به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، دانشمندان درصدد افزودن آهن به اقیانوس آرام با تکنیکی معروف به لقاح آهن اقیانوسی (OIF) هستند تا به جذب دی‌اکسیدکربن از جو کمک کنند. آن‌ها ادعا می‌کنند که این تکنیک بحث‌برانگیز می‌تواند راهی کم‌هزینه، مقیاس‌پذیر و سریع برای جذب کربن باشد و بر اکوسیستم‌های دریایی تأثیر بگذارد. آن‌ها امیدوارند تا اوایل سال ۲۰۲۶ آزمایشاتی را در ۱۰ هزار کیلومتر مربع در شمال شرقی اقیانوس آرام آغاز کنند.
این نخستین بار در بیش از یک دهه است که جامعه علمی دریایی گرد هم می‌آیند تا یک طرح تحقیقاتی خاص برای آهن اقیانوس‌ها را تأیید کنند. برنامه حاضر در تلاش است ۱۶۰ میلیون دلار جمع‌آوری کند تا به‌همراه کمک مالی دو میلیون دلاری قبلی از اداره ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده برای مدل‌سازی کامپیوتری طرح، هر چه سریع‌تر آن را به مرحله آزمایشی برساند.
پروژه اقیانوس آرام قصد دارد تأثیر OIF بر حیات دریایی را مورد بررسی قرار دهد. نظارت دقیقی بر این مطالعات انجام خواهد گرفت تا تأثیر آن‌ها را در کنار مدل‌سازی‌های رایانه‌ای پیشرفته تعیین کند. هدف این مطالعات میدانی پر کردن شکاف‌های دانش و بررسی مفید یا غیرمفید بودن روش حاضر در حذف کربن‌دی‌اکسید دریایی است که در حال حاضر به دلیل نگرانی‌های اثبات‌نشده، پتانسیل‌های بالقوه آن نادیده گرفته می‌شود.
نقش آهن در جذب کربن توسط اقیانوس‌ها
لقاح آهن اقیانوسی (OIF) تکنیکی است که در آن مقادیر کمی آهن ریز مغذی روی سطح دریا آزاد می‌شود تا رشد گیاهان دریایی به نام فیتوپلانکتون را تحریک کند. این رشد سریع موجب حذف دی‌اکسیدکربن از جو از طریق فتوسنتز می‌شود. هنگامی که پلانکتون‌ها می‌میرند یا خورده می‌شوند، مقداری از آن کربن هنگام فرو رفتن در اعماق اقیانوس جذب می‌شود و آن را به‌طور بالقوه برای قرن‌ها از جو دور نگه می‌دارد.
اگرچه مقدار زیادی آهن به‌طور طبیعی از منابعی هم‌چون گرد و غبار رهاشده توسط باد یا خاکستر آتشفشانی وارد اقیانوس می‌شود، هدف از این تکنیک سرعت بخشیدن به این فرآیند است.
با توجه به ظرفیت بزرگ اقیانوس برای ذخیره کربن (بیش از ۵۰ برابر بیشتر از جو و ۱۵ تا ۲۰ برابر بیشتر از همه گیاهان و خاک‌های مستقر در خشکی)، این تکنیک درصدد افزایش توانایی طبیعی اقیانوس برای ذخیره کربن است که جهان امروز به‌شدت به آن نیاز دارد.
چرا لقاح آهن اقیانوسی بحث‌برانگیز است؟
آهن طی ده‌ها آزمایش در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ به اقیانوس اضافه شد. اما پس از واکنش عمومی در سطح بین‌المللی در سال ۲۰۱۳، بر اساس پروتکل لندن (یک معاهده جهانی آلودگی اقیانوس) برای اهداف تجاری ممنوع شد. مخالفت‌ها با ایجاد اختلال در سیستم‌های دریایی طبیعی زمانی به اوج خود رسید که یک کارآفرین آمریکایی، ۱۰۰ تن گردوغبار آهن را با هدف تقویت ماهی‌گیری ماهی قزل‌آلا در اقیانوس سواحل کانادا ریخت.
منتقدان نگران این هستند که OIF ممکن است اثرات منفی ناشناخته‌ای بر اقیانوس‌ها داشته باشد و لقاح با آهن منجر به مناطق مرده اقیانوسی شود که در آن شکوفه‌های جلبکی تمام اکسیژن موجود در آب را مصرف می‌کنند و دیگر جانداران دریایی را از بین می‌برند. «شکوفه‌های فیتوپلانکتون‌ها» همچنین می‌توانند مواد مغذی را مصرف کنند و آن‌ها دیگر برای سایر موجودات در دسترس نباشند.
علاوه بر این مطالعه‌ای توسط محققان فرانسوی، انگلیسی و آمریکایی در سال گذشته نشان داد که افزودن یک تا دو میلیون تن آهن به اقیانوس در هر سال تا سال ۲۱۰۰ می‌تواند تا ۴۵ میلیارد تن کربن‌دی‌اکسید جو را جذب کند، با این حال مدل‌سازی رایانه‌ای آن‌ها نشان داد که این اقدام با بلعیده شدن مواد مغذی دیگر موجودات دریایی همراه است. محققان هشدار دادند که اطلاعات کمی در مورد چگونگی تعامل روش‌هایی هم‌چون OIF با اثرات مداوم تغییرات آب‌وهوایی بر زندگی دریایی وجود دارد.
نتایج بررسی‌ها نشان دادن در کنار از دست رفتن ۱۵ درصد تخمین زده شده زیست‌توده دریایی در اثر گرم شدن کره زمین، ۵ درصد دیگر نیز ممکن است با تکنیک OIF از بین برود.
نظر شما