوستدار عابرپیاده نقش بسزایی در موفقیت آن دارد. پیاده‌روهای عریض، مسیرهای اختصاصی دوچرخه، گذرگاه‌های قابل دسترسی و فضاهای عمومی از جمله عواملی است که تمایل مردم به پیاده‌روی را افزایش می‌دهد. برنامه‌ریزان شهری و معماران نقش مهمی در حصول اطمینان از اولویت عابران پیاده در طراحی شهری ایفا می‌کنند.
یک محیط مناسب برای عابران پیاده دارای سیستم‌های حمل‌ونقل کارآمد و پایدار است تا با ادغام پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و حمل‌ونقل عمومی، وابستگی به خودروهای شخصی و در نتیجه ازدحام ترافیک را کاهش دهد. سرمایه‌گذاری در شبکه‌های حمل‌ونقل عمومی متصل، برنامه‌های اشتراک‌گذاری دوچرخه و زیرساخت‌های متمرکز بر عابرپیاده تضمین می‌کند که افراد جایگزین‌های مناسبی برای سفر با خودرو در اختیار داشته باشند و در نهایت شهری کارآمدتر و قابل دسترس برای همه ایجاد می‌شود.
نقش دولت و سیاست در شهرهای دوستدار عابرپیاده
نقش دولت و سیاست در ایجاد محیط‌های دوستانه برای عابران پیاده غیرقابل انکار است. شهرداری‌ها باید پیاده‌روی را در اولویت برنامه‌ریزی شهری قرار دهند و مقرراتی را اجرا کنند که زیرساخت‌های مناسب برای عابرپیاده را پشتیبانی می‌کند. دولت می‌تواند اعتبارات لازم را برای پروژه‌های مربوط به بهبود زیرساخت‌های عابرپیاده فراهم کند، سرمایه‌گذاری و تخصیص بودجه به برنامه‌های ایجاد پیاده‌راه‌ها، پارک‌ها و فضاهای عمومی سبز به ارتقای کیفیت زندگی و محیط زیست شهری کمک می‌کند.
دولت می‌تواند با اجرای سیاست‌هایی همچون استانداردهای طراحی خیابان، مقررات منطقه‌بندی، طرح‌های مشارکت اجتماعی و تأمین امنیت عابرپیاده، پیاده‌روی را به‌عنوان یک ضرورت راهبردی در برنامه‌ریزی‌های شهری لحاظ کند. وضع قوانین و مقرراتی که استفاده از خودرو را محدود می‌کند و به عابران پیاده اولویت می‌دهد، شرایط را برای پارک‌های عمومی و مسیرهای پیاده‌روی تسهیل می‌کند.
چالش‌ها و راه‌حل‌ها
ایجاد محیط‌های مناسب برای عابران پیاده بدون چالش نیست، محدودیت‌های فضا در مناطق شهری متراکم می‌تواند ادغام زیرساخت‌های مناسب برای عابرپیاده را چالش‌برانگیز کند. راه‌حل‌های خلاقانه همچون پیاده‌روسازی بعضی از خیابان‌ها یا اجرای فضاهای مشترک می‌تواند در به حداکثر رساندن فضای موجود مفید واقع شود.
بعضی از جوامع ممکن است در برابر ابتکارات دوستدار عابرپیاده مقاومت کنند، اطلاع‌رسانی و افزایش مشارکت عمومی همراه با نمایش منافع از طریق پروژه‌های آزمایشی می‌تواند راهی برای غلبه‌بر مقاومت جامعه و به دست آوردن حمایت گروه‌های محلی باشد. در ادامه شهرهای الهام‌بخش از سراسر جهان در سازگاری با عابرپیاده معرفی می‌شود.
پیاده‌روترین شهرهای جهان
پونته‌بدرا، اسپانیا
شهر پونته‌بدرا در اسپانیا ۲۵ سال پیش طرح حذف اتومبیل‌ها و بازپس‌گیری خیابان‌ها و میادین خود را به نفع عابران پیاده اجرایی کرد و اکنون پس از گذشت ربع قرن شاهد پیشرفت‌های گسترده‌ای در زمینه‌های بهداشتی، زیست‌محیطی و پایداری است که آن را به یک مدل شهری دوستدار عابرپیاده در مقیاس جهانی تبدیل کرده است.
پونته‌بدرا کل مرکز شهر را با حذف ۵۰۰ جای پارک به پیاده‌راه تبدیل کرد و محدودیت سرعت ۳۰ کیلومتر در ساعت و حتی ۱۰ کیلومتر در ساعت را در خیابان‌هایی وضع کرد که تردد خودرو در آنها مجاز بود. در حال حاضر حمل‌ونقل موتوری در این شهر به کمک طرح‌های دوستدار عابرپیاده از جمله باریک‌کردن جاده‌ها، ساخت میدان‌های فشرده و ایجاد موانع فیزیکی کنترل می‌شود که تردد وسایل نقلیه را از ۸۰ هزار وسیله در سال ۱۹۹۹ به هفت هزار وسیله کاهش داده است.
این شهر شاهد کاهش ۶۶ درصدی آلایندگی خودروها و کاهش ۶۷ درصدی مصرف سوخت بوده و تعداد مرگ‌ومیر ناشی از حوادث رانندگی در آن به صفر رسیده است. سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۴ پونته‌بدرا را راحت‌ترین شهر اروپا برای زندگی معرفی کرد و از دیگر شهرها خواست تا طراحی‌های مردم‌محور این شهر را الگوی خود قرار دهند.
اسلو، نروژ
استراتژی اسلو برای حذف اتومبیل از خیابان‌ها شامل حذف فضاهای پارکینگ از مرکز شهر بود تا مردم نتوانند از وسایل نقلیه شخصی استفاده کنند. بیش از ۷۰۰ جای پارک در منطقه مرکزی به پیاده‌راه و مسیرهای دوچرخه‌سواری تبدیل شد و زیرساخت‌های حمل‌ونقل عمومی شامل اتوبوس، تراموا و قطارهای شهری را ارتقا داد تا شیوه‌های تردد پایدار را در شهر گسترش دهد.
بهبود معابر و پیاده‌روها از طریق افزایش عرض پیاده‌روها، بهبود سطوح، حذف موانع، ایجاد شبکه ایمن خطوط دوچرخه‌سواری، جای پارک دوچرخه و ایستگاه‌های دوچرخه اشتراکی از راهکارهای اسلو برای تسهیل پیاده‌روی در شهر بود. ایجاد و بهبود فضاهای عمومی از جمله پارک‌ها، میدان‌ها و مکان‌های ملاقات، اجرای اقدامات ایمنی همچون نصب علائم ترافیکی، بهبود روشنایی خیابان‌ها و ایجاد تقاطع‌های ایمن برای عابران پیاده و تبلیغ و ترویج فرهنگ پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری از طریق برنامه‌های آموزشی و کمپین‌های عمومی، پیاده‌روی و تعاملات اجتماعی در این شهر را به میزان قابل‌توجهی بهبود بخشید.
نانت، فرانسه
شهر نانت فرانسه برای ترغیب شهروندان به پیاده‌روی طرح مبتکرانه‌ای را اجرا کرده است و بر اساس آن رادارهایی را در نقاط مشخص از شهر نصب کرده تا میزان پیاده‌روی افراد را به آنها اطلاع دهد. حسگرهای رادار عابرپیاده سرعت پیاده‌روی افراد را از چهار کیلومتر در ساعت تشخیص می‌دهد و چنانچه به هشت کیلومتر در ساعت برسد آن را روی تابلوی عمومی شهر نشان می‌دهد. اجرای طرح آزمایشی نشان داد که بسیاری از افراد با مشاهده رادار سریع‌تر راه می‌روند که منجر به افزایش فعالیت فیزیکی و سلامت افراد می‌شود.
برنامه‌ریزی نانت برای توسعه مناطق عابران پیاده و ترافیک محدود تا پایان سال ۲۰۲۵ تکمیل می‌شود و محیط‌های دوستدار عابرپیاده را با هدف بهبود ایمنی و سبزتر شدن شهر ایجاد می‌کند. بخشی از برنامه پیاده‌راه‌سازی نانت شامل کاشت درختان جدید و گسترش فضای سبز برای بهبود کیفیت هوا، کاهش آلودگی صوتی و مبارزه با اثر جزایر گرمایی است.
نظر شما